مصطفی حسین آبادی؛ تقی قورچی؛ عبدالحکیم توغدری
مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 19 بهمن 1400
چکیده
اثر مخمر ساکرومایسس سرویسیه بر عملکرد رشد، شاخص سلامتی، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای سرم و رفتار مصرف خوراک گوسالههای شیرخوار با استفاده از 18 رأس گوساله نر شیرخوار نژاد سیمنتال با سن حدودأ 20 روز و وزن بدن اولیه 4/2±47 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار بررسی شد. تیمارها شامل: 1-گروه شاهد (بدون مخمر)، ...
بیشتر
اثر مخمر ساکرومایسس سرویسیه بر عملکرد رشد، شاخص سلامتی، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای سرم و رفتار مصرف خوراک گوسالههای شیرخوار با استفاده از 18 رأس گوساله نر شیرخوار نژاد سیمنتال با سن حدودأ 20 روز و وزن بدن اولیه 4/2±47 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار بررسی شد. تیمارها شامل: 1-گروه شاهد (بدون مخمر)، 2-تیمار حاوی 5/2 گرم مخمر ساکرومایسس سرویسیه در روز و 3-تیمار حاوی پنج گرم مخمر ساکرومایسس سرویسیه در روز بود. طول دوره آزمایشی 60 روز که شامل هفت روز دوره عادتپذیری بود. مصرف ماده-خشک و افزایش وزن روزانه اندازهگیری و ضریب تبدیل خوراک محاسبه شد. گوارشپذیری مواد مغذی و متابولیتهای خون اندازهگیری شد. گوسالههایی که پنج گرم مخمر در روزدریافت کردند افزایش وزن بالاتر و ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0P<). میزان غلظت گلوکز، کلسترول، تریگلیسیرید و نیتروژن اورهای خون تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. قابلیت‌هضم مادهخشک در گوسالههایی که پنج گرم مخمر مصرف کردند، بالاتر از گروه شاهد بود (05/0P<). با توجه به نتایج این تحقیق، استفاده از مخمر باعث بهبود افزایش وزن روزانه و بهبود ضریب تبدیل خوراک و نیز افزایش معنیدار قابلیت‌هضم مادهخشک میشود، بنابراین میتوان از مخمر ساکرومایسس سرویسیه در جیرههای گوسالههای شیرخوار در سطح پنج گرم در روز استفاده نمود.
علی نظری؛ حامد احمدی؛ فرید شریعتمداری
مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 01 اسفند 1400
چکیده
این پژوهش به منظور بررسی ارتباط بین قابلیت هضم ماده معدنی منیزیم با وزن بدن، مصرف خوراک و آنزیم فیتاز با 120 قطعه جوجه گوشتی نر لاین B آرین پرورش یافته به صورت انفرادی انجام شد. به پرندگان دو جیره استاندارد و جیره مکمل شده با یک گرم آنزیم فیتاز (FTU/Kg500) اختصاص داده شد. خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن هفتگی، ضریب تبدیل غذایی در دوره پرورش ...
بیشتر
این پژوهش به منظور بررسی ارتباط بین قابلیت هضم ماده معدنی منیزیم با وزن بدن، مصرف خوراک و آنزیم فیتاز با 120 قطعه جوجه گوشتی نر لاین B آرین پرورش یافته به صورت انفرادی انجام شد. به پرندگان دو جیره استاندارد و جیره مکمل شده با یک گرم آنزیم فیتاز (FTU/Kg500) اختصاص داده شد. خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن هفتگی، ضریب تبدیل غذایی در دوره پرورش و قابلیت هضم منیزیم در بازه 28 تا 30 روزگی اندازه گیری شدند. با استفاده از مدل گامپرتز، نرخ رشد، وزن اولیه و حداکثر ظرفیت رشد بررسی شد. نرخ رشد و حداکثر ظرفیت رشد در گروه مصرف کننده آنزیم فیتاز بیشتر بود (05/0P<). افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی تحت تاثیر جیرههای مکمل شده آنزیم فیتاز بهبود یافت (05/0P<). قابلیت هضم منیزیم در جیرههای آنزیم فیتاز نسبت به جیرههای پایه استاندارد بیشتر بود (05/0P<). میزان نرخ رشد مدلسازی شده بر قابلیت هضم منیزیم تاثیرگذار بود به طوری که قابلیت هضم منیزیم در پرندگان با نرخ رشد بالاتر (ظرفیت رشدی سریع‌تر)، بیشتر بود (05/0P<). همبستگی بین قابلیت هضم منیزیم و افزایش وزن بدن مثبت بود و با افزایش هضم منیزیم ، افزایش وزن بهبود یافت(05/0P<). بر اساس نتایج حاصل، پرندگان با پتانسیل رشد بالاتر، توانپی بیشتری درهضم منیزیم را دارند و این قابلیت هضم در اثر استفاده از آنزیم فیتاز بیشتر میشود. بنابراین میتوان در برنامه‌های اصلاح نژاد جوجههای آرین توجه بیشتری به ارتباط بین استفاده از ماده معدنی منیزیم و پارامتر نرخ رشد نمود.
کامل عموزاده آرائی؛ تقی قورچی؛ عبدالحکیم توغدری؛ محمد اسدی؛ کتایون مهرانی
مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 14 اسفند 1401
چکیده
اثر سطوح مختلف پودر گیاه اوجی بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی، رفتار نشخوار، فراسنجههای خونی و شکمبهای از میشهای دالاق، با استفاده از 18 رأس میش با میانگین وزن 5/3±38 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار بررسی شد. تیمارها شامل 1- شاهد (بدون پودر اوجی)، 2- 25 گرم پودر اوجی در روز و 3- 50 گرم پودر اوجی در روز بود. سطوح ...
بیشتر
اثر سطوح مختلف پودر گیاه اوجی بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی، رفتار نشخوار، فراسنجههای خونی و شکمبهای از میشهای دالاق، با استفاده از 18 رأس میش با میانگین وزن 5/3±38 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار بررسی شد. تیمارها شامل 1- شاهد (بدون پودر اوجی)، 2- 25 گرم پودر اوجی در روز و 3- 50 گرم پودر اوجی در روز بود. سطوح مختلف پودر اوجی در میش‌ها اثری بر وزن انتهای دوره، افزایش وزن روزانه، میزان کلسترول، گلوکز، پروتئین کل، آلبومین، گلوبولین و نسبت آلبومین/گلوبولین خون نداشت. تغذیه میش‌ها با سطوح مختلف پودر اوجی، سبب کاهش قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، افزایش رفتار مصرف تغذیهای و فعالیت نشخوار، افزایش مقدار اوره و تری‌گلیسرید خون شد (05/0P<). تغذیه میش‌ها با سطوح مختلف پودر اوجی سبب کاهش معنیدار جمیعت پروتوزوآ سه ساعت پس از خوراک‌دهی و افزایش pH شکمبه سه ساعت بعد از تغذیه صبح شد (05/0P<). غلظت آمونیاک شکمبه در میش هائی که 50 گرم پودر اوجی در روز دریافت کردند بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0P<). بر اساس نتایج این پژوهش، افزودن پودر گیاه اوجی تا سطح 50 گرم در روز به جیره میشهای دالاق، بر صفات عملکردی دام تأثیر معنیداری ندارد، همچنین بر جمعیت پروتوزوآیی و pH شکمبه اثر مثبتی نشان می‌دهد.
لیلا طاهرآبادی؛ فرخ کفیل زاده
مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 15 اسفند 1401
چکیده
مطالعه حاضر بهمنظور تعیین ارزش غذایی در مراحل مختلف رشد و عملکرد تولید علف نپیر به‌عنوان یک منبع علوفه‌ای جدید در کشور انجام شد. بدین-منظور علف نپیر کشت شده در سه مرحله از رشد رویشی (به‌ترتیب 65، 85 و 115 روز پس از کاشت) برداشت شد. ترکیبات شیمیایی، قابلیت هضم، کینتیک تخمیر و برخی از صفات مورفولوژیکی این گیاه به‌همراه عملکرد تولید در ...
بیشتر
مطالعه حاضر بهمنظور تعیین ارزش غذایی در مراحل مختلف رشد و عملکرد تولید علف نپیر به‌عنوان یک منبع علوفه‌ای جدید در کشور انجام شد. بدین-منظور علف نپیر کشت شده در سه مرحله از رشد رویشی (به‌ترتیب 65، 85 و 115 روز پس از کاشت) برداشت شد. ترکیبات شیمیایی، قابلیت هضم، کینتیک تخمیر و برخی از صفات مورفولوژیکی این گیاه به‌همراه عملکرد تولید در مرحله نهایی رشد بررسی شد. در پایان دوره رشد، عملکرد ماده خشک 8/26 تن در هکتار و ارتفاع گیاه 257 سانتی‌متر بود. با افزایش سن گیاه، پروتئین خام کاهش و لیگنین در دیواره سلولی افزایش یافت (05/0 >P) و مقادیر آنها در مرحله پایانی رشد به‌ترتیب 88 و 63 گرم در کیلوگرم ماده خشک بود. تغییرات ترکیبات شیمیایی در طول رشد در ساقه بیشتر از برگ مشاهده شد. در طول دوره رشد کاهش قابلیت هضم برگ و ساقه منجر به کاهش قابلیت ماده خشک و ماده آلی علف نپیر به‌ترتیب از 782 به 649 و از 814 به 747 گرم در کیلوگرم ماده خشک شد (05/0 >P). میزان پتانسیل گاز تولیدی با افزیش سن گیاه کاهش داشت (05/0 >P). مراحل رشد تاثیری بر نرخ تخمیر تولید گاز و فاز تأخیر نداشت و بین سه مرحله رشد رویشی مورد مطالعه مقادیر آنها مشابه بود. بر اساس نتایج حاصل، علف نپیر با توجه به تولید بالای ماده آلی قابل هضم در هکتار و ارزش غذایی مناسب میتواند به‌عنوان یک منبع علوفه‌ای مطلوب در کشور استفاده شود.
مریم هرسینی؛ طاهره محمدآبادی؛ حسین معتمدی؛ محسن ساری؛ اسدالله تیموری یانسری
دوره 24، شماره 3 ، مهر 1401، ، صفحه 301-312
چکیده
این آزمایش با هدف عمل‌آوری کاه گندم توسط باکتریهای سلولولیتیک جداشده از دستگاه گوارش اسب و تأثیر این باکتریها بر عملکرد برههای پرواری، قابلیت هضم، فراسنجههای تخمیری و خونی انجام شد. از 30 رأس بره نر افشاری با میانگین وزن 3±32 کیلوگرم و سن چهار ماه در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیرههای ...
بیشتر
این آزمایش با هدف عمل‌آوری کاه گندم توسط باکتریهای سلولولیتیک جداشده از دستگاه گوارش اسب و تأثیر این باکتریها بر عملکرد برههای پرواری، قابلیت هضم، فراسنجههای تخمیری و خونی انجام شد. از 30 رأس بره نر افشاری با میانگین وزن 3±32 کیلوگرم و سن چهار ماه در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیرههای حاوی کاه گندم فرآوری شده به‌مدت شش هفته با چهار سویه باکتریایی جداشده از دستگاه گوارش اسب (Paenibacilluspolymyxa L11، Paenibacilluspolymyxa L12، Enterobacter cloacae L2 و Escherichia coli Z2) و جیره شاهد بودند. نتایج نشان داد که فرآوری باکتریایی باعث افزایش محتوای پروتئین و کاهش NDF، iNDF و ADF و همچنین افزایش قابلیت هضم ماده آلی و انرژی متابولیسمی کاه گندم نسبت به شاهد شد. بیشترین مقدار قابلیت هضم ماده آلی و انرژی متابولیسمی به تیمار L11 اختصاص داشت. قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، NDF،ADF، غلظت و نسبت اسیدهای چرب فرّار شکمبه، pH و نیتروژن آمونیاکی شکمبه تحت تأثیر فرآوری باکتریایی قرار گرفتند. بیشترین قابلیت هضم مواد مغذی به تیمار L11 و کم‌ترین مقدار به تیمار شاهد اختصاص داشت. کم‌ترین مقدار نیتروژن آمونیاکی شکمبه مربوط به تیمارL11 بود. تیمارهای باکتریایی باعث افزایش غلظت کل اسیدهای چرب، غلظت پروپیونات و کاهش غلظت استات شکمبه شدند. با توجه به نتایج، فرآوری کاه گندم با باکتریهای سلولولیتیک جداشده از دستگاه گوارش اسب (به‌ویژه L11) باعث بهبود ارزش غذایی کاه گندم شد. بنابراین به‌نظر می‌رسد فرآوری باکتریایی میتواند راه‌کار مناسبی برای استفاده بهتر از بقایای زراعی با ارزش غذایی پایین باشد.
دوره 24، شماره 1 ، فروردین 1401، ، صفحه 35-45
چکیده
اثر مخمر ساکرومایسس سرویسیه بر عملکرد رشد، شاخص سلامتی، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای سرم و رفتار مصرف خوراک گوسالههای شیرخوار با استفاده از 18 رأس گوساله نر شیرخوار نژاد سیمنتال با سن حدوداً 20 روز و وزن بدن اولیه 4/2±47 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار بررسی شد. تیمارها شامل 1- گروه شاهد (بدون مخمر)، ...
بیشتر
اثر مخمر ساکرومایسس سرویسیه بر عملکرد رشد، شاخص سلامتی، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای سرم و رفتار مصرف خوراک گوسالههای شیرخوار با استفاده از 18 رأس گوساله نر شیرخوار نژاد سیمنتال با سن حدوداً 20 روز و وزن بدن اولیه 4/2±47 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار بررسی شد. تیمارها شامل 1- گروه شاهد (بدون مخمر)، 2- تیمار حاوی 5/2 گرم مخمر ساکرومایسس سرویسیه در روز و 3- تیمار حاوی پنج گرم مخمر ساکرومایسس سرویسیه در روز بود. طول دوره آزمایشی 60 روز که شامل هفت روز دوره عادتپذیری بود. مصرف ماده خشک و افزایش وزن روزانه اندازهگیری و ضریب تبدیل خوراک محاسبه شد. گوارشپذیری مواد مغذی و متابولیتهای خون اندازهگیری شد. گوسالههایی که پنج گرم مخمر در روزدریافت کردند افزایش وزن بالاتر و ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0P<). میزان غلظت گلوکز، کلسترول، تریگلیسیرید و نیتروژن اورهای خون تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. قابلیت هضم مادهخشک در گوسالههایی که پنج گرم مخمر مصرف کردند، بالاتر از گروه شاهد بود (05/0P<). با توجه به نتایج این پژوهش، استفاده از مخمر باعث بهبود افزایش وزن روزانه و بهبود ضریب تبدیل خوراک و نیز افزایش معنیدار قابلیت هضم مادهخشک میشود، بنابراین میتوان از مخمر ساکرومایسس سرویسیه در جیرههای گوسالههای شیرخوار در سطح پنج گرم در روز استفاده نمود.
دوره 24، شماره 1 ، فروردین 1401، ، صفحه 59-65
چکیده
این پژوهش بهمنظور بررسی ارتباط بین قابلیت هضم ماده معدنی منیزیم با وزن بدن، مصرف خوراک و آنزیم فیتاز با 120 قطعه جوجه گوشتی نر لاین B آرین پرورش‌یافته به‌صورت انفرادی انجام شد. به پرندگان دو جیره استاندارد و جیره مکمل‌شده با یک گرم آنزیم فیتاز (FTU/Kg500) اختصاص داده شد. خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن هفتگی، ضریب تبدیل غذایی در دوره ...
بیشتر
این پژوهش بهمنظور بررسی ارتباط بین قابلیت هضم ماده معدنی منیزیم با وزن بدن، مصرف خوراک و آنزیم فیتاز با 120 قطعه جوجه گوشتی نر لاین B آرین پرورش‌یافته به‌صورت انفرادی انجام شد. به پرندگان دو جیره استاندارد و جیره مکمل‌شده با یک گرم آنزیم فیتاز (FTU/Kg500) اختصاص داده شد. خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن هفتگی، ضریب تبدیل غذایی در دوره پرورش و قابلیت هضم منیزیم در بازه 28 تا 30 روزگی اندازه گیری شدند. با استفاده از مدل گامپرتز، نرخ رشد، وزن اولیه و حداکثر ظرفیت رشد بررسی شد. نرخ رشد و حداکثر ظرفیت رشد در گروه مصرف‌کننده آنزیم فیتاز بیشتر بود (05/0P<). افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی تحت تأثیر جیرههای مکمل‌شده آنزیم فیتاز بهبود یافت (05/0P<). قابلیت هضم منیزیم در جیرههای آنزیم فیتاز نسبت به جیرههای پایه استاندارد بیشتر بود (05/0P<). میزان نرخ رشد مدل‌سازی‌شده بر قابلیت هضم منیزیم تأثیرگذار بود، به‌طوری‌که قابلیت هضم منیزیم در پرندگان با نرخ رشد بالاتر (ظرفیت رشدی سریع‌تر)، بیشتر بود (05/0P<). همبستگی بین قابلیت هضم منیزیم و افزایش وزن بدن مثبت بود و با افزایش هضم منیزیم، افزایش وزن بهبود یافت (05/0P<). براساس نتایج حاصل، پرندگان با پتانسیل رشد بالاتر، توانایی بیشتری در هضم منیزیم دارند و این قابلیت هضم در اثر استفاده از آنزیم فیتاز بیشتر میشود. بنابراین میتوان در برنامه‌های اصلاح نژاد جوجههای آرین توجه بیشتری به ارتباط بین استفاده از ماده معدنی منیزیم و پارامتر نرخ رشد نمود.
بهنام روشنی؛ محمدعلی نوروزیان؛ احمد افضل زاده
دوره 23، شماره 1 ، فروردین 1400، ، صفحه 13-20
چکیده
بهمنظور بررسی تأثیر جایگزینی کنجاله‌ی کلزا با کنجاله‌ی سیاه دانه بر عملکرد، فراسنجههای خونی و خصوصیات لاشه، از تعداد 18راس بره نر زندی (با میانگین وزن 1/5±29/5 کیلوگرم و سن 7 ± 110 روز) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و به مدت 90 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره‌ی شاهد حاوی نه درصد کنجاله‌ی کلزا، 2) جیره‌ی حاوی 4/5 ...
بیشتر
بهمنظور بررسی تأثیر جایگزینی کنجاله‌ی کلزا با کنجاله‌ی سیاه دانه بر عملکرد، فراسنجههای خونی و خصوصیات لاشه، از تعداد 18راس بره نر زندی (با میانگین وزن 1/5±29/5 کیلوگرم و سن 7 ± 110 روز) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و به مدت 90 روز استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره‌ی شاهد حاوی نه درصد کنجاله‌ی کلزا، 2) جیره‌ی حاوی 4/5 درصد کنجاله‌ی کلزا و 4/5 درصد کنجاله‌ی سیاه‌دانه و 3) جیره‌ی حاوی نه درصد کنجاله‌ی سیاه‌دانه بود. مقدار ماده خشک، خاکستر، پروتئین خام، چربی خام، NDF، ADF و ADIN کنجاله سیاه دانه به ترتیب 0/58±92/60، 0/27± 7/24، 1/0±35/8، 31/51±12/0، 56/24±24/1، 0/79±13/0 و 0/17±2/15درصد بود. تفاوتی از نظر گوارشپذیری ماده‌ی آلی،NDF، چربی و پروتئین خام جیره‌ها مشاهده نشد. تاثیر جیرههای آزمایشی بر مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل، افزایش وزن روزانه، وزن نهایی، بازده لاشه، وزن کبد، قلب، طحال، کلیه و بیضه معنیدار نبود. اما وزن نسبی دنبه، چربی زیرجلدی و چربی کل لاشه با جایگزینی کنجاله سیاه دانه به جای کنجاله کلزا کاهش یافت (p<0/05). به جز آلبومین و پروتئبن کل که در بره های تغذیه شده با جیره حاوی نه درصد کنجاله سیاه دانه افزایش داشت(p<0/05). سایر فراسنجه های خونی(گلوکز، نیتروژن اوره ای خون، تری گلیسیرید و کلسترول) در بین تیمارها تفاوت معنی داری نداشتند. براساس نتایج این مطالعه و با توجه به کمبود منابع پروتئینی در تغذیه دام می توان تا سطح نه درصد جیره از کنجاله سیاه دانه در جیره بره های پرواری استفاده کرد.
سید محسن حسینی؛ جواد رضائی؛ یوسف روزبهان
دوره 21، شماره 4 ، دی 1398، ، صفحه 461-473
چکیده
مطالعه حاضر بهمنظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجههای تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برون‌تنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روشهای استاندارد اندازهگیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برون‌تنی ...
بیشتر
مطالعه حاضر بهمنظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجههای تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برون‌تنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روشهای استاندارد اندازهگیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برون‌تنی با هفت تیمار (جیره شاهد، جیرههای حاوی 15، 30 یا 45 درصد خوشاریزه، و جیرههای حاوی 15، 30 یا 45 درصد پولیکاریا) و سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین خام و قابلیت هضم ماده آلی خوشاریزه (به‌ترتیب 10/4 و 61/8 درصد) بیشتر از پولیکاریا (به‌ترتیب 7/85و 52/5 درصد) بود (0/05>P). گنجاندن خوشاریزه در جیره، قابلیت هضم ماده آلی و انرژی قابل سوخت و ساز را افزایش داد، در صورتی که مصرف پولیکاریا فراسنجههای مذکور را کاهش داد (0/05>P). غلظت آمونیاک شکمبهای با مصرف خوشاریزه در جیره کاهش یافت (0/05>P)، اما تحت تأثیر پولیکاریا قرار نگرفت. گنجاندن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره، جمعیت پروتوزوا و تولید متان را کاهش داد (0/05>P). ظرفیت آنتی‌اکسیدانی شیرابه شکمبه با وارد نمودن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره افزایش یافت (0/05>P). بر اساس نتایج حاصل، استفاده از خوشاریزه تا 45 درصد، و پولیکاریا تا 30 درصد ماده خشک در جیره نشخوارکنندگان قابل توصیه است. به هر حال، در زمان تغذیه پولیکاریا در دامهای پر تولید، نسبت علوفه به کنسانتره باید کاهش داده شود. از سوی دیگر، مصرف خوشاریزه و پولیکاریا موجب بهبود ظرفیت آنتی‌اکسیدانی شکمبه و کاهش آزادسازی متان به محیط زیست میشود.
یعقوب نوذری؛ مرتضی چاجی
دوره 21، شماره 4 ، دی 1398، ، صفحه 475-485
چکیده
این پژوهش با هدف تعیین اثر استفاده از برگ پنج انگشت به‌عنوان جایگزین یونجه در جیره بزغاله‌های نر پرواری بر عملکرد، تخمیر شکمبهای، قابلیت هضم مواد مغذی و بعضی فراسنجههای خونی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل ۱- جیره شاهد (فاقد برگ پنج انگشت) و ۲- جایگزینی 60 درصد (معادل ۱۸ درصد کل جیره) برگ پنج انگشت با یونجه در جیره شاهد بود. در ...
بیشتر
این پژوهش با هدف تعیین اثر استفاده از برگ پنج انگشت به‌عنوان جایگزین یونجه در جیره بزغاله‌های نر پرواری بر عملکرد، تخمیر شکمبهای، قابلیت هضم مواد مغذی و بعضی فراسنجههای خونی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل ۱- جیره شاهد (فاقد برگ پنج انگشت) و ۲- جایگزینی 60 درصد (معادل ۱۸ درصد کل جیره) برگ پنج انگشت با یونجه در جیره شاهد بود. در این آزمایش از ۱۶ رأس بزغاله نر با میانگین وزن 2±18 کیلوگرم و سن 4/5 ماه در قالب طرح کاملا تصادفی با دو تیمار و هشت تکرار به‌مدت ۶۰ روز استفاده شد. مصرف خوراک، تغییرات وزن در هر ۱۵ روز و ضریب تبدیل خوراک اندازهگیری و محاسبه شدند. ماده خشک مصرفی، قابلیت هضم مواد مغذی، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی کل دوره تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. غلظت کلسترول (p=0/07) و نیتروژن اورهای خون (p=0/08) دامهای تغذیه شده با جیره حاوی برگ پنج انگشت در مقایسه با گروه شاهد تمایل به کاهش و غلظت گلوکز (p=0/08) تمایل به افزایش داشت. غلظت نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و pH در تیمار حاوی برگ پنج انگشت کاهش معنیدار داشت (0/05>P). بنابراین، از برگ گیاه پنج انگشت میتوان تا ۱۸ درصد در تغذیه بزغاله‌های پرواری به‌عنوان جایگزین مناسبی برای ۶۰ درصد از علوفه یونجه بدون اثر منفی بر قابلیت هضم و عملکرد آنها استفاده کرد.
سید مرتضی وقار سیدین؛ محسن مجتهدی؛ محمد حسن فتحی نسری؛ سید احسان غیاثی
دوره 21، شماره 4 ، دی 1398، ، صفحه 487-497
چکیده
هدف از این آزمایش، بررسی ظرفیت بافری چند مخلوط بافری و تأثیر آنها بر فراسنجههای تخمیر و هضم شکمبهای در شرایط برون‌تنی بود. به همین منظور پنج مخلوط بافری شامل: 1) ترکیب حاوی 15 درصد بیکربنات‌سدیم + 15 درصد اکسیدمنیزیم + 35 درصد کربنات‌منیزیم + 35 درصد بنتونیت‌سدیم؛ 2) ترکیب حاوی 35 درصد بیکربنات‌سدیم + 35 درصد اکسیدمنیزیم + 15 درصد کربنات‌منیزیم ...
بیشتر
هدف از این آزمایش، بررسی ظرفیت بافری چند مخلوط بافری و تأثیر آنها بر فراسنجههای تخمیر و هضم شکمبهای در شرایط برون‌تنی بود. به همین منظور پنج مخلوط بافری شامل: 1) ترکیب حاوی 15 درصد بیکربنات‌سدیم + 15 درصد اکسیدمنیزیم + 35 درصد کربنات‌منیزیم + 35 درصد بنتونیت‌سدیم؛ 2) ترکیب حاوی 35 درصد بیکربنات‌سدیم + 35 درصد اکسیدمنیزیم + 15 درصد کربنات‌منیزیم + 15 درصد بنتونیت‌سدیم؛ 3) ترکیب حاوی 20 درصد بیکربنات‌سدیم + 40 درصد اکسیدمنیزیم + 20 درصد کربنات‌منیزیم + 20 درصد بنتونیت‌سدیم؛ 4) ترکیب حاوی 40 درصد بیکربنات‌سدیم + 20 درصد اکسیدمنیزیم + 20 درصد کربنات‌منیزیم + 20 درصد بنتونیت‌سدیم؛ و 5) ترکیب حاوی 16 درصد کربنات‌سدیم + 35 درصد اکسیدمنیزیم + 22 درصد کربنات‌منیزیم + 5 درصد بنتونیت‌سدیم و 22 درصد پتاسیم فسفات منوبازیک، تهیه شد. ظرفیت بافری و شاخص ارزش بافری اندازه گیری شد. سپس تأثیر مخلوط‌های بافری بر پتانسیل تولید گاز، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی و ماده خشک ناپدید شده در شرایط آزمایشگاهی (IVDMD) بررسی گردید. مقدار ظرفیت و شاخص ارزش بافری ترکیب 2 بیشتر از سایر ترکیبات بافری بود (0/05>P). ترکیب بافری 4 سبب افزایش تولید گاز شد (0/05>P). مقدار IVDMD در بین ترکیبات بافری یکسان بود و تنها ترکیب بافری 4 و 1 با یکدیگر اختلاف داشتند (0/05>P). استفاده از ترکیب بافری 2 سبب افزایش pH محیط کشت شد (0/05>P). در کل نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از ترکیب بافری 2 میتواند نقش مؤثری در جلوگیری از افت pH و به تبع آن کاهش اسیدوز داشته باشد.
هادی کریمی زارچی؛ محمد سالارمعینی؛ محسن افشار منش
دوره 21، شماره 3 ، مهر 1398، ، صفحه 349-358
چکیده
تأثیر سطوح مختلف پروتئین خام و آنزیم پروتئاز بر عملکرد، خصوصیات لاشه و قابلیت هضم پروتئین با استفاده از 450 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی یک‌روزه در یک آزمایش فاکتوریل 3×3 با سه سطح پروتئین خام (18، 20 و 22 درصد) و سه سطح آنزیم پروتئاز (صفر، 200 و 400 میلیگرم بر کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی با نه تیمار، پنج تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار ...
بیشتر
تأثیر سطوح مختلف پروتئین خام و آنزیم پروتئاز بر عملکرد، خصوصیات لاشه و قابلیت هضم پروتئین با استفاده از 450 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی یک‌روزه در یک آزمایش فاکتوریل 3×3 با سه سطح پروتئین خام (18، 20 و 22 درصد) و سه سطح آنزیم پروتئاز (صفر، 200 و 400 میلیگرم بر کیلوگرم) در قالب طرح کاملا تصادفی با نه تیمار، پنج تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار از سن یک تا 35 روزگیبررسی شد. در دوره سنی یک تا 21 روزگی، بیشترین اضافه وزن و مصرف خوراک در جیرههای حاوی 22 درصد پروتئین خام مشاهده شد (0/05>P). پرندگانی که از سطح 200 میلیگرم بر کیلوگرم آنزیم استفاده کرده بودند، افزایش وزن و مصرف خوراک بیشتری را نسبت به گروهی که از جیره فاقد آنزیم تغذیه شدند داشتند و بهترین ضریب تبدیل در سطح 400 میلیگرم بر کیلوگرم آنزیم مشاهده شد (0/05>P). در دوره 22 تا 35 روزگی، سطوح مختلف پروتئین و آنزیم تاثیری بر عملکرد بلدرچین‌ها نداشتند. بازده لاشه بلدرچین‌های تغذیهشده با سطوح 20 و 22 درصد پروتئین خامبهتر از پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 18 درصد پروتئین بود (0/05>P) و افزودن آنزیم وزن نسبی لاشه، ران و سینه را بهبود داد(0/05>P). قابلیت هضم پروتئین خام در بازه زمانی13 تا 15 روزگی با افزایش سطح پروتئین خام، کاهش و باافزودن 200 میلیگرم بر کیلوگرم آنزیم پروتئاز، افزایش یافت (0/05>P). براساس نتایج حاصل، سطح مناسب پروتئین خام جیره بلدرچین‌های ژاپنی جهت دستیابی به عملکرد بهینه برای دوره یک تا 21 روزگی 22 درصد و برای 22 تا 35 روزگی، 18 درصد میباشد. همچنین استفاده از سطح 200 میلیگرم بر کیلوگرم آنزیم پروتئاز برای دوره یک تا 21 روزگی توصیه می شود.
ناصر محمودنیا؛ بهروز دستار؛ امید عشایری زاده؛ جواد بیات کوهسار
دوره 21، شماره 2 ، تیر 1398، ، صفحه 261-271
چکیده
دو آزمایش جهت تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی هسته خرمای خام و تخمیری و تأثیر آنها بر عملکرد و برخی صفات خونی در جوجههای گوشتی انجام شد. آزمایش اول در قالب طرح کاملاً تصادفی با 72 قطعه جوجه خروس گوشتی با سه تیمار و شش تکرار (چهار جوجه در هر تکرار) انجام شد. تیمارها شامل جیره پایه و دو جیره آزمایشی با جایگزینی هسته خرمای خام ...
بیشتر
دو آزمایش جهت تعیین قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی هسته خرمای خام و تخمیری و تأثیر آنها بر عملکرد و برخی صفات خونی در جوجههای گوشتی انجام شد. آزمایش اول در قالب طرح کاملاً تصادفی با 72 قطعه جوجه خروس گوشتی با سه تیمار و شش تکرار (چهار جوجه در هر تکرار) انجام شد. تیمارها شامل جیره پایه و دو جیره آزمایشی با جایگزینی هسته خرمای خام و تخمیری به جیره پایه با نسبت 25 درصد بودند. آزمایش دوم به‌صورت فاکتوریل 4×2 با یک تیمار شاهد در قالب طرح کاملاً تصادفی با 540 قطعه جوجه یک روزه در نه تیمار و پنج تکرار (12 جوجه در هر تکرار) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره ذرت- سویا (شاهد)، جیرههای حاوی دو، چهار، شش و هشت درصد هسته خرمای خام و یا هسته خرمای تخمیری بود. قابلیت هضم فیبرخام، پروتئین خام و خاکسترخام در هسته خرمای تخمیری بیشتر از هسته خرمای خام بود (p<0/05). تغذیه با هسته خرمای تخمیری در مقایسه با هسته خرمای خام، باعث بهبود افزایش وزن (2110/5 گرم در برابر 1991/3 گرم) و افزایش مصرف خوراک شد (p<0/05). غلظت کلسترول و LDL-c سرم خون در جوجههای تغذیهشده با هسته خرمای تخمیری کمتر از جوجههای تغذیهشده با هسته خرمای خام بود (p<0/05). با توجه به نتایج این تحقیق، تخمیر هسته خرما موجب افزایش قابلیت هضم مواد مغذی آن و بهبود افزایش وزن جوجه های گوشتی میشود.
سکینه دهقان؛ امیر موسائی؛ امیدعلی اسماعیلی پور؛ ارسلان برازنده
دوره 20، شماره 3 ، آبان 1397، ، صفحه 411-424
چکیده
بهمنظور بررسی اثر تغذیه مکمل روی - متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک، فراسنجههای تخمیری شکمبه و برخی متابولیتهای خون، آزمایشی روی 15 رأس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 88/0±1/32 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار به‌مدت هشت هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشیشامل جیره پایه فاقد مکمل روی ...
بیشتر
بهمنظور بررسی اثر تغذیه مکمل روی - متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک، فراسنجههای تخمیری شکمبه و برخی متابولیتهای خون، آزمایشی روی 15 رأس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 88/0±1/32 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار به‌مدت هشت هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشیشامل جیره پایه فاقد مکمل روی (شاهد)، جیره پایه حاوی 50 میلیگرم روی در کیلوگرم جیره از مکمل روی-متیونین و جیره پایه حاوی 100 میلیگرم روی در کیلوگرم جیره از مکمل روی - متیونین بود. نتایج آزمایش نشان داد که برههای تغذیه شده با جیره حاوی 100 میلیگرم مکمل روی، مصرف خوراک روزانه کمتری از تیمارهای دیگر داشتند (01/0>P). برههایی که در جیره خود 50 میلیگرم روی دریافت کردند، افزایش وزن روزانه بالاتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (05/0>P). برههایی که در جیره خود مکمل روی - متیونین دریافت کردند (50 یا 100 میلیگرم در کیلوگرم) ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0>P). قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF) در برههای تغذیه شده با جیره حاوی 50 میلیگرم مکمل روی بیشتر از برههای گروه شاهد بود(05/0>P). با وجود این، تفاوتی در قابلیت هضم چربی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی (ADF) بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. تغذیه مکمل روی - متیونین تأثیری بر pH و مقدار نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و غلظت سرمی گلوکز، پروتئین تام، تری‌گلیسرید و اوره بره‌ها نداشت. براساس نتایج این پژوهش، استفاده از 50 میلیگرم مکمل روی در هر کیلوگرم جیره، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک را افزایش داده و در مقایسه با 100 میلیگرم از این مکمل، تاثیر بهتری بر عملکرد رشد برههای پرواری دارد.
علی کیانی؛ طاهره محمدآبادی؛ خلیل میرزاده؛ مرتضی چاجی؛ محمد بوجارپور
دوره 19، شماره 4 ، اسفند 1396، ، صفحه 789-802
چکیده
در این آزمایش، تأثیر مغز میوه بلوط بر قابلیت هضم و تخمیر شکمبهای و برخی فراسنجههای خونی در گوسفند عربی و بز نجدی بررسی شد. در این تحقیق، مغز میوه بلوط (63 درصد) در تغذیه شش راس گوسفند عربی و شش راسبزنجدی با متوسط وزن زنده 3±50 کیلوگرم برای مدت 28 روز استفاده شد و قابلیت هضم و تخمیر، رفتار نشخوار و برخی فراسنجههای خونی اندازهگیری ...
بیشتر
در این آزمایش، تأثیر مغز میوه بلوط بر قابلیت هضم و تخمیر شکمبهای و برخی فراسنجههای خونی در گوسفند عربی و بز نجدی بررسی شد. در این تحقیق، مغز میوه بلوط (63 درصد) در تغذیه شش راس گوسفند عربی و شش راسبزنجدی با متوسط وزن زنده 3±50 کیلوگرم برای مدت 28 روز استفاده شد و قابلیت هضم و تخمیر، رفتار نشخوار و برخی فراسنجههای خونی اندازهگیری شد. داده‌های به دست آمده در قالب طرح پلات‌های خرد شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج نشان داد که ماده خشک مصرفی و قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی تحت تاثیر اثر دام و تیمار قرار نگرفت. صرف نظر از نوع دام، ماده خشک مصرفی و قابلیت هضم پروتئین خام در تیمار شاهد بالاتر و صرف نظر از نوع تیمار، قابلیت هضم ماده خشک و الیاف نامحلول در شوینده خنثی در بز بالاتر از گوسفند بود (05/0P<). میزان نیتروژن آمونیاکی و pH شکمبه بین تیمار شاهد و بلوط در بز و گوسفند تفاوت معنی داری نداشت. تفاوتی در مدت زمان مصرف خوراک، نشخوار و جویدن به ازای ماده خشک، الیاف نامحلولدرشویندهخنثیو پروتئین خام مصرفی بین دو جیره شاهد و بلوط در گوسفند و بز مشاهده نشد. تغذیه میوه بلوط به دام‌ها، اثری بر میزان گلوکز، نیتروژن اورهای، کلسترول و تریگلیسیرید خون در بز و گوسفند نداشت. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که می توان از میوه بلوط به میزان 63 درصد در جیره بز نجدی و گوسفند عربی استفاده نمود.
سمیه فتحی؛ علی اسدی الموتی؛ احمد افضل زاده؛ محمدعلی نوروزیان
دوره 19، شماره 3 ، آبان 1396، ، صفحه 545-555
چکیده
این آزمایش بهمنظور بررسی اثرات تخمیر منبع علوفه در تخمیر همزمان با منابع مختلف کربوهیدرات‌های غیرالیافی در یک طرح پایه کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل (نه تیمار و سه تکرار) انجام شد. از کاه گندم، یونجه و ذرت سیلوشده به‌عنوان منبع علوفه و از نشاسته، ساکارز و پکتین به‌عنوان اجزای مهم کربوهیدرات‌های غیرالیافی استفاده شد. 2/0 گرم ...
بیشتر
این آزمایش بهمنظور بررسی اثرات تخمیر منبع علوفه در تخمیر همزمان با منابع مختلف کربوهیدرات‌های غیرالیافی در یک طرح پایه کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل (نه تیمار و سه تکرار) انجام شد. از کاه گندم، یونجه و ذرت سیلوشده به‌عنوان منبع علوفه و از نشاسته، ساکارز و پکتین به‌عنوان اجزای مهم کربوهیدرات‌های غیرالیافی استفاده شد. 2/0 گرم از هر منبع علوفه همراه با 3/0 گرم از هر منبع کربوهیدرات‌های غیرالیافی در شرایط آزمایشگاهی به مدت 24 ساعت تخمیر شدند و طی آن الگوی تولید گاز، قابلیت هضم ظاهری، قابلیت هضم حقیقی، توده‌ی میکروبی، pH و آمونیاک اندازهگیری شد. منبع علوفه و کربوهیدرات به‌تنهایی هر کدام بر تولید گاز در زمانهای مختلف انکوباسیون، قابلیت هضم ظاهری، قابلیت هضم حقیقی و همچنین آمونیاک اثر معنیدار داشتند (05/0 > p) هر چند اثر متقابل بین این دو منبع مشاهده نشد. برآورد سنتز توده میکروبی برای منبع کاه از سایر منابع علوفه کمتر بود (14/0 در برابر 16/0 گرم در گرم ماده خشک، 05/0 > P) اما تحت تأثیر منبع کربوهیدرات‌های غیرالیافی و یا اثر متقابل دو منبع قرار نگرفت. همچنین، منابع کربوهیدرات‌های غیرالیافی اثر معنیداری بر pH محیط کشت داشتند (87/5 برای ساکارز در برابر 05/6 برای پکتین). نتایج این مطالعه نشان داد که اثرات کربوهیدرات‌های غیرالیافی در محیط کشت‌های همزمان با منابع مختلف علوفه قابل‌پیش‌بینی و مطابق با اثرات شناخته شده در شرایط درون تنی بوده و تحت تأثیر اثرات متقابل با منبع علوفه قرار نگرفت.
افروز شریفی؛ مرتضی چاجی؛ علیرضا وکیلی
دوره 19، شماره 2 ، مرداد 1396، ، صفحه 321-336
چکیده
به منظور بررسی اثر عمل‌آوری کود مرغی با تانن استخراج شده از پوست انار بر قابلیت هضم و تخمیر، رشد باکتریها و قارچ‌های شکمبه، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل افزودن سطوح صفر (تیمار شاهد)، پنج، 10، 15، 20، 25، 30 و 35 درصد عصاره تاننی به کود مرغی بود. حجم گاز ...
بیشتر
به منظور بررسی اثر عمل‌آوری کود مرغی با تانن استخراج شده از پوست انار بر قابلیت هضم و تخمیر، رشد باکتریها و قارچ‌های شکمبه، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل افزودن سطوح صفر (تیمار شاهد)، پنج، 10، 15، 20، 25، 30 و 35 درصد عصاره تاننی به کود مرغی بود. حجم گاز و پتانسیل تولید گاز به ترتیب تا سطح 20 و 15 درصد عصاره بین تیمارها مشابه بود. نرخ تولید گاز در تیمارهای حاوی 20 و 35 درصد عصاره کم‌ترین (05/0P<)، اما در سایر تیمارهای آزمایشی تفاوتی نداشت. با افزایش مقدار عصاره تاننی در جیره، ضریب تفکیک، تولید توده میکروبی و بازده تولید توده میکروبی افزایش، اما غلظت نیتروژن آمونیاکی کاهش یافت (05/0P<). بیشترین و کم‌ترین قابلیت هضم پروتئین خام به ترتیب با افزودن 15 و 35 درصد عصاره به کود مرغی به دست آمد (05/0P<). در محیط کشت اختصاصی باکتریها، قابلیت هضم ماده خشک و غلظت نیتروژن آمونیاکی سه روز پس از انکوباسیون با افزایش میزان عصاره کاهش یافت (05/0P<)؛ اما در محیط کشت اختصاصی قارچ‌ها، قابلیت هضم ماده خشک در زمانهای مورد بررسی تحت تأثیر قرار نگرفت. بر اساس نتایج حاصل عمل‌آوری کود مرغی با تانن استخراج شده از پوست انار تا سطح 25 درصد، اثر مثبتی بر هضم و تخمیر کود مرغی دارد و ممکن است متابولیسم نیتروژن در دستگاه گوارش نشخوارکنندگان را بهبود بخشد.
امیر اکبری افجانی؛ حمید امانلو؛ ابوالفضل زالی زالی؛ حمید رضا میرزایی الموتی؛ مهدی گنج خانلو
دوره 19، شماره 2 ، مرداد 1396، ، صفحه 337-348
چکیده
در این تحقیق تاثیر تفاله دانه انار حاوی اسیدهای چرب بلند زنجیر به همراه ال– کارنیتین، بر عملکرد و صفات لاشه با استفاده از 32 رأس بزغاله نر مهابادی بررسی شد. جیرههای آزمایشی شامل:1) جیره بدون تفاله دانه انار و ال-کارنیتین، 2) جیره با 10 درصد تفاله دانه انار بدون ال-کارنیتین، 3) جیره بدون تفاله دانه انار با 300 قسمت در میلیون ال-کارنیتین ...
بیشتر
در این تحقیق تاثیر تفاله دانه انار حاوی اسیدهای چرب بلند زنجیر به همراه ال– کارنیتین، بر عملکرد و صفات لاشه با استفاده از 32 رأس بزغاله نر مهابادی بررسی شد. جیرههای آزمایشی شامل:1) جیره بدون تفاله دانه انار و ال-کارنیتین، 2) جیره با 10 درصد تفاله دانه انار بدون ال-کارنیتین، 3) جیره بدون تفاله دانه انار با 300 قسمت در میلیون ال-کارنیتین در کیلوگرم ماده خشک ،و 4) جیره با 10 درصد تفاله دانه انار با 300 قسمت در میلیون ال-کارنیتین در کیلوگرم ماده خشک بود. بزغاله‌ها در انتهای آزمایش، کشتار و صفات مربوط به لاشه اندازهگیری شد. افزودن تفاله دانه انار همراه ال-کارنیتین به جیره، چربی دور کلیه را کاهش داد (05/0>P). بزغاله های تغذیه شده با تفاله انار همراه با مکمل ال-کارنیتین قابلیت هضم ظاهری چربی خام بالاتری نسبت به تیمار های دیگر داشتند (05/0>P). همچنین با استفاده از تفاله دانه انار در جیره، هزینه خوراک برای تولید هر کیلوگرم لاشه گرم کاهش یافت (05/0= P). نتایج این آزمایش نشان داد که جایگزینی بخشی از دانه غلات جیره با تفاله دانه انار همراه با افزودن ال-کارنیتین به جیره باعث کاهش چربی کلیه شد. همچنین استفاده همزمان ال-کارنیتین و تفاله دانه انار با افزایش قابلیت هضم ظاهری چربی خام، عملکرد عددی بالاتری نیز نشان داد. با توجه به نتایج حاصل از این آزمایش، تفاله دانه انار را می توان به عنوان محصول جانبی ارزان قیمت، بدون تأثیر منفی بر عملکرد، با کاهش چربی کلیوی به همراه مکمل ال-کارنیتین در جیره‌ی بزغاله‌های پرواری استفاده کرد.
حسین ایراندوست؛ علی پارسا؛ حمیدرضا مصلحی
دوره 19، شماره 1 ، اردیبهشت 1396، ، صفحه 129-143
چکیده
به منظور اندازهگیری خصوصیات فیزیکی - شیمیایی منابع روغن سویا و بررسی تاثیر مصرف آنها بر عملکرد رشد جوجههای گوشتی دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول، الگوی اسیدهای چرب روغن مایع سویا، روغن هیدروژنه سویا، روغن بازیافتی سویا و مایع صابون اسیدی سویا اندازهگیری شد و انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME) آنها با استفاده از خروسهای ...
بیشتر
به منظور اندازهگیری خصوصیات فیزیکی - شیمیایی منابع روغن سویا و بررسی تاثیر مصرف آنها بر عملکرد رشد جوجههای گوشتی دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول، الگوی اسیدهای چرب روغن مایع سویا، روغن هیدروژنه سویا، روغن بازیافتی سویا و مایع صابون اسیدی سویا اندازهگیری شد و انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME) آنها با استفاده از خروسهای بالغ برآورد شد. در آزمایش دوم، اثرات مصرف میزان پنج درصد از روغنهای مورد مطالعه در جیره، بر عملکرد رشد جوجههای گوشتی راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار بررسی شد. مقدار اسید لینولئیک در روغنهای مایع، هیدروژنه، بازیافتی و مایع صابون اسیدی سویا به ترتیب 46/51، 35/11، 53/32 و درصد بود.AME برآورد شده برای روغنهای مایع سویا، هیدروژنه سویا، بازیافتی سویا و مایع صابون اسیدی سویا به روش حاصل ضرب به ترتیب 8920، 8733،8602 و 7836 کیلوکالری بر کیلوگرم و به روش تفاضل به ترتیب 9016، 8794، 8765 و 7906 کیلوکالری بر کیلوگرم برآورد شد که بیانگر بالاتر بودن مقادیر انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری محاسبه شده به روش تفاضل نسبت به روش حاصلضرب میباشد. همچنین استفاده از روغن هیدروژنه سویا در جیره، مصرف خوراک را در مقایسه با روغن مایع سویا افزایش داد (05/0P<). در دوره رشد، میزان افزایش وزن با تغذیه جیرههای حاوی مایع صابون اسیدی سویا در مقایسه با جیرههای حاوی روغن مایع سویا، کاهش و ضریب تبدیل افزایش یافت (05/0P<). نتایج نشان داد که مصرف روغن بازیافتی سویا هیچگونه اثر سویی بر عملکرد جوجههای گوشتی ندارد.
علیرضا طالبیان مسعودی؛ محمد مهدی معینی؛ منوچهر سوری؛ هرمز منصوری؛ معصومه عبدلی
دوره 18، شماره 3 ، آبان 1395، ، صفحه 399-411
چکیده
امکان ساخت و اثرات استفاده از یک ترکیب آهسته رهش نیتروژن‌دار غیرپروتئینی در تغذیه دامهای نشخوارکننده در یک آزمایش دو مرحله‌ای بررسی شد. در مرحله اول، ساخت ترکیب آهسته رهش با استفاده از متصل نمودن زنجیره کربنی شاخهدار به ملکول اوره و کاهش درجه حلپذیری آن انجام شد و نمونه‌های ساخته شده از نظر ساختمان شیمیایی، خصوصیات فیزیکی ...
بیشتر
امکان ساخت و اثرات استفاده از یک ترکیب آهسته رهش نیتروژن‌دار غیرپروتئینی در تغذیه دامهای نشخوارکننده در یک آزمایش دو مرحله‌ای بررسی شد. در مرحله اول، ساخت ترکیب آهسته رهش با استفاده از متصل نمودن زنجیره کربنی شاخهدار به ملکول اوره و کاهش درجه حلپذیری آن انجام شد و نمونه‌های ساخته شده از نظر ساختمان شیمیایی، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی بررسی شد. در مرحله دوم، اثرات استفاده از ترکیب ساخته شده بر خصوصیات تخمیر شکمبه، قابلیت هضم خوراک، تولید پروتئین میکروبی و تعادل نیتروژن در مقایسه با اوره معمولی و جیره شاهد فاقد نیتروژن غیرپروتئینی در یک آزمایش درون تنی بررسی شد. برای این منظور از چهار راس گوسفند بالغ دارای فیستولای شکمبهای در قالب طرح آزمایشی مربع لاتین چرخشی استفاده شد. آزمایشات طیف‌سنجی مادون قرمز و رزونانس مغناطیسی پروتون و بررسی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی ترکیب ساخته شده موید تشکیل ترکیب موردنظر بود. استفاده از ترکیب آهسته رهش در جیره باعث کاهش غلظت نیتروژن آمونیاکی و تغییرات pH، مقدار و نسبت اسیدهای چرب فرار تولید شده در شکمبه شد. مصرف خوراک و قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی‌سلولز و همچنین تولید پروتئین میکروبی تحت تاثیر ترکیب آهسته رهش قرار نگرفت، ولی مصرف نیتروژن، قابلیت هضم ظاهری و دفع آن از طریق ادرار کاهش یافت (01/0P<). براساس نتایج این آزمایش، ترکیب مورد نظر قابلیت جایگزینی با اوره را دارد و استفاده از آن در جیره نشخوارکنندگان شرایط ایمن‌تری را از لحاظ به کارگیری نیتروژن اورهای فراهم می کند.
ایوب لکی؛ مهدی دهقان بنادکی؛ ابوالفضل زالی؛ مهدی گنج خانلو؛ کامران رضایزدی
دوره 18، شماره 2 ، تیر 1395، ، صفحه 249-260
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تغذیه دانه جو خیسانده شده با اسیدلاکتیک و اسیدسیتریک بر ماده خشک مصرفی، رفتار تغذیهای، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، pH شکمبه و تولید شیر بود. بدین‌منظور، از هشت راس گاو هلشتاین زایش دوم در اوایل شیردهی در قالب طرح مربع لاتین تکرار شده 4 × 4 استفاده شد. جیرههای آزمایشی شامل 1: جیره پایه ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تغذیه دانه جو خیسانده شده با اسیدلاکتیک و اسیدسیتریک بر ماده خشک مصرفی، رفتار تغذیهای، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، pH شکمبه و تولید شیر بود. بدین‌منظور، از هشت راس گاو هلشتاین زایش دوم در اوایل شیردهی در قالب طرح مربع لاتین تکرار شده 4 × 4 استفاده شد. جیرههای آزمایشی شامل 1: جیره پایه محتوی جو غلطکزده خشک، 2: جیره پایه محتوی جو غلطکزده و خیسانده شده در آب، 3: جیره پایه محتوی جو غلطکزده و خیسانده شده در آب حاوی 75/0 درصد اسیدلاکتیک و 4: جیره پایه محتوی جو غلطکزده و خیسانده شده با یک درصد اسیدسیتریک به مدت 24 ساعت بود. نتایج نشان داد که ماده خشک مصرفی، رفتار تغذیهای و قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی تفاوت معنیدار بین تیمارها نداشت. pH شکمبه در تیمار اسیدلاکتیک و اسیدسیتریک در شش ساعت پس از مصرف خوراک بیشتر بود (05/0>P). pH و اسکور مدفوع تحت تأثیر نوع فرآوری جو قرار نگرفت. تولید شیر و شیر تصحیح شده براساس چربی تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت، درحالی‌که درصد پروتئین و درصد مواد جامد بدون چربی در تیمار اسیدسیتریک به‌طور معنیداری بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0>P). سایر ترکیبات شیر تحت تأثیر نوع فرآوری قرار نگرفت. درنهایت فرآوری دانه جو با اسیدلاکتیک و اسیدسیتریک باعث افزایش pH شکمبه شش ساعت پس از مصرف خوراک شد، اما سایر صفات همانند تولید شیر و ترکیبات آن، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی و رفتار تغذیهای گاوها تحت تأثیر نوع فرآوری جو قرار نگرفت.
فرشته جمیلی؛ ابوالقاسم گلیان؛ حسن کرمانشاهی؛ احمد حسن آبادی؛ حیدر زرقی
دوره 18، شماره 2 ، تیر 1395، ، صفحه 287-297
چکیده
این آزمایش به منظور بررسی اثر چهار نوع مولتیآنزیم تجاری و سطوح مختلف آنها بر انرژی قابل سوخت‌وساز ظاهری تصحیح شده برای نیتروژن (AMEn) و قابلیت هضم چربی خام، پروتئین خام، ماده خشک و ماده آلی گندم با روش جمعآوری کل فضولات در جوجههای گوشتی انجام گرفت. تعداد 135 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس 308 به 45 قفس متابولیکی شامل نه تیمار، پنج ...
بیشتر
این آزمایش به منظور بررسی اثر چهار نوع مولتیآنزیم تجاری و سطوح مختلف آنها بر انرژی قابل سوخت‌وساز ظاهری تصحیح شده برای نیتروژن (AMEn) و قابلیت هضم چربی خام، پروتئین خام، ماده خشک و ماده آلی گندم با روش جمعآوری کل فضولات در جوجههای گوشتی انجام گرفت. تعداد 135 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس 308 به 45 قفس متابولیکی شامل نه تیمار، پنج تکرار و سه قطعه جوجه در هر تکرار اختصاص یافتند. جیرههای آزمایشی به نحوی تنظیم شدند که گندم تنها منبع تأمینکننده انرژی باشد. با افزودن یک و دو برابر مقدار توصیه شده هر یک از چهار مولتیآنزیم تجاری به جیره پایه، هشت جیره آزمایشی دیگر تهیه شد. جوجهها به دان و آب دسترسی آزاد داشتند و از 23-17 روزگی با جیرههای آزمایشی تغذیه شدند. افزودن یک یا دو برابر مقادیر توصیه شده مولتیآنزیمهای تجاری، باعث افزایش معنیدار AMEn و قابلیت هضم ظاهری چربی خام، پروتئین خام، ماده خشک و ماده آلی گندم شد (05/0>P)، اما تفاوت معنیداری بین اثر نوع مولتیآنزیمها و سطوح آنها بر شاخصهای فوق مشاهده نشد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افزودن مولتیآنزیمهای تجاری باعث بهبود انرژی قابل سوخت‌وساز ظاهری گندم فلات به میزان 70 تا 120 کیلوکالری در کیلوگرم میشود.
شهین نسیمی اصفهانی؛ مرتضی چاجی؛ طاهره محمدآبادی؛ محمد بوجارپور
دوره 18، شماره 1 ، فروردین 1395، ، صفحه 39-49
چکیده
قابلیت هضم و فراسنجههای تخمیری جیرههای حاوی برگ، غلاف، و دانۀ درخت سوبابل (با نام علمی Leucaena leucocephala) در گوسفند با روشهای هضم دومرحله‌ای و تولید گاز تعیین شد. جیرههای آزمایشی شامل صفر (شاهد)، 25، 50، 75، و 100درصد برگ، غلاف، و دانۀ سوبابل بودند که جایگزین علوفۀ یونجه در جیرۀ گوسفندان شدند. در مقایسه با جیرۀ شاهد، جیرۀ حاوی 50درصد ...
بیشتر
قابلیت هضم و فراسنجههای تخمیری جیرههای حاوی برگ، غلاف، و دانۀ درخت سوبابل (با نام علمی Leucaena leucocephala) در گوسفند با روشهای هضم دومرحله‌ای و تولید گاز تعیین شد. جیرههای آزمایشی شامل صفر (شاهد)، 25، 50، 75، و 100درصد برگ، غلاف، و دانۀ سوبابل بودند که جایگزین علوفۀ یونجه در جیرۀ گوسفندان شدند. در مقایسه با جیرۀ شاهد، جیرۀ حاوی 50درصد دانۀ سوبابل تولید گاز بیشتری داشت (05/0>P). در بین جیرههای حاوی برگ سوبابل بیشترین مقدار مادۀ آلی واقعاً هضم‌شده مربوط به سطح 100درصد برگ سوبابل بود. سطح 100درصد جایگزینی با یونجه در مقایسه با سایر مقادیر جایگزینی غلاف، بیشترین عامل تفکیک‌کننده و بازده تولید تودۀ میکروبی را داشت (05/0>P). قابلیت هضم مادۀ خشک، الیاف نامحلول در شویندۀ خنثی و اسیدی جیرههای حاوی غلاف در همۀ سطوح، کمتر از جیرۀ شاهد بود (05/0>P). قابلیت هضم الیاف نامحلول در شویندۀ خنثی و اسیدی در جیرههای حاوی برگ سوبابل تا سطح 75درصد جایگزینی برگ سوبابل با یونجه تفاوتی با شاهد و با یکدیگر نداشتند. با افزایش مقدار دانۀ سوبابل در جیره قابلیت هضم مادۀ خشک، الیاف نامحلول در شویندۀ خنثی و اسیدی از جیرۀ شاهد بیشتر بود، به‌طوری‌که اختلاف برای سطوح 75 و 100درصد دانۀ سوبابل معنیدار بود (05/0>P). براساس نتایج تحقیق حاضر، برگ و دانۀ سوبابل را میتوان بدون وجود اثر منفی بر هضم و تخمیر تا 100درصد جایگزین یونجه کرد. استفاده از دانۀ سوبابل به‌صورت جایگزین با یونجه در جیرۀ گوسفندان میتواند ارزش غذایی جیره را افزایش دهد.
نسرین حسین پور؛ محمدعلی نوروزیان؛ احمد افضل زاده
دوره 16، شماره 2 ، مهر 1393، ، صفحه 93-101
چکیده
این مطالعه به منظور بررسی اثر منابع مختلف مکمل آلی و معدنی مس بر فراسنجههای تولید گاز و قابلیت هضم مواد مغذی در برههای نر زندی انجام شد. در آزمایش اول، هجده راس برة نر (میانگین وزن 62/1±53/17 کیلوگرم) در قالب طرحی کاملاً تصادفی در سه گروه شش راسی، در جایگاه‌های انفرادی به مدت هفتاد روز پروار شدند. تیمارها شامل شاهد (جیرة پایة بدون ...
بیشتر
این مطالعه به منظور بررسی اثر منابع مختلف مکمل آلی و معدنی مس بر فراسنجههای تولید گاز و قابلیت هضم مواد مغذی در برههای نر زندی انجام شد. در آزمایش اول، هجده راس برة نر (میانگین وزن 62/1±53/17 کیلوگرم) در قالب طرحی کاملاً تصادفی در سه گروه شش راسی، در جایگاه‌های انفرادی به مدت هفتاد روز پروار شدند. تیمارها شامل شاهد (جیرة پایة بدون مکمل مس)، جیرة پایه به همراه 10 میلیگرم مس در کیلوگرم مادة خشک جیره به شکل پروتئینات و جیرة پایه به همراه 10 میلیگرم مس در کیلوگرم مادة خشک جیره به شکل سولفات بود. تغذیة بره‌ها با جیرههای حاوی مکمل مس میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک مصرفی را بهبود بخشید، ولی تأثیری بر مصرف خوراک نداشت. قابلیت هضم مادة خشک، مادة آلی، پروتئین خام و ADF در برههایی که از جیرة مکمل شده با مس آلی تغذیه شدند، نسبت به برههای سایر تیمارها بیشتر بود (01/0P<). در آزمایش دوم، میزان انرژی سوخت‌وسازی جیرههای آزمایش اول برآورد و تأثیر منبع مس بر فراسنجههای تولید گاز بررسی شد. نرخ تولید گاز (c) در بین تیمارهای آزمایشی معنادار نبود اما پتانسیل تولید گاز (b) در تیمارهای حاوی مکمل مس بیشتر از تیمار شاهد بود (05/0P<). براساس نتایج تحقیق حاضر، افزودن مکمل مس به شکل آلی به جیرة برههای پرواری از طریق بهبود قابلیت هضم مواد مغذی باعث بهبود عملکرد میشود.
ایران خدادادی؛ طاهره محمدآبادی؛ مرتضی چاجی؛ محسن ساری
دوره 16، شماره 2 ، مهر 1393، ، صفحه 123-135
چکیده
این آزمایش برای بررسی اثر سطوح گوناگون پنیرک (صفر، 20، 40، و 60 میلیگرم در کیلوگرم علوفۀ آتریپلکس) بر تجزیه‌پذیری و فراسنجههای تخمیر علوفۀ آتریپلکس در شتر تک‌کوهانه انجام گرفت. فراسنجههای تخمیر با تکنیک تولید گاز و قابلیت هضم آزمایشگاهی با روش هضم دومرحله‌ای به‌کمک دو نفر شتر تک‌کوهانۀ مادۀ دوساله دارای فیستولای شکمبه اندازهگیری ...
بیشتر
این آزمایش برای بررسی اثر سطوح گوناگون پنیرک (صفر، 20، 40، و 60 میلیگرم در کیلوگرم علوفۀ آتریپلکس) بر تجزیه‌پذیری و فراسنجههای تخمیر علوفۀ آتریپلکس در شتر تک‌کوهانه انجام گرفت. فراسنجههای تخمیر با تکنیک تولید گاز و قابلیت هضم آزمایشگاهی با روش هضم دومرحله‌ای به‌کمک دو نفر شتر تک‌کوهانۀ مادۀ دوساله دارای فیستولای شکمبه اندازهگیری شد. افزودن پنیرک در دو سطح 40 و 60 میلیگرم در کیلوگرم علوفه موجب افزایش معنیدار حجم گاز تولیدی از علوفۀ آتریپلکس شد (05/0>P)، ولی ثابت نرخ تولید گاز تحت تأثیر افزودن پنیرک قرار نگرفت. اضافه‌کردن پنیرک (60 میلیگرم در کیلوگرم) به آتریپلکس میزان عامل جداکننده، تولید تودۀ میکروبی، راندمان تولید تودۀ میکروبی، و مادۀ آلی واقعاً هضم‌شده را به‌طور معنیداری کاهش داد (05/0>P). افزودن 40 و 60 میلیگرم در کیلوگرم پنیرک به علوفۀ آتریپلکس pH محیطهای کشت را کاهش داد (05/0>P). در مقایسه با تیمار شاهد بالاترین غلظت نیتروژن آمونیاکی مربوط به تیمار حاوی 20 میلیگرم در کیلوگرم پنیرک (73/11 میلیگرم در 100 میلی‌لیتر) بود (05/0>P). همچنین این تیمار بیشترین هضم‌پذیری NDF را در مقایسه با تیمار شاهد داشت (05/0>P). افزودن پنیرک در سطوح 20، 40، و 60 میلیگرم در کیلوگرم به آتریپلکس موجب افزایش تراکم گونه‌های پروتوزوئرها در زمانهای 12 و 24 ساعت در مقایسه با 48 ساعت انکوباسیون شد (05/0>P). گونه‌های دیپلودینیوم کملی، دیپلودینیوم مگی، اپیدینیوم ایکوداتوم، و یودیپلودینیوم مگی در تیمارهای حاوی پنیرک تراکم بالاتری داشتند (05/0>P). براساس نتایج تحقیق حاضر، تخمیر بالای پنیرک میتواند به بهبود قابلیت هضم و تولید گاز علوفۀ آتریپلکس در جیرۀ شتر تک‌کوهانه بیانجامد.