رضا ناصری هرسینی؛ فرخ کفیل زاده؛ مجتبی حقیقت
چکیده
هدف: اخته‌کردن یکی از ابزارهای مدیریتی شناخته‌شده برای کاهش بروز رفتارهای پرخاشگرانه، رفتارهای جنسی و تسهیل مدیریت دام است. پژوهش‌های متعددی به بررسی تأثیر اخته‌کردن گوسفند و گاوهای گوشتی بر بازدۀ تولید و ویژگی‌های لاشه پرداخته‌اند. نتایج کلی حاکی از آن است که اخته‌کردن کاهش بازدۀ رشد و تولید لاشه‌هایی با محتوای چربی بالاتر- ...
بیشتر
هدف: اخته‌کردن یکی از ابزارهای مدیریتی شناخته‌شده برای کاهش بروز رفتارهای پرخاشگرانه، رفتارهای جنسی و تسهیل مدیریت دام است. پژوهش‌های متعددی به بررسی تأثیر اخته‌کردن گوسفند و گاوهای گوشتی بر بازدۀ تولید و ویژگی‌های لاشه پرداخته‌اند. نتایج کلی حاکی از آن است که اخته‌کردن کاهش بازدۀ رشد و تولید لاشه‌هایی با محتوای چربی بالاتر- که با افزایش سهم اسیدهای چرب اشباع همراه است- را نتیجه می‌دهد. در هر حال، تأثیر اخته‌کردن بر ویژگی‌های مذکور در بزها تنها در موارد معدودی مورد بررسی قرار گرفته است، در حالی‌که بزها از نظر ژنتیکی و در مقایسه با دیگر حیوانات نشخوارکننده چربی کمتر و با ترکیب مناسب‌تری از اسیدهای چرب را در لاشۀ خود انباشته می‌سازند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثرات اخته‌کردن بزغاله‌های مرخز بر عملکرد رشد و ویژگی‌های کیفی لاشه و گوشت این حیوانات به انجام رسید.
روش پژوهش: به‌منظور ارزیابی اثرات اخته‌کردن بر عملکرد رشد، ویژگی‌های کیفی لاشه و گوشت و ترکیب اسیدهای چرب عضلات longissimus thoracis و semimembranosus، از 16 رأس بزغالۀ نر مرخز (6/2±1/13 کیلوگرم وزن زنده، سن آغازین سه‌ماهگی) در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو تیمار و هشت تکرار استفاده شد. بزغاله‌ها یک هفته پیش از آغاز آزمایش با استفاده از حلقه‌های لاستیکی اخته شدند. طی دورۀ 119 روزۀ تغذیه با جیرۀ آزمایشی (تنظیم‌شده براساس توصیه‌های انجمن ملی تحقیقات برای نشخوارکنندگان کوچک)، عملکرد رشد بزغاله‌ها به‌صورت انفرادی اندازه‌گیری و ثبت شد. در ادامه، تمامی بزغاله‌ها کشتار شده و مقدار نمونه کافی از هر دو عضله از نیمه چپ هر لاشه برداشت، در شرایط خلا بسته‌بندی و تا زمان انجام آزمایش‌های تعیین ویژگی‌های کیفی گوشت، شامل فشار برشی، افت پخت، رنگ، آنالیز تقریبی و ترکیب اسیدهای چرب، در دمای 20- درجۀ سانتی‌گراد نگهداری شدند. مقدار 24pH، درصد ضایعات خونابه و ظرفیت نگهداری آب در روز پس از کشتار حیوانات اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: با اخته‌کردن بزغاله‌ها میانگین مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه کاهش و ضریب تبدیل خوراک افزایش یافت (05/0P<)، اما ازنظر درصد لاشه سرد، ضخامت چربی پشت و سطح مقطع عضلۀ longissimus thoracis تفاوتی بین تیمارها مشاهده نشد. درصد چربی عضلات براثر اخته‌کردن بزغاله‌ها افزایش یافت (05/0P<)، اما محتوای پروتئین خام عضلات تحت‌تأثیر اخته‌شدن بزغاله‌ها قرار نگرفت. اخته‌کردن بزغاله‌ها تأثیری بر 24pH، درصد ضایعات خونابه، ظرفیت نگهداری آب و فشار برشی عضلات مذکور نداشت، اما کاهش درصد افت پخت در عضلۀ longissimus thoracis را سبب شد (05/0P<). شدت روشنی و درجۀ زردی رنگ گوشت مقادیر مشابهی را در عضلات بزغاله‌های اخته‌شده با گروه اخته‌نشده نشان داد، اما درجۀ قرمزی رنگ گوشت در عضلات بزغاله‌های اخته‌شده کاهش یافت (05/0P<). ترکیب اسیدهای چرب عضلۀ longissimus thoracis بزغاله‌های اخته‌شده تفاوتی با گروه شاهد نشان نداد و در رابطه با عضلۀ semimembranosus نیز تنها تغییراتی جزئی در حد کاهش درصد اسیدهای چرب cis 14:1C و 3cis 18:3C مشاهده شد (05/0P<).
نتیجه‌گیری: براساس نتایج حاصل، اخته‌کردن بزغاله‌های مرخز علاوه بر افت عملکرد رشد و بازدۀ خوراک، به‌واسطۀ افزایش محتوای چربی داخل عضلانی، سبب کاهش کیفیت گوشت می‌شود.
علیرضا ولیزاده؛ علی خطیب جو؛ حسن شیرزادی؛ مهدی سلطانی
چکیده
هدف: به‌دنبال ممنوعیت استفاده از آنتی‌بیوتیک به‌عنوان محرک رشد در صنعت دام و طیور، استفاده از اسانس‌های گیاهی به‌عنوان جایگزینی مناسب برای آنتی‌بیوتیک‌های رایج در جیره طیور رونق گرفته است. گیاهان دارویی دارای مواد مؤثره مشخصی می‌باشند که در درمان بیماری یا پیشگیری از بروز بیماری به کار می‌روند. آویشن شیرازی (Zataria multiflora Boiss) از ...
بیشتر
هدف: به‌دنبال ممنوعیت استفاده از آنتی‌بیوتیک به‌عنوان محرک رشد در صنعت دام و طیور، استفاده از اسانس‌های گیاهی به‌عنوان جایگزینی مناسب برای آنتی‌بیوتیک‌های رایج در جیره طیور رونق گرفته است. گیاهان دارویی دارای مواد مؤثره مشخصی می‌باشند که در درمان بیماری یا پیشگیری از بروز بیماری به کار می‌روند. آویشن شیرازی (Zataria multiflora Boiss) از خانواده نعناعیان (لامیاسه) به شکل بوته و درختچه در نواحی کوهستانی، صخره‌ای و شیب‌دار مناطق مرکزی، جنوب و جنوب‌شرقی ایران (نواحی مختلفی مانند فارس، اصفهان و کرمان) رشد می‌کند. این گیاه به‌دلیل دارابودن ترکیبات فنولی (تیمول، کارواکرول، لینالول)، فلاونوئیدی (رزارینیک‌اسید، کافئیک‌اسید و ...) و ساپونینی در صنایع دارویی، آرایشی، بهداشتی و غذایی مورداستفاده قرار می‌گیرد. به سبب ویژگی‌های گوناگونی مانند خواص ضدالتهابی، ضدباکتری، ضدقارچی، ضدویروسی، ضدعفونی‌کننده، ضدنفخ، ضدتشنج، آنتی‌اکسیدانی و تقویت‌کننده سیستم ایمنی، از این گیاه برای درمان بیماری‌ها استفاده شده است. در برخی منابع اثرات بیهوش‌کنندگی و ضدصرع نیز برای این گیاه ذکر شده است. چالش پیش روی متخصصین تغذیه، تنظیم جیرههای غذایی اقتصادی است که تا حد ممکن نزدیک به احتیاجات پرنده باشد. افزایش پروتئین جیره غذایی سبب افزایش تولید گرما در بدن جوجه‌ها و افزایش مصرف آب می‌شود که به‌دنبال آن مقدار رطوبت بستر افزایش می‌یابد. جوجههای تغذیه‌شده با جیرههای عادی، اسیدهای آمینه غیرضروری خود را از اسیدهای آمینه ضروری مازاد می‌سازند، درحالی‌که در جیرههای کم‌پروتئین (Low protein diets) ممکن است اسیدهای آمینه ضروری کم‌تری برای این منظور موجود باشد. استفاده از گیاهان دارویی که نقشی در بهبود هضم و جذب مواد مغذی دارند ممکن است به فراهم شدن اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری بیشتر منجر شود.
روش پژوهش: مطالعه حاضر به‌منظور بررسی اثر آویشن شیرازی (Zataria multifolra) (صفر و 5/0 درصد جیره) و سطوح مختلف پروتئین (100 (CP100) یا 95 درصد (CP95) نیاز سویه) بر عملکرد، پاسخ‌های فیزیولوژیکی و کیفیت گوشت جوجههای گوشتی با استفاده از 280 قطعه جوجه گوشتی راس-308 (یک روزه، مخلوط دو جنس) در یک آزمایش فاکتوریل 2×2 در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، پنج تکرار و 14 جوجه در هر تکرار انجام شد. فراسنجههای عملکرد رشد، پاسخ ایمنی، متابولیت‌های سرم خون، شمارش سلول‌های خونی، کیفیت گوشت و مورفولوژی ژژنوم مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: در دوره پایانی و کل دوره پرورش مصرف خوراک، وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک، صفات تفکیک لاشه به جز چربی حفره بطنی تحت تأثیر پودر آویشن، سطوح مختلف پروتئین و اثر برهم‌کنش آن‌ها قرار نگرفت درحالی‌که افزودن پودر آویشن به جیره CP100 در دوره‌های آغازین و رشد منجر به بهبود وزن بدن و افزایش وزن بدن شد (05/0>P). استفاده از پودر آویشن در جیره CP95 سبب کاهش غلظت کلسترول و LDL سرم و افزایش غلظت HDL شد. جیره CP95 باعث افزایش پروتئین کل و کاهش فعالیت آنزیم‌های کبدی شد (05/0>P). تغذیه جیره CP95 دارای 5/0 درصد پودر آویشن منجر به کاهش هتروفیل و افزایش شمار لنفوسیت خون شد (05/0>P). تیمارهای آزمایشی بر پاسخ ایمنی همورال، وزن نسبی اندام‌های لنفاوی، رنگ و pH گوشت سینه و ران و مورفومتری ژژنوم تأثیر معنی‌داری نداشتند.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج حاصل، صرف‌نظر از افزودن پودر آویشن، پنج درصد کاهش پروتئین جیره تأثیر منفی بر عملکرد شد، پاسخ ایمنی و کیفیت گوشت جوجههای گوشتی نداشت و در شرایط این آزمایش قابل‌توصیه می‌باشد.
رضا ناصری هرسینی؛ فرخ کفیل زاده
چکیده
به‌منظور ارزیابی اثرات افزودن یک پروبیوتیک باکتریایی تجاری بر عملکرد رشد، قابلیت هضم، ویژگی‌های کیفی گوشت و ترکیب اسیدهای چرب در عضلۀ triceps brachii و بافت چربی بطنی، از 16 رأس بزغالۀ نر مرخز (1/6±13/1 کیلوگرم، با سن آغازین سه ماهگی) در قالب طرح آزمایشی کاملاً تصادفی با دو تیمار و هشت تکرار استفاده شد. پروبیوتیک تجاری پریمالاک روزانه به ...
بیشتر
به‌منظور ارزیابی اثرات افزودن یک پروبیوتیک باکتریایی تجاری بر عملکرد رشد، قابلیت هضم، ویژگی‌های کیفی گوشت و ترکیب اسیدهای چرب در عضلۀ triceps brachii و بافت چربی بطنی، از 16 رأس بزغالۀ نر مرخز (1/6±13/1 کیلوگرم، با سن آغازین سه ماهگی) در قالب طرح آزمایشی کاملاً تصادفی با دو تیمار و هشت تکرار استفاده شد. پروبیوتیک تجاری پریمالاک روزانه به میزان دو گرم به هر بزغاله در تیمار مربوطه خورانده شد. عملکرد رشد بزغاله‌ها، شامل میانگین مصرف خوراک روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک تحت‌تأثیر مصرف پروبیوتیک باکتریایی قرار نگرفت. در رابطه با قابلیت هضم اجزای شیمیایی جیره نیز تفاوت معنی‌داری بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. به‌طور مشابه، ویژگی‌های کیفی گوشت در عضلۀ triceps brachii بزغاله‌ها، شامل 24pH، ضایعات شیرابه‌ای و ظرفیت نگهداری آب و ترکیب شیمیایی گوشت نیز از مقادیر مشابهی بین تیمارهای آزمایشی برخوردار بود. بافت عضلانی بزغاله‌های دریافت‌کنندۀ پروبیوتیک از درصد اسیدهای چرب اشباع کمتر و درصد بالاتر اسیدهای چرب غیراشباع با یک پیوند دوگانه و نیز نسبت بالاتر اسیدهای چرب غیراشباع به اسیدهای چرب اشباع برخوردار بود (p<0/05). اما در بافت چربی بطنی، به استثنای درصد کمتر اسیدچرب 15:0C در گروه تغذیه‌شده با پروبیوتیک (p<0/05)، تفاوتی در ترکیب اسیدهای چرب بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. به‌طور کلی، نتایج نشان می‌دهند خوراندن پروبیوتیک چندسویه‌ای پریمالاک در سطح روزانه دو گرم به‌ازای هر رأس قادر به ایجاد تغییر قابل‌ملاحظه‌ای در قابلیت هضم مواد مغذی جیره، عملکرد رشد، ویژگی‌های کیفی گوشت و ترکیب اسیدهای چرب بافت‌های مختلف چربی بزغاله‌های مرخز نبوده است.
فرهاد صمدیان؛ محمد امیر کریمی ترشیزی؛ علیرضا ایوک پور
چکیده
مطالعه حاضر به‌منظور مقایسه عملکرد، وزن نسبی اندام‌های احشایی، قطعات لاشه، کیفیت گوشت و متابولیت‌های خونی بین دو سویه آرین و راس 308 با استفاده از تعداد 96 قطعه جوجه یکروزه در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با دو تیمار ، 12 تکرار و چهار پرنده در هر تکرار انجام شد. در روزهای 32 و 42، یک پرنده از هر قفس کشتار شد و بازده لاشه و میانگین وزن ...
بیشتر
مطالعه حاضر به‌منظور مقایسه عملکرد، وزن نسبی اندام‌های احشایی، قطعات لاشه، کیفیت گوشت و متابولیت‌های خونی بین دو سویه آرین و راس 308 با استفاده از تعداد 96 قطعه جوجه یکروزه در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با دو تیمار ، 12 تکرار و چهار پرنده در هر تکرار انجام شد. در روزهای 32 و 42، یک پرنده از هر قفس کشتار شد و بازده لاشه و میانگین وزن نسبی اندام‌های احشایی برای هر دو سویه تعیین شد. پراکسیداسیون لیپیدی گوشت و متابولیت‌های پلاسمایی خون در انتهای دوره پرورش سنجیده شدند. نتایج نشان داد که در کل دوره پرورش، مصرف خوراک سویه آرین بیشتر از راس بود (0/05≥P)، اما در ضریب تبدیل خوراک کل دوره تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید. نرخ افزایش وزن در دو هفته اول در سویه آرین به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (05/0≥P)، با این‌حال، طی هفته پنجم پرورش این روند معکوس شد. بازده لاشه و وزن نسبی سنگدان در جوجههای گوشتی آرین بالاتر بود (0/05≥P)، درحالی‌که وزن نسبی بورس فابریسیوس در این سویه کمتر از جوجههای گوشتی راس 308 بود (0/05≥P). راس 308 دارای غلظت اسید اوریک پلاسمایی بالاتری در مقایسه با آرین بود (0/01≥P)، درحالی‌که میانگین تریگلیسرید کل پلاسمایی در جوجههای گوشتی آرین بیشتر از راس بود (0/05≥P). پراکسیداسیون لیپیدی گوشت سینه و ران نیز در سویه آرین بیشتر از راس بود (0/05≥P). نتایج حاضر میتواند در اتخاذ تدابیر مدیریتی و تغذیهای بهتر برای سویههای موردآزمایش از جوجه گوشتی کمک بخش باشد.
شکوفه غضنفری؛ محمد احمدپناه؛ سید داود شریفی
چکیده
تأثیر منابع مختلف مس بر عملکرد رشد، برخی فراسنجه های بیوشیمیایی و ایمنی خون، جمعیت میکروبی روده کوچک و کیفیت گوشت با استفاده از 240 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار از سن یک تا 42 روزگی بررسی شد. تیمارها شامل تیمار شاهد (جیره بدون مس) و چهار جیره حاوی 16 میلیگرم در کیلوگرم مس از منابع گلایسین ...
بیشتر
تأثیر منابع مختلف مس بر عملکرد رشد، برخی فراسنجه های بیوشیمیایی و ایمنی خون، جمعیت میکروبی روده کوچک و کیفیت گوشت با استفاده از 240 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار از سن یک تا 42 روزگی بررسی شد. تیمارها شامل تیمار شاهد (جیره بدون مس) و چهار جیره حاوی 16 میلیگرم در کیلوگرم مس از منابع گلایسین مس، سولفات مس، نانوکلات مس و نانوگلایسین مس بودند. نتایج نشان داد استفاده از منابع مختلف مس تأثیری بر عملکرد رشد، برخی فراسنجههای بیوشیمیایی و درصد هتروفیل، لنفوسیت، گلبول سفید، تیتر آنتی‌بادی علیه بیماری نیوکاسل، کلسترول، تری گلیسرید، ظرفیت نگهداری آب و pH گوشت جوجههای گوشتی نداشت. وزن نسبی دستگاه گوارش در پرندگان تغذیه‌شده با جیره حاوی گلایسین مس از پرندگان دریافت‌کننده نانوکلات مس کمتر بود (0/05>P). کل جمعیت میکروبی ایلئوم پرندگان تغذیه‌شده با جیرههای بدون مس و سولفات مس بیشتر از پرندگان دریافت‌کننده جیره حاوی گلایسین مس بود (0/01>P). میزان مالوندیآلدهید گوشت پرندگان تغذیه‌شده با جیرههای حاوی گلایسین مس و نانوگلایسین مس شش روز بعد از نگهداری در یخچال، کمتر از سایر پرندگان بود(0/01>P). براساس نتایج حاصل، استفاده از سطح 16 میلیگرم در کیلوگرم مس از منابع آلی و معدنی و نانو در جیره، تأثیری بر صفات عملکرد رشد، ایمنی و جمعیت میکروبی ایلئوم جوجههای گوشتی ندارد، اما استفاده از مکملهای گلایسین مس و نانوگلایسین مس در جیره میزان اکسیداسیون گوشت را کاهش می‌دهد.
محمود دشتی زاده؛ محسن ساری؛ حسن فضائلی
چکیده
به‌منظور بررسی آثار افزودن روغن آفتابگردان و برگ کنار برعملکرد، کیفیت گوشت و ترکیب اسیدهای چرب آن، آزمایشی با استفاده از 32 رأس بزغاله نر عدنی با میانگین وزن اولیه 2/2±8/17 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2، به‌مدت 75 روز انجام شد. بزغاله‌ها به‌طور تصادفی به یکی از چهار جیره شامل 1- شاهد، 2- حاوی 20 درصد برگ کنار، ...
بیشتر
به‌منظور بررسی آثار افزودن روغن آفتابگردان و برگ کنار برعملکرد، کیفیت گوشت و ترکیب اسیدهای چرب آن، آزمایشی با استفاده از 32 رأس بزغاله نر عدنی با میانگین وزن اولیه 2/2±8/17 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2، به‌مدت 75 روز انجام شد. بزغاله‌ها به‌طور تصادفی به یکی از چهار جیره شامل 1- شاهد، 2- حاوی 20 درصد برگ کنار، 3- حاوی 5/2 درصد روغن آفتابگردان و 4- حاوی 20 درصد برگ کنار و 5/2 درصد روغن آفتابگردان، اختصاص یافتند. تیمارها تأثیری بر خوراک مصرفی و وزن پایانی بزغاله‌ها نداشتند. با افزودن روغن به جیره، افزایش وزن روزانه (0/06=P) تمایل به افزایش و ضریب تبدیل غذایی (0/07=P)، تمایل به کاهش داشت. ماده خشک، پروتئین، شاخص‌های رنگ، مالوندیآلدهید و pH ماهیچه راسته تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند. مجموع اسیدهای چرب اشباع (p <0/05) و اسیدهای چرب امگا-6 گوشت (p <0/01) راسته تحت تأثیر برهم‌کنش برگ کنار و روغن قرار گرفتند. اسیدهای چرب اشباع در تیمار شاهد و اسیدهای چرب امگا-6 در تیمار حاوی روغن آفتابگردان بیش‌ترین مقدار را داشتند. افزودن برگ کنار به جیره باعث افزایش نسبت اسیدهای چرب غیراشباع با چند پیوند دوگانه به اسیدهای چرب اشباع در گوشت راسته بزغاله‌ها شد (p <0/05). میزان چربی ماهیچه راسته با افزودن روغن آفتابگردان به جیره‌ها، افزایش یافت (p <0/01). نتایج آزمایش حاضر نشان می‌دهد که استفاده از برگ کنار و روغن آفتابگردان در جیره بزغاله‌های عدنی میتواند با کاهش اسیدهای چرب اشباع و افزایش اسیدهای چرب غیراشباع با چند پیوند دوگانه در گوشت، موجب بهبود ارزش غذایی آن شود.
مسعود علی پناه
چکیده
به‌منظور تعیین تداخل اثرات غلبه در برآورد پارامترهای ژنتیکی، از دو مدل افزایشی و افزایشی - غلبه برای برآو رد پارامترهای ژنتیکی صفات مختلف کیفیت 631 لاشه گاو گوشتی نر دورگ استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم‌افزار‌های Plink (نسخه 1/9) و GVCBLUP (نسخه 3/9) تجزیه شدند. نتایج نشان داد که بیشتر صفات کیفی لاشه وراثت‌پذیری بالایی داشتند، اما دو ...
بیشتر
به‌منظور تعیین تداخل اثرات غلبه در برآورد پارامترهای ژنتیکی، از دو مدل افزایشی و افزایشی - غلبه برای برآو رد پارامترهای ژنتیکی صفات مختلف کیفیت 631 لاشه گاو گوشتی نر دورگ استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم‌افزار‌های Plink (نسخه 1/9) و GVCBLUP (نسخه 3/9) تجزیه شدند. نتایج نشان داد که بیشتر صفات کیفی لاشه وراثت‌پذیری بالایی داشتند، اما دو صفت ماهیچه چشمی دنده اولتراسوند و وزن لاشه گرم دارای وراثت‌پذیری پایینی (به‌ترتیب 0/15 و 0/11) بودند. واریانس غلبه برای صفات وزن لاشه گرم، ماهیچه چشمی دنده اولتراسوند، چربی پشت اولتراسوند و ماهیچه چشمی دنده (به‌ترتیب 0/13، 0/440، 0/89 و0/33) بالا بود ولی برای سایر صفات (تولید گوشت لخم، درجه ماربلینگ، چربی پشت، ماهیچه چشمی دنده اولتراسوند و درجه لاشه) اثر غلبه مشاهده نشد یا بسیار جزئی برآورد گردید. هنگامی که واریانس غلبه صفات پایین بود، تاثیری بر برآورد GBLUP نداشت. برآورد وراثت‌پذیری صفات مورد بررسی به مقدار کم تحت‌تاثیر افزودن اثر غلبه در مدل قرار گرفت. مهم‌ترین نواحی ژنومی موثر بر صفات کیفی لاشه مربوط یه ژن-های LAP3، THBS4 و PCDH9 بود. پیشنهاد می گردد، برای درک بهتر از ساختار ژنتیکی صفات و برنامه ریزی بهتر اصلاح نژادی، اثرات غلبه در مدل برآورد پارامترهای ژنتیکی اضافه شود.
مهسا رسا ایزدی؛ محمد سالارمعینی؛ محسن افشارمنش؛ هادی توکلی؛ محمد خواجه بمی
چکیده
اثر سطوح مختلف عصاره هیدروالکلی موسیر در مقایسه با آنتی‌بیوتیک فلاووفسفولیپول، بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه، کیفیت گوشت و پاسخ ایمنی با استفاده از 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308، با پنج تیمار، چهار تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار، در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه بدون افزودنی (تیمارشاهد)، جیره ...
بیشتر
اثر سطوح مختلف عصاره هیدروالکلی موسیر در مقایسه با آنتی‌بیوتیک فلاووفسفولیپول، بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه، کیفیت گوشت و پاسخ ایمنی با استفاده از 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308، با پنج تیمار، چهار تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار، در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه بدون افزودنی (تیمارشاهد)، جیره پایه حاوی عصاره هیدروالکلی موسیر (150، 300 و 450 میلی‌لیتر در کیلوگرم جیره) و آنتی‌بیوتیک فلاووفسفولیپول (500 میلیگرم در کیلوگرم جیره) بودند. در کل دوره پرورش، جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی 450 میلی‌لیتر در کیلوگرم عصاره موسیر افزایش وزن بیشتری از پرندگان شاهد داشتند (0/05>P). اثر تیمارهای آزمایشی بر خصوصیات لاشه معنی‌دار نبود. میزان مالون دی‌آلدئید عضله ران جوجههای تغذیه شده با سطوح مختلف عصاره موسیر کمتر از گروه شاهد بود (0/05>P). ظرفیت نگهداری آب و افت خونابه گوشت در جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی 450 میلی‌لیتر در کیلوگرم عصاره موسیر به ترتیب بیشتر و کمتر از پرندگان دریافت کننده آنتی بیوتیک بود (0/05>P). تیتر آنتی‌بادی علیه گلبول قرمز گوسفند در جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی 450 میلی‌لیتر در کیلوگرم عصاره موسیر بیشتر از پرندگان شاهد و یا دریافت کننده آنتی‌بیوتیک بود (0/05>P). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، استفاده از 450 میلی‌لیتر در کیلوگرم جیره عصاره موسیر، عملکرد، کیفیت گوشت و پاسخ ایمنی جوجههای گوشتی را بهبود می‌بخشد و میتواند به عنوان یک جایگزین مناسب برای آنتی‌بیوتیک‌های محرک رشد استفاده شود.
میثم پورطاهری؛ مهران مهری؛ فرزاد باقرزاده کاسمانی؛ محمود قزاقی
چکیده
به‌منظور بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف منابع نمک معدنی، کیلات و نانو آهن به جیره بر عملکرد، ذخیره آهن در بافتها و کیفیت گوشت بلدرچین ژاپنی، آزمایشی با تعداد 400 قطعه بلدرچین ژاپنی نر در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار آزمایشی و چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل یک جیره پایه فاقد مکمل آهن (شاهد) و جیرههای پایه مکمل‌شده ...
بیشتر
به‌منظور بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف منابع نمک معدنی، کیلات و نانو آهن به جیره بر عملکرد، ذخیره آهن در بافتها و کیفیت گوشت بلدرچین ژاپنی، آزمایشی با تعداد 400 قطعه بلدرچین ژاپنی نر در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار آزمایشی و چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل یک جیره پایه فاقد مکمل آهن (شاهد) و جیرههای پایه مکمل‌شده با سطوح 60، 90 و120 میلیگرم در کیلوگرم سولفات، کیلات و نانو آهن بودند. پرندگانی که با مقدار 120 میلیگرم در کیلوگرم کیلات آهن تغذیه شدند، افزایش وزن بیشتری نسبت به گروههای شاهد، 60 و 120 میلیگرم سولفات داشتند )05/0>(P. تغذیه 90 و 120 میلیگرم نانو آهن باعث بهبود ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با گروههای شاهد، سولفات و 60 میلیگرم کیلات آهن شد )05/0>(P. پرندگانی که با 90 و 120 میلیگرم در کیلوگرم کیلات و 120 میلی گرم نانو آهن تغذیه شدند، دارای آهن بیشتری در گوشت سینه نسبت به گروههای سولفات و شاهد بودند )05/0>(P. گروه 120 میلیگرم در کیلوگرم کیلات آهن ظرفیت نگهداری آب بیشتری را نسبت به تیمارهای شاهد، 60 و 90 میلیگرم سولفات، 60 میلیگرم کیلات و 90 میلیگرم نانو آهن و مقدار مالون دی آلدهید کمتر از گروه شاهد و 60 میلیگرم سولفات آهن داشت )05/0>(P. گروه 120 میلیگرم نانو آهن، میزان آهن کبد و سرم خون بیشتر و افت ناشی از پخت کمتر در مقایسه با تیمار شاهد داشت )05/0>(P. در پژوهش حاضر، اشکال و سطوح مختلف آهن، بر پارامترهای مورد بررسی، اثر متغیری داشتند.
حسین ایراندوست؛ حمیدرضا وراثی اردکانی؛ هوشنگ لطف الهیان؛ محمدرضا وراثی اردکانی؛ حمیدرضا مصلحی
چکیده
دو آزمایش به منظور تعیین انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری پودر سیر و همچنین بررسی تأثیر آن، ویتامین E و آنتیاکسیدان تجاری لوکسیدان در جیره بر عملکرد، ترکیب لاشه و پایداری اکسیداتیو گوشت جوجه گوشتی انجام شد. در آزمایش اول، AME پودر سیر با استفاده از خروسهای بالغ لگهورن در جیرههای حاوی سطوح پنج، 10، 15 و 20 درصد پودر سیر برآورد شد. میزان ...
بیشتر
دو آزمایش به منظور تعیین انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری پودر سیر و همچنین بررسی تأثیر آن، ویتامین E و آنتیاکسیدان تجاری لوکسیدان در جیره بر عملکرد، ترکیب لاشه و پایداری اکسیداتیو گوشت جوجه گوشتی انجام شد. در آزمایش اول، AME پودر سیر با استفاده از خروسهای بالغ لگهورن در جیرههای حاوی سطوح پنج، 10، 15 و 20 درصد پودر سیر برآورد شد. میزان انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری برای سطوح پنج، 10، 15 و 20 درصد پودر سیر به‌ترتیب 2370، 2300، 2090 و 2065 کیلوکالری بر کیلوگرم بود. در آزمایش دوم، تعداد 384 قطعه جوجه گوشتی در یک آزمایش فاکتوریل 2×2×2 با دو سطح پودر سیر (صفر و دو درصد)، دو سطح ویتامین E (صفر و 200 میلیگرم در کیلوگرم) و دو سطح آنتیاکسیدان (صفر و 200 میلیگرم در کیلوگرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار، چهار تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شد. استفاده از پودر سیر، ویتامین E و آنتیاکسیدان به طور مجزا بر عملکرد رشد جوجههای گوشتی، نسبت لاشه میان خالی، سینه، ران و چربی شکم معنی‌دار نبود، ولی استفاده توأم از پودر سیر و آنتیاکسیدان سبب بهبود افزایش وزن روزانه گردید (05/0P<). تغذیه جیرههای حاوی ویتامین E و آنتیاکسیدان، پایداری اکسیداتیو گوشت را افزایش داد (05/0P<). براساس نتایج حاصل، استفاده از پودر سیر، ویتامین E و آنتیاکسیدان به طور مجزا تأثیری بر عملکرد رشد جوجه گوشتی ندارد، ولی حضور ویتامین E و آنتیاکسیدان در جیره میتواند پایداری اکسیداتیو گوشت مرغ را افزایش دهد.
عاطفه برنجیان؛ سید داود شریفی؛ عبدالله محمدی سنگ چشمه؛ شکوفه غضنفری
چکیده
تأثیر نانوذرات کروم بر عملکرد و صفات کیفی گوشت بلدرچین ژاپنی تحت تنش فیزیولوژیکی با استفاده از 360 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی از 17 تا 35روزگی در شش تیمار، چهار تکرار، و 15 قطعه پرنده در هر تکرار بررسی شد. تیمارها شامل شاهد منفی (بدون تنش) و پنج تیمار تحت تنش فیزیولوژیکی حاوی سطوح گوناگون نانوذرات کروم (صفر، 200، 400، 800، و 1200 میکروگرم بر کیلوگرم ...
بیشتر
تأثیر نانوذرات کروم بر عملکرد و صفات کیفی گوشت بلدرچین ژاپنی تحت تنش فیزیولوژیکی با استفاده از 360 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی از 17 تا 35روزگی در شش تیمار، چهار تکرار، و 15 قطعه پرنده در هر تکرار بررسی شد. تیمارها شامل شاهد منفی (بدون تنش) و پنج تیمار تحت تنش فیزیولوژیکی حاوی سطوح گوناگون نانوذرات کروم (صفر، 200، 400، 800، و 1200 میکروگرم بر کیلوگرم جیره) بودند. از افزودن دگزامتازون به جیره (6/0 میلیگرم در کیلوگرم وزن بدن) برای ایجاد تنش فیزیولوژیک استفاده شد. تنش فیزیولوژیکی موجب کاهش مصرف خوراک، کاهش رشد، افزایش ضریب تبدیل غذایی، و افزایش مقدار مالون دیآلدهید (MDA) گوشت سینه و ران شد (05/0P<). مکملکردن جیرۀ پرندگان تحت تنش با سطوح گوناگون نانوذرات کروم موجب بهبود خطی میانگین افزایش وزن روزانه (02/0P<)، کاهش خطی ضریب تبدیل غذایی (05/0P<)، میزان MDA گوشت سینه (04/0P<)، و ران (05/0P<) شد. نتایج موجود نشان داد که افزودن نانوذرات کروم به جیره تأثیر منفی تنش فیزیولوژیک بر عملکرد و کیفیت گوشت را کاهش می‌دهد.
حمید رضا خواجوی؛ محمد امیر کریمی ترشیزی؛ حامد احمدی
چکیده
به منظور ارزیابی اثر تغذیة سطوح مختلف مکمل ورمی‌هوموس (به منزلة منبع اسید هیومیک) بر عملکرد جوجة گوشتی، آزمایشی با استفاده از ۲۴۰ قطعه جوجة گوشتی (راس ۳۰۸) در قالب طرحی کاملاً تصادفی با چهار تیمار (شامل سطوح صفر، 5/0، 1 و 5/1 درصد ورمی‌هوموس) و پنج تکرار و تعداد دوازده قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز اجرا شد. اثر تیمارهای آزمایشی بر عملکرد، ...
بیشتر
به منظور ارزیابی اثر تغذیة سطوح مختلف مکمل ورمی‌هوموس (به منزلة منبع اسید هیومیک) بر عملکرد جوجة گوشتی، آزمایشی با استفاده از ۲۴۰ قطعه جوجة گوشتی (راس ۳۰۸) در قالب طرحی کاملاً تصادفی با چهار تیمار (شامل سطوح صفر، 5/0، 1 و 5/1 درصد ورمی‌هوموس) و پنج تکرار و تعداد دوازده قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز اجرا شد. اثر تیمارهای آزمایشی بر عملکرد، بازده لاشه، وزن نسبی اندام‌های داخلی، غلظت کلسیم و فسفر سرم و میزان خاکستر استخوان درشت‌نی معنا‌دار نبود. افزایش سطح ورمی‌هوموس تا 1 درصد جیره باعث کاهش خطیpH گوشت سینه شد (05/0>P)، اما در سطح 5/1 درصد pH را افزایش داد. سطوح 1 و 5/1 درصد مکمل ورمی‌هوموس در جیره مقدار pH گوشت ران را در مقایسه با گروههای شاهد و 5/0 درصد افزایش داد (01/0P<). غلظت مالون دی‌آلدئید در گوشت ران تازه و نگهداری شده با افزایش سطح مکمل ورمی‌هوموس در جیره به طور خطی کاهش یافت، اما در گوشت سینه به صورت درجة دو تغییر کرد (01/0P<). با افزایش سطح مکمل ورمی‌هوموس در جیره، میزان ظرفیت نگهداری آب به طور خطی افزایش یافت (01/0P<). افزودن 1 درصد ورمی‌هوموس در جیره، سبب بهبود رنگ، بو، آبداری و پذیرش کلی عضلة سینه در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0P<)، اما بر صفات حسی گوشت ران اثر نداشت. براساس نتایج تحقیق حاضر، تغذیة مکمل ورمی‌هوموس تا سطح 1 درصد جیره بدون کاهش عملکرد سبب بهبود کیفیت، طعم و مزة گوشت سینه می‌شود.