علیرضا شعبانی منظم؛ محمدعلی نوروزیان؛ مهدی بهگر؛ اعظم برزوئی
دوره 24، شماره 3 ، مهر 1401، ، صفحه 291-300
چکیده
این مطالعه بهمنظور بررسی ویژگی‌های شیمیایی و تغذیه‌ای و تأثیر سیلاژ ذرت علوفه‌ای حاصل از بذر پرتوتابی‌شده با پرتو گاما بر عملکرد برههای نر پرواری زندی انجام شد. ابتدا ویژگی‌های جوانه‌زنی بذر ذرت شاهد و پرتوتابی‌شده با دزهای 25، 50، 100، 150 و 200 گری اندازهگیری شد. بعد از مشخص‌شدن دز مناسب، بذرهای مورداستفاده در دز 25 گری با پرتو ...
بیشتر
این مطالعه بهمنظور بررسی ویژگی‌های شیمیایی و تغذیه‌ای و تأثیر سیلاژ ذرت علوفه‌ای حاصل از بذر پرتوتابی‌شده با پرتو گاما بر عملکرد برههای نر پرواری زندی انجام شد. ابتدا ویژگی‌های جوانه‌زنی بذر ذرت شاهد و پرتوتابی‌شده با دزهای 25، 50، 100، 150 و 200 گری اندازهگیری شد. بعد از مشخص‌شدن دز مناسب، بذرهای مورداستفاده در دز 25 گری با پرتو گاما پرتودهی و در مزرعه کشت شدند. در انتهای دوره رشد، سیلاژ ذرت علوفه‌ای در سیلوهای آزمایشی و مزرعهای تهیه شد. همچنین تأثیر سیلاژ تولیدی بر عملکرد و متابولیتهای خونی برههای پرواری زندی بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره حاوی 20 درصد سیلاژ ذرت شاهد (پرتودهی‌نشده) و سیلاژ ذرت حاصل از پرتودهی بذر در دز 25 گری با اشعه گاما بود. پرتودهی با دز 25 گری باعث افزایش تعداد ریشه‌های ثانویه، ریشه‌چه و ساقه‌چه در شرایط گلخانه و محتوای کربوهیدراتهای محلول، پروتئین محلول و کلروفیل گیاه ذرت در شرایط مزرعه شد (05/0P<). سیلاژ حاصل از بذرهای پرتودهی‌شده با دز 25 گری اشعه گاما، pH کم‌تر و مقدار پروتئین خام بیش‌تری نسبت به گروه شاهد داشت (05/0P<). استفاده از سیلاژ ذرت پرتوتابی‌شده در جیره پرواری باعث بهبود وزن پایان دوره، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل برهها شد (05/0P<). براساس نتایج این مطالعه، پرتوتابی بذر ذرت با پرتو گاما باعث بهبود کیفیت سیلاژ ذرت و عملکرد برههای پرواری می‌شود.
فرض الله مصطفایی؛ محمد ابراهیم نوریان سرور؛ محمد معینی
دوره 21، شماره 1 ، اردیبهشت 1398، ، صفحه 1-10
چکیده
در این مطالعه تأثیر پساب تقطیری ملاس خشک‌شده با سبوس بر عملکرد رشد، فراسنجههای تخمیر شکمبه، جمعیت پروتوزوآ و برخی فراسنجههای بیوشیمیایی خون برههای پرواری با استفاده از 21 رأس بره نر چهار ماهه نژاد مهربان (میانگین وزن 5/0±35) در قالب طرح کاملأ تصادفی با سه تیمار به‌مدت 74 روز (14 روز سازگاری و 60 روز آزمایش) بررسی شد. جیرههای آزمایشی ...
بیشتر
در این مطالعه تأثیر پساب تقطیری ملاس خشک‌شده با سبوس بر عملکرد رشد، فراسنجههای تخمیر شکمبه، جمعیت پروتوزوآ و برخی فراسنجههای بیوشیمیایی خون برههای پرواری با استفاده از 21 رأس بره نر چهار ماهه نژاد مهربان (میانگین وزن 5/0±35) در قالب طرح کاملأ تصادفی با سه تیمار به‌مدت 74 روز (14 روز سازگاری و 60 روز آزمایش) بررسی شد. جیرههای آزمایشی شامل جیره شاهد (فاقد پساب تقطیر ملاس)؛ جیره حاوی 25درصد بخش کنسانتره پساب تقطیری خشک‌شده با سبوس و جیره حاوی50 درصد بخش کنسانتره حاوی پساب ملاس خشک‌شده با سبوس بود. وزن برهها به‌طور هفتگی اندازهگیری شد و در پایان روزهای 30 و 60 پرواربندی از آنها خون‌گیری شد. در پایان روز 60 پرواربندی مایع شکمبه برهها نمونه تهیه شد. نتایج نشان داد در ماه دوم تحقیق و در کل دوره آزمایش ماده خشک مصرفی برههایی که در جیره 25 و 50 درصد بخش کنسانتره پساب ملاس دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه شاهد کاهش داشت (002/0=P) افزودن پساب ملاس در سطح 25 درصد (تیمار اول)؛ نسبت به گروه شاهد غلظت نیتروژن را 35/10 درصد (054/0=P) واسیدهای چرب فرّار کل را 46 درصد افزایش داد (016/0=P). کل جمعیت پروتوزوآ تحت تأثیر جیرههای آزمایشی قرار نگرفت. قیمت هر کیلوگرم جیره تیمارهای 25 و 50درصد پساب تقطیری نسبت به گروه شاهد به‌ترتیب 74 و 155 تومان کاهش داشت. نتایج کلی این مطالعه نشان داد پساب تقطیری ملاس خشک‌شده با سبوس ضمن کاهش قیمت تمام‌‌شده خوراک می‌تواند تا سطح50 درصد کنسانتره استفاده شود.
سکینه دهقان؛ امیر موسائی؛ امیدعلی اسماعیلی پور؛ ارسلان برازنده
دوره 20، شماره 3 ، آبان 1397، ، صفحه 411-424
چکیده
بهمنظور بررسی اثر تغذیه مکمل روی - متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک، فراسنجههای تخمیری شکمبه و برخی متابولیتهای خون، آزمایشی روی 15 رأس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 88/0±1/32 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار به‌مدت هشت هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشیشامل جیره پایه فاقد مکمل روی ...
بیشتر
بهمنظور بررسی اثر تغذیه مکمل روی - متیونین بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک، فراسنجههای تخمیری شکمبه و برخی متابولیتهای خون، آزمایشی روی 15 رأس بره نر کرمانی با میانگین وزن اولیه 88/0±1/32 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار به‌مدت هشت هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشیشامل جیره پایه فاقد مکمل روی (شاهد)، جیره پایه حاوی 50 میلیگرم روی در کیلوگرم جیره از مکمل روی-متیونین و جیره پایه حاوی 100 میلیگرم روی در کیلوگرم جیره از مکمل روی - متیونین بود. نتایج آزمایش نشان داد که برههای تغذیه شده با جیره حاوی 100 میلیگرم مکمل روی، مصرف خوراک روزانه کمتری از تیمارهای دیگر داشتند (01/0>P). برههایی که در جیره خود 50 میلیگرم روی دریافت کردند، افزایش وزن روزانه بالاتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (05/0>P). برههایی که در جیره خود مکمل روی - متیونین دریافت کردند (50 یا 100 میلیگرم در کیلوگرم) ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0>P). قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF) در برههای تغذیه شده با جیره حاوی 50 میلیگرم مکمل روی بیشتر از برههای گروه شاهد بود(05/0>P). با وجود این، تفاوتی در قابلیت هضم چربی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی (ADF) بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد. تغذیه مکمل روی - متیونین تأثیری بر pH و مقدار نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه و غلظت سرمی گلوکز، پروتئین تام، تری‌گلیسرید و اوره برهها نداشت. براساس نتایج این پژوهش، استفاده از 50 میلیگرم مکمل روی در هر کیلوگرم جیره، قابلیت هضم مواد مغذی خوراک را افزایش داده و در مقایسه با 100 میلیگرم از این مکمل، تاثیر بهتری بر عملکرد رشد برههای پرواری دارد.
صادق اسدالهی؛ محسن ساری؛ نعیم عرفانی مجد؛ مرتضی چاجی؛ مرتضی مموئئ
دوره 19، شماره 1 ، اردیبهشت 1396، ، صفحه 99-115
چکیده
تأثیر جایگزینی بخشی از دانه جو با تفاله چغندرقند با و بدون دانه برشته کانولا بر ریختشناختی، الگوی اسیدهای چرب فرار و pH روده کوچک با استفاده از 24 رأس بره نر عربی با میانگین وزن زنده 5/2± 7/23 کیلوگرم در یک طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2، عامل کربوهیدرات (جو یا تفاله چغندرقند) و عامل دانه برشته کانولا (با و بدون دانه برشته ...
بیشتر
تأثیر جایگزینی بخشی از دانه جو با تفاله چغندرقند با و بدون دانه برشته کانولا بر ریختشناختی، الگوی اسیدهای چرب فرار و pH روده کوچک با استفاده از 24 رأس بره نر عربی با میانگین وزن زنده 5/2± 7/23 کیلوگرم در یک طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2، عامل کربوهیدرات (جو یا تفاله چغندرقند) و عامل دانه برشته کانولا (با و بدون دانه برشته کانولا) به مدت 84 روز بررسی شد. جایگزینی بخشی از جو با تفاله چغندرقند موجب افزایش میانگین وزن روزانه شد (05/0>P). در برههایی که بخشی از دانه جو با تفاله چغندرقند جایگزین شده بود، ضخامت ماهیچه، عمق کریپت و غدد برونر در دوازدهه و ارتفاع کرک، تعداد کرک، طبقه عضلانی، ضخامت بافت پوششی، عمق کریپت و نسبت ارتفاع کرک به عمق کریپت در ژژنوم و ارتفاع کرک و ضخامت طبقه عضلانی در ایلئوم افزایش یافت (05/0>P). افزایش وزن روزانه، تعداد غدد برونر، شمار کرکها و ضخامت اپیتلیوم برههای تغذیه شده با جیرههای حاوی دانه برشته کانولا، بیشتر بود (05/0>P). جایگزینی بخشی از دانه جو با تفاله چغندرقند و افزودن دانه برشته کانولا غلظت کل و غلظت هر کدام از اسیدهای چرب فرار را به صورت مجزا و همچنین pH مایع هضمی دوازدهه و ژژنوم را افزایش داد (05/0>P). بر اساس نتایج حاصل، جایگزینی دانه جو با تفاله چغندرقند و افزودن منبع چربی در جیرههای با کنسانتره بالا به علت تغییر در تراکم اسیدهای چرب فرار و pH مایع هضمی روده کوچک با توسعه ریختشناسی بافت روده کوچک، عملکرد برهها را بهبود می بخشد.
علیرضا کرمپور؛ فرخ کفیل زاده
دوره 18، شماره 3 ، آبان 1395، ، صفحه 491-500
چکیده
اثر استفاده از روغن هسته انار در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم جیره و فراسنجههای تخمیر شکمبه با استفاده از 21 رأس بره نر پرواری نژاد سنجابی سه‌ماهه با میانگین وزن اولیه 6/2±5/27 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و هفت تکرار مطالعه شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره فاقد روغن هسته انار (شاهد) و جیرههای حاوی دو و چهار درصد ...
بیشتر
اثر استفاده از روغن هسته انار در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم جیره و فراسنجههای تخمیر شکمبه با استفاده از 21 رأس بره نر پرواری نژاد سنجابی سه‌ماهه با میانگین وزن اولیه 6/2±5/27 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و هفت تکرار مطالعه شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره فاقد روغن هسته انار (شاهد) و جیرههای حاوی دو و چهار درصد روغن هسته انار بودند. مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه، قابلیت هضم جیره و فراسنجههای تخمیر شکمبه بررسی شدند. خوراک مصرفی در گوسفندان تغذیه‌شده با جیرههای حاوی روغن هسته انار بیشتر از گروه شاهد بود (05/0P<). تفاوت معنیداری در میانگین افزایش وزن روزانه گروهها مشاهده نشد. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی در گوسفندان تغذیه‌شده با جیره حاوی چهار درصد روغن هسته انار بیشتر از دیگر گروهها بود (05/0P<). تفاوت معنیداری در غلظت اسیدهای چرب فرار به‌جز اسید والریکمشاهده نشد، اما غلظت اسید والریک در گروه‌هایدریافت کننده روغن به‌طور معنیداری کاهش یافت (05/0P<). استفاده از سطح چهار درصد روغن هسته انار نسبت مولی اسید پروپیونیک را افزایش و نسبت استات به پروپیونات را کاهش داد (05/0P<). غلظت نیتروژن آمونیاکی نیز تحت تأثیر افزودن روغن به جیره قرار نگرفت. بر اساس نتایج این آزمایش، روغن هسته انار پتانسیل بهبود قابلیت هضم و راندمان تخمیر شکمبه‌ای جیره را در برههای پرواری دارد.
حسین کریمی؛ آرش آذرفر؛ حشمت اله خسروی نیا؛ علی کیانی
دوره 17، شماره 1 ، فروردین 1394، ، صفحه 71-82
چکیده
این تحقیق با هدف بررسی تأثیر تغذیۀ تفالۀ اسانسگیریشدۀ مرزۀ خوزستانی بر عملکرد پرواری و ترکیب اسیدهای چرب مخلوط عضلۀ راسته با استفاده از 30 رأس برۀ نر فراهانی شش‌ماهه با میانگین وزن 4/1±6/33 کیلوگرم انجام شد. برهها برای مدت 15روز دورۀ عادت‌پذیری و 60 روز دورۀ پرواربندی در جایگاههای انفرادی نگهداری شدند. جیرههای آزمایشی شامل ...
بیشتر
این تحقیق با هدف بررسی تأثیر تغذیۀ تفالۀ اسانسگیریشدۀ مرزۀ خوزستانی بر عملکرد پرواری و ترکیب اسیدهای چرب مخلوط عضلۀ راسته با استفاده از 30 رأس برۀ نر فراهانی شش‌ماهه با میانگین وزن 4/1±6/33 کیلوگرم انجام شد. برهها برای مدت 15روز دورۀ عادت‌پذیری و 60 روز دورۀ پرواربندی در جایگاههای انفرادی نگهداری شدند. جیرههای آزمایشی شامل پنج سطح جایگزینی صفر (تیمار شاهد)، 25، 50، 75، و 100 درصد تفالۀ مرزه با یونجه بود. برهها هر 15 روز یکبار توزین و میانگین افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی روزانه، و ضریب تبدیل خوراک محاسبه شد. در پایان دورۀ پرواربندی برهها کشتار شدند و از عضلۀ راستۀ آنها در حد فاصل دنده‌های 12 و 13 برای آنالیز اسیدهای چرب نمونهبرداری شد. اثر تیمارهای آزمایشی برمصرف خوراک روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذا، وزن نهایی، وزن، و بازده لاشه معنیدار نبود. بیشترین مقدار کل اسیدهای چرب اشباع در مخلوط گوشت و چربی عضلۀ راستۀ برههای تغذیه‌شده با جیرۀ حاوی 25 درصد تفالۀ مرزه مشاهده شد که با تیمار حاوی 100 درصد تفالۀ مرزه تفاوت داشت (05/0P<). استفاده از تفالۀ اسانسگیری مرزۀ خوزستانی در سطح 75 درصد جایگزینی به‌جای یونجه سبب افزایش عددی مقدار اسیدهای چرب با چند پیوند دوگانه و در سطوح 25 تا 75 درصد جایگزینی، موجب کاهش غیرمعنیدار نسبت اسیدهای چرب امگا 6 به امگا 3 نمونههای عضلۀ راسته برهها شد. براساس نتایج تحقیق حاضر، میتوان از تفالۀ اسانسگیریشدۀ مرزه در جیرههای برههای پرواری با کنسانترۀ بالا به‌جای بخش علوفه‌ای استفاده کرد و ضمن کاهش مجموع اسیدهای چرب اشباع گوشت، کیفیت آن را بهبود بخشید.
مختار ملاکی؛ محمد علی نوروزیان؛ علی‌اکبر خادم
دوره 15، شماره 2 ، مهر 1392، ، صفحه 109-115
چکیده
تأثیر منابع گوناگون روی (آلی و معدنی) بر عملکرد، غلظت مواد معدنی، و فراسنجههای خون برههای زندی با استفاده از 18 رأس بره نر در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار بررسی شد. تیمارها عبارت بودند از: جیرۀ فاقد مکمل روی (شاهد)، جیرۀ حاوی ppm 25 روی معدنی (روی‌ـسولفات) و جیرۀ حاوی ppm 25 روی آلی (روی‌ـ‌پپتید). وزن نهایی، افزایش وزن روزانه، و مصرف ...
بیشتر
تأثیر منابع گوناگون روی (آلی و معدنی) بر عملکرد، غلظت مواد معدنی، و فراسنجههای خون برههای زندی با استفاده از 18 رأس بره نر در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار بررسی شد. تیمارها عبارت بودند از: جیرۀ فاقد مکمل روی (شاهد)، جیرۀ حاوی ppm 25 روی معدنی (روی‌ـسولفات) و جیرۀ حاوی ppm 25 روی آلی (روی‌ـ‌پپتید). وزن نهایی، افزایش وزن روزانه، و مصرف خوراک برههایی که در جیرۀ خود روی آلی دریافت کرده بودند از سایر تیمارها بیشتر بود و ضریب تبدیل بهتری داشتند (05/0P<). از غلظت مس و آهن در خون برههایی که با جیرههای حاوی روی (آلی و معدنی) تغذیه شدند، کاسته شد، ولی غلظت روی در خون آنها افزایش یافت (05/0P<). تعداد گلبولهای سفید خون در برههای با تیمار روی‌ـ‌پپتید از سایر تیمارها کم‌تر بود (05/0>P). باتوجه به نتایج این مطالعه پیشنهاد می‌شود که ppm 25 روی آلی به جیرۀ برههای پرواری اضافه شود.