هوشنگ لطف اللهیان؛ حسین منافی راثی؛ عباس نجم آبادی
دوره 25، شماره 4 ، دی 1402، ، صفحه 445-459
چکیده
در پژوهش حاضر اثرات استفاده از پودر ریشه رازیانه در جیره غذایی بر عملکرد تولیدی، فراسنجه‌های خونی و پاسخ ایمنی و کیفیت گوشت جوجههای گوشتی نژاد آرین با استفاده از 480 قطعه جوجه یکروزه با شش تیمار، چهار تکرار و 20 قطعه (نر و ماده) در هر تکرار به‌مدت 42 روز در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. آزمایش گروه‌های آزمایشی شامل گروه اول یا شاهد ...
بیشتر
در پژوهش حاضر اثرات استفاده از پودر ریشه رازیانه در جیره غذایی بر عملکرد تولیدی، فراسنجه‌های خونی و پاسخ ایمنی و کیفیت گوشت جوجههای گوشتی نژاد آرین با استفاده از 480 قطعه جوجه یکروزه با شش تیمار، چهار تکرار و 20 قطعه (نر و ماده) در هر تکرار به‌مدت 42 روز در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. آزمایش گروه‌های آزمایشی شامل گروه اول یا شاهد که فقط جیره پایه را دریافت نمودند، گروه‌های دوم، سوم، چهارم، پنجم و ششم به‌ترتیب جیره پایه را به‌همراه دو، چهار، شش گرم پودر ریشه رازیانه، 250 میلی‌گرم آنتی‌بیوتیک و 200 میلی‌گرم پروبیوتیک در کیلوگرم جیره غذایی دریافت نمودند. نتایج نشان داد که پودر ریشه رازیانه بر وزن زنده، ضریب تبدیل خوراک، درصد ماندگاری جوجهها و شاخص تولید در کل دوره تأثیر معنیداری نداشت. خوراک مصرفی در کل دوره تحت تأثیر تیمارهای حاوی رازیانه و آنتی‌بیوتیک قرار گرفت و نسبت به گروه شاهد کاهش یافت (p<0/05). تیمارهای آزمایشی تأثیر معنیداری بر اجزای لاشه پرندگان نداشتند. عیار پادتن علیه گلبول قرمز گوسفندی (SRBC) و ایمنوگلوبولین جی در تیمارهای مصرف‌کننده پودر ریشه رازیانه نسبت به تیمار شاهد بالاتر بود (p<0/05). تیمار رازیانه بر بهبود قابلیت نگهداری گوشت جوجهها و کاهش مالون‌دی‌آلدهید (MDA) تأثیر معنی‌دار داشت (p<0/05). با توجه به نتایج این آزمایش و مشاهده تأثیرات مثبت استفاده از پودر ریشه گیاه رازیانه بر پاسخهای ایمنی و قابلیت نگهداری گوشت جوجههای گوشتی، استفاده از آن به میزان دو گرم در کیلوگرم جیره غذایی توصیه می‌شود.
محمد هادی خبازان؛ عبداله رضاقلی وند لاهرود؛ سعید مختارزاده؛ حجت اله موسی پور
دوره 24، شماره 4 ، دی 1401، ، صفحه 395-401
چکیده
در این مطالعه، عملکرد صفات وزن تولد و زمان شیرگیری، رشد، زنده‌مانی در بره‌های خالص بلوچی (۵۳ راس) و آمیخته رومانف- بلوچی (۱۱۴ راس) و مشخصات لاشه (۲۴ راس بره نر) بررسی شد. میش‌های بلوچی خالص با اسپرم قوچ‌های رومانف تلقیح شدند. تمام بره‌ها در سن ۷۷ روزگی از شیر گرفته و در سن ۱۰ ماهگی کشتار شدند. وزن تولد در بره‌های خالص بلوچی به نسبت ...
بیشتر
در این مطالعه، عملکرد صفات وزن تولد و زمان شیرگیری، رشد، زنده‌مانی در بره‌های خالص بلوچی (۵۳ راس) و آمیخته رومانف- بلوچی (۱۱۴ راس) و مشخصات لاشه (۲۴ راس بره نر) بررسی شد. میش‌های بلوچی خالص با اسپرم قوچ‌های رومانف تلقیح شدند. تمام بره‌ها در سن ۷۷ روزگی از شیر گرفته و در سن ۱۰ ماهگی کشتار شدند. وزن تولد در بره‌های خالص بلوچی به نسبت دام‌هادام‌های آمیخته (75/3 در برابر 56/3، 05/0>P) بالاتر بود. وزن از شیرگیری، میانگین افزایش وزن روزانه تا زمان شیرگیری و افزایش وزن تا زمان کشتار بره‌های آمیخته بیشتر بود (05/0>P) در زمان کشتار، دام‌هادام‌های آمیخته دارای وزن مشابه با گروه خالص بودند (08/0=P) تعداد بره‌های آمیخته متولد شده، به‌دلیل استفاده از هورمون در زمان تلقیح میش‌ها افزایش یافت (13/1 در برابر یک). زنده‌مانی بره‌ها تا زمان قطع شیر در بین دو گروه تفاوت معنیداری با یکدیگر نداشت. مقدار چربی دنبه و کل چربی بدن در بره‌های آمیخته کاهش یافت. آمیخته‌گری باعث افزایش وزن قلب، شش، کبد و بیضه ها در بره‌های حاصله شد (05/0>P). با توجه به نتایج این مطالعه، انجام تلقیح مصنوعی اسپرم رومانف با میش‌های بلوچی باعث افزایش تعداد بره متولد شده و رشد بره‌های حاصله تا زمان قطع شیر شد. همچنین صفات لاشه با کاهش درصد چربی ذخیره‌شده در بدن بهبود یافت. آمیخته‌گری به‌عنوان یک راه‌کار برای افزایش تولید گوشت در گوسفند بلوچی پیشنهاد می‌شود.
یزدان سیف؛ فرخ کفیل زاده؛ حسن خمیس آبادی؛ معصومه رضائی؛ لیلا طاهرآبادی
دوره 24، شماره 4 ، دی 1401، ، صفحه 453-462
چکیده
اثر تغذیه اسانس صمغ درخت ون در دوران شیرخوارگی بر عملکرد رشد، بره‌های نر سنجابی در دوره شیرخوارگی و پس از شیرگیری با استفاده از30 رأس بره نر از یک گله پس از هم‌زمان‌سازی فحلی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 10 تکرار بررسی شد. بره‌ها سه روز پس از تولد به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول که هیچ اسانسی دریافت نکردند و به گروه دوم و سوم ...
بیشتر
اثر تغذیه اسانس صمغ درخت ون در دوران شیرخوارگی بر عملکرد رشد، بره‌های نر سنجابی در دوره شیرخوارگی و پس از شیرگیری با استفاده از30 رأس بره نر از یک گله پس از هم‌زمان‌سازی فحلی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 10 تکرار بررسی شد. بره‌ها سه روز پس از تولد به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول که هیچ اسانسی دریافت نکردند و به گروه دوم و سوم در تمام دوران شیرخوارگی به‌ترتیب 8/0 و 6/1 میلی‌لیتر در روز اسانس صمغ درخت ون با استفاده از سرنگ خورانده شد. بره‌ها در 100 روزگی از شیر گرفته شدند و به مدت 10 هفته همراه سایر بره‌های گله تا سن 170 روزگی پرورش یافتند. تغذیه اسانس سبب افزایش وزن پایان شیرخوارگی و همچنین رشد پس از شیرگیری شد. گلوکز خون بره‌ها در دوره شیرخوارگی و پس از شیرگیری تحت تأثیر تغذیه اسانس قرار نگرفت. سایر فراسنجه های خون مانند کلسترول، تری گلیسیرید و پروتئین کل بره‌ها که اسانس دریافت کردند کمتر بود درحالی‌که نسبت اوره و آلبومین به گلوبولین خون آنها بالاتر بود. میزان مالون‌دی‌آلدهید خون بره‌های دریافت‌کننده اسانس نسبت به گروه شاهد کاهش یافت و افزایش سطح اسانس باعث کاهش بیشتر آن نشد. براساس نتایج حاصل، اسانس صمغ درخت ون به‌عنوان یک افزودنی خوراکی جدید میتواند در دوران شیرخوارگی پتانسیل خوبی درجهت بهبود عملکرد بره‌ها در دوره شیرخوارگی و پس از شیرگیری داشته باشد و چون خوراندن سطح بالاتر اسانس باعث بهبود بیشتر عملکرد رشد نشد، بنابراین سطح 8/0 میلی‌لیتر در روز جهت بهبود عملکرد رشد پیشنهاد می‌شود.
داوود علی ساقی؛ علی مبارکی؛ محمد رباطی بلوچ؛ راضیه ساقی
دوره 23، شماره 3 ، مهر 1400، ، صفحه 325-335
چکیده
هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثرات آمیخته‌گری بر عملکرد رشد و ترکیب لاشه بره‌های گوسفند نژاد کردی و آمیخته کردی× رومانف بود. بدین منظور از دو گروه ژنتیکی بره نژاد کردی خالص (KK) و بره آمیخته‌های کردی× رومانف (KR) استفاده شد. از شش بره از هر گروه برای تجزیه لاشه استفاده شد. تعداد بره‌های از شیر گرفته‌شده در گروه‌های ژنتیکی KK و KR به‌ترتیب ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثرات آمیخته‌گری بر عملکرد رشد و ترکیب لاشه بره‌های گوسفند نژاد کردی و آمیخته کردی× رومانف بود. بدین منظور از دو گروه ژنتیکی بره نژاد کردی خالص (KK) و بره آمیخته‌های کردی× رومانف (KR) استفاده شد. از شش بره از هر گروه برای تجزیه لاشه استفاده شد. تعداد بره‌های از شیر گرفته‌شده در گروه‌های ژنتیکی KK و KR به‌ترتیب 95 و 45 رأس بهازای 100 راس میش در معرض آمیزش بود. بره‌های کردی خالص دارای بیشترین و بره‌های آمیخته دارای کمترین وزن تولد بودند (به‌ترتیب 4/5 در مقابل 4/1 کیلوگرم). براساس نتایج حاصل، افزایش وزن روزانه بره‌های آمیخته نسبت به بره‌های کردی در دوره قبل از شیرگیری بیشتر بود (0/05>P)، اما میانگین وزن پایانی بره‌های کردی نسبت به بره‌های آمیخته (به‌ترتیب 54/8 در مقابل 41/5 کیلوگرم) بیشتر بود (0/05>P). گروه‌های ژنتیکی تأثیر معنیداری بر وزن لاشههای گرم و سرد بره‌های پرواری نداشتند، اما تأثیر آمیخته‌گری بر ضخامت چربی، وزن دنبه و ران معنی‌دار بود (0/05>P). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد آمیخته ها در دوره قبل از شیرگیری عملکردی بهتری نسبت بره‌های خالص دارند، اما در دوره پروار عملکرد بره‌های کردی خالص نسبت به آمیختهها بهتر میباشد.
محمدرضا رضوانی؛ مهدی عباسی؛ شهین ثابت
دوره 23، شماره 3 ، مهر 1400، ، صفحه 471-479
چکیده
این پژوهش با هدف بررسی اثر عصاره مالت بر عملکرد رشد، گوارش‌پذیری مواد مغذی و جمعیت میکروبی روده کور جوجههای گوشتی در دوره‌های رشد، پایانی و کل دوره طراحی و بررسی شد. برای انجام این آزمایش، از 256 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب 500 مخلوط هر دو جنس در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، هشت تکرار و هشت قطعه پرنده در هر تکرار از سن 14 تا 49 روزگی ...
بیشتر
این پژوهش با هدف بررسی اثر عصاره مالت بر عملکرد رشد، گوارش‌پذیری مواد مغذی و جمعیت میکروبی روده کور جوجههای گوشتی در دوره‌های رشد، پایانی و کل دوره طراحی و بررسی شد. برای انجام این آزمایش، از 256 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب 500 مخلوط هر دو جنس در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، هشت تکرار و هشت قطعه پرنده در هر تکرار از سن 14 تا 49 روزگی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه فاقد مواد افزودنی (شاهد) و جیره پایه حاوی سطوح 0/1، 0/2 و 0/3 درصد عصاره مالت بودند. اثر تیمارها بر صفات عملکرد رشد، طول و وزن روده، گوارش‌پذیری مواد مغذی و شمار باکتری اشرشیاکلای و لاکتوباسیلوس روده کور اندازهگیری شد. نتایج نشان داد که در دوره‌های رشد، پایانی و کل دوره، افزودن عصاره مالت در سطح 3/0 درصد، بدون تأثیر بر مصرف خوراک، بیشترین افزایش وزن روزانه و کمترین ضریب تبدیل خوراک را در مقایسه با سایر تیمارها ایجاد کرد (0/05≥ P). همچنین، جیره حاوی0/3 درصد عصاره مالت باعث بهبود گوارش‌پذیری ماده خشک، پروتئین، چربی و کاهش جمعیت باکتری اشرشیاکلای شد (0/05≥ P). با توجه به نتایج بهدستآمده، میتوان از عصاره مالت به میزان 0/3 درصد در جیره جوجههای گوشتی برای بهبود عملکرد و سلامت دستگاه گوارش استفاده کرد.
حسین منافی راثی؛ علی بیات؛ هرمز منصوری
دوره 22، شماره 4 ، دی 1399، ، صفحه 549-558
چکیده
تأثیر ترکیب عصاره آبی گیاه آویشن و برگ اکالیپتوس بر عملکرد و سلامت گوساله‌های شیرخوار نژاد هلشتاین، با استفاده از 32 رأس گوساله (16رأس ماده و 16 رأس نر) با سن3 ± 7 روز و میانگین وزن 3± 40/4 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار جیره آزمایشی و هشت تکرار به‌مدت 70 روز بررسی شد. جیره‌های آزمایشی شامل شاهد (بدون افزودنی)؛ و تیمارهای 10، ...
بیشتر
تأثیر ترکیب عصاره آبی گیاه آویشن و برگ اکالیپتوس بر عملکرد و سلامت گوساله‌های شیرخوار نژاد هلشتاین، با استفاده از 32 رأس گوساله (16رأس ماده و 16 رأس نر) با سن3 ± 7 روز و میانگین وزن 3± 40/4 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار جیره آزمایشی و هشت تکرار به‌مدت 70 روز بررسی شد. جیره‌های آزمایشی شامل شاهد (بدون افزودنی)؛ و تیمارهای 10، 15 و 20 میلی‌لیتر عصاره در شیر مصرفی (50 درصد آویشن+50 درصد اکالیپتوس) بودند. به‌منظور سنجش تغییرات وزن بدن، اندازه دور سینه و قد، گوساله‌ها در روزهای هفت ، 28، 49، 70 ساعت 10 صبح وزن‌کشی و ابعاد بدن آنها اندازه گیری و ثبت شد. جهت تعیین فراسنجه‌های خونی در روز هفتاد نمونه‌های خون از ورید گردنی اخذ شد. گوساله‌های دریافت کننده جیره‌های حاوی 15 و 20 میلی لیتر عصاره نسبت به گروه شاهد میانگین افزایش وزن بالاتر و ابعاد بدنی بزرگ‌تری داشتند(0/05>P). افزودن عصاره‌های آویشن و اکالیپتوس به جیره اثری بر قابلیت هضم و میزان خوراک مصرفی نداشت ولی بازده مصرف خوراک در گوساله‌های دریافت کننده جیره حاوی 20 میلی‌گرم عصاره بهبود یافت (0/05>P). شاخص مدفوع و ترشح چشم در گوساله‌های دریافت کننده جیره‌های حاوی 15 و 20 میلی‌لیتر عصاره نسبت به گروه شاهد بهبود یافت (0/05>P). همچنین افزودن 20 میلی‌لیتر عصاره باعث کاهش میزان گلوکز و افزایش تعداد گلبول‌های قرمز و هماتوکریت در خون گوساله‌های دریافت کننده نسبت گروه‌های آزمایشی دیگر شد (0/05>P). بر اساس نتایج این تحقیق، افزودن 20 میلی‌لیتر عصاره برگ اکالیپتوس وآویشن به شیر مصرفی روزانه میتواند باعث بهبود عملکرد و سلامت گوساله‌های شیرخوار شود.
سُید نادر آلبوشوکه؛ محمدرضا بختیاری زاده
دوره 21، شماره 2 ، تیر 1398، ، صفحه 165-180
چکیده
هدف از این آزمایش بررسی و شناسایی RNAهای غیررمزکننده بلند (lncRNAs) مرتبط با عضله اسکلتی مرغ بومی اصفهان و جوجه تجاری راس 708 بود. پس از استخراج RNA از چهار نمونه عضله سینه در سن 28 روزگی، توالی‌یابی جفتی با استفاده از پلاتفرم illumine Hiseq 2000 انجام شد. برای همترازی خوانش‌ها با ژنوم مرجع مرغ اهلی، از نرمافزار Hisat2 و جهت سرهم‌بندی رونوشتها ...
بیشتر
هدف از این آزمایش بررسی و شناسایی RNAهای غیررمزکننده بلند (lncRNAs) مرتبط با عضله اسکلتی مرغ بومی اصفهان و جوجه تجاری راس 708 بود. پس از استخراج RNA از چهار نمونه عضله سینه در سن 28 روزگی، توالی‌یابی جفتی با استفاده از پلاتفرم illumine Hiseq 2000 انجام شد. برای همترازی خوانش‌ها با ژنوم مرجع مرغ اهلی، از نرمافزار Hisat2 و جهت سرهم‌بندی رونوشتها از بسته نرمافزاری Stringtie استفاده شد. در مجموع 1097 lncRNA شناسایی شد که از این تعداد 925 ژن و رونوشت بینژنی (اینترژنی) و 172 ژن و رونوشت اینترونی بودند. همچنین تعداد LncRNAهای جدید شناساییشده در دو گروه بینژنی و اینترونی به‌ترتیب 432 و 128 بود. آنالیز بیان افتراقی ژن منجر به شناسایی 19 ژن و 20 رونوشت با تفاوت بیان معنا‌دار بین دو گروه شد. بررسی جایگاه‌های ژنی lncRNAهای با تفاوت معنا‌دار، نشان داد که این ژنها در مجاورت 45 ژن رمزکننده پروتئینی قرار دارند. از این تعداد بیان پنج ژن رمزکننده پروتئینی (ژن SCD در جوجه تجاری و ژنهای GALNT15، KLHDC4، USP7 و ASB1 در مرغ بومی) - که روند بیان آنها همسو با بیان lncRNAهای هم‌جوارشان بود - بین دو نژاد تفاوت معنا‌دار داشتند. بررسی عملکردی این ژنها نشان داد که همگی در رشد عضله اسکلتی مؤثر هستند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد، lncRNAهای شناساییشده، احتمالاً پتانسیل تنظیم ژنهای درگیر در رشد عضله اسکلتی را داشته و میتوانند بخشی از تفاوت در سرعت رشد مشاهده‌شده بین دو نژاد مرغ مورد بررسی را توجیه نمایند.
مجید عباسی؛ محمد رضا عابدینی؛ سید ناصر موسوی
دوره 21، شماره 1 ، اردیبهشت 1398، ، صفحه 61-71
چکیده
تأثیر تراکم گله و نوع ماده استفاده‌شده به‌عنوان بستر، بر عملکرد تولید و فراسنجه‌های اقتصادی جوجههای گوشتی، با استفاده از تعداد 2016 قطعه جوجه گوشتی یکروزه سویه راس 308، در یک آزمایش فاکتوریل 2×3 با سه سطح تراکم جوجهریزی ]10 (شاهد)، 14 و 18 قطعه پرنده در مترمربع[ و دو نوع ماده بستری ]تراشههای چوب (شاهد) و مقوای بستر[ در قالب طرح ...
بیشتر
تأثیر تراکم گله و نوع ماده استفاده‌شده به‌عنوان بستر، بر عملکرد تولید و فراسنجه‌های اقتصادی جوجههای گوشتی، با استفاده از تعداد 2016 قطعه جوجه گوشتی یکروزه سویه راس 308، در یک آزمایش فاکتوریل 2×3 با سه سطح تراکم جوجهریزی ]10 (شاهد)، 14 و 18 قطعه پرنده در مترمربع[ و دو نوع ماده بستری ]تراشههای چوب (شاهد) و مقوای بستر[ در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با شش تیمار و چهار تکرار بررسی شد. نتایج نشان داد که مصرف خوراک و افزایش وزن پرندگان در جوجهریزی با تراکم 10 قطعه پرنده در مترمربع بیشتر از تراکمهای 18 و 14 قطعه پرنده بود (05/0>P). ضریب تبدیل غذایی پرندگانی که روی بستر تراشه چوب پرورش یافتند، کمتر از پرندگان پرورش‌یافته روی بستر مقوا بود (05/0>P). بالاترین میزان شاخصهای اقتصادی (نسبت درآمد به هزینه و حاشیه سود) در تراکمهای 14 و سپس 18 قطعه پرنده در واحد سطح مشاهده شدند که هر دو با تراکم 10 قطعه جوجه تفاوت معنیداری داشتند (01/0>P). براساس نتایج این پژوهش، جوجهریزی در تراکم 14 قطعه پرنده در مترمربع نسبت به دیگر سطوح تراکم گله، با کاستن از هزینههای ثابت تولید و همچنین بهبود عددی ضریب تبدیل خوراک میتواند سود بیشتر را برای واحدهای پرورشدهنده جوجههای گوشتی به دنبال داشته باشد و مقوای بستر به‌دلیل اثر منفی بر بازده استفاده از خوراک نمیتواند جایگزینی مناسب برای تراشههای چوب باشد.
علیرضا کرمپور؛ فرخ کفیل زاده
دوره 18، شماره 3 ، آبان 1395، ، صفحه 491-500
چکیده
اثر استفاده از روغن هسته انار در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم جیره و فراسنجه‌های تخمیر شکمبه با استفاده از 21 رأس بره نر پرواری نژاد سنجابی سه‌ماهه با میانگین وزن اولیه 6/2±5/27 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و هفت تکرار مطالعه شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره فاقد روغن هسته انار (شاهد) و جیره‌های حاوی دو و چهار درصد ...
بیشتر
اثر استفاده از روغن هسته انار در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم جیره و فراسنجه‌های تخمیر شکمبه با استفاده از 21 رأس بره نر پرواری نژاد سنجابی سه‌ماهه با میانگین وزن اولیه 6/2±5/27 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و هفت تکرار مطالعه شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره فاقد روغن هسته انار (شاهد) و جیره‌های حاوی دو و چهار درصد روغن هسته انار بودند. مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه، قابلیت هضم جیره و فراسنجه‌های تخمیر شکمبه بررسی شدند. خوراک مصرفی در گوسفندان تغذیه‌شده با جیره‌های حاوی روغن هسته انار بیشتر از گروه شاهد بود (05/0P<). تفاوت معنیداری در میانگین افزایش وزن روزانه گروهها مشاهده نشد. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی در گوسفندان تغذیه‌شده با جیره حاوی چهار درصد روغن هسته انار بیشتر از دیگر گروهها بود (05/0P<). تفاوت معنیداری در غلظت اسیدهای چرب فرار به‌جز اسید والریکمشاهده نشد، اما غلظت اسید والریک در گروه‌هایدریافت کننده روغن به‌طور معنیداری کاهش یافت (05/0P<). استفاده از سطح چهار درصد روغن هسته انار نسبت مولی اسید پروپیونیک را افزایش و نسبت استات به پروپیونات را کاهش داد (05/0P<). غلظت نیتروژن آمونیاکی نیز تحت تأثیر افزودن روغن به جیره قرار نگرفت. بر اساس نتایج این آزمایش، روغن هسته انار پتانسیل بهبود قابلیت هضم و راندمان تخمیر شکمبه‌ای جیره را در بره‌های پرواری دارد.
محمد یازرلو؛ داود شریفی؛ فرید شریعتمداری؛ عبدالرضا صالحی
دوره 15، شماره 1 ، تیر 1392، ، صفحه 1-10
چکیده
به‌منظور تعیین سطح مطلوب انرژی و پروتئین در جیرۀ دورۀ رشد بلدرچین ژاپنی، از تعداد 360 قطعه بلدرچین ژاپنی یکروزه در آزمایش فاکتوریل 3 × 3، [سه سطح انرژی سوخت‌و‌سازپذیر (2750، 2850 و 2950 کیلوکالری در کیلوگرم) و سه سطح پروتئین (24، 26 و 28 درصد)] در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار استفاده شد. مصرف خوراک و افزایش وزن هفتگی ...
بیشتر
به‌منظور تعیین سطح مطلوب انرژی و پروتئین در جیرۀ دورۀ رشد بلدرچین ژاپنی، از تعداد 360 قطعه بلدرچین ژاپنی یکروزه در آزمایش فاکتوریل 3 × 3، [سه سطح انرژی سوخت‌و‌سازپذیر (2750، 2850 و 2950 کیلوکالری در کیلوگرم) و سه سطح پروتئین (24، 26 و 28 درصد)] در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار استفاده شد. مصرف خوراک و افزایش وزن هفتگی اندازهگیری، و ضریب تبدیل غذا محاسبه شد. در پایان دوره، از هر واحد آزمایشی چهار قطعه پرنده (از هر دو جنس) انتخاب و پس از خونگیری برای بررسی صفات لاشه، کشتار شدند. غلظت سرمی هورمون رشد در نمونه‌های خون اندازهگیری شد. افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل، و بازده لاشۀ پرندگان تیماری که جیرۀ حاوی 2850 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی سوخت‌و‌سازپذیر و 26 درصد پروتئین دریافت کردند بهتر بود (05/0>P). غلظت سرمی هورمون رشد پرندگان تغذیه‌شده با جیرۀ حاوی 2750 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی سوخت‌و‌سازپذیر بیشتر بود (05/0>P). بدین ترتیب جیرۀ حاوی 2850 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی سوخت‌و‌سازپذیر و 26 درصد پروتئین به‌عنوان جیرۀ رشد بلدرچین توصیه می‌شود.