حجت باغ شاهی؛ سعید زین الدینی؛ احمد زارع شحنه؛ سعید اسماعیل خانیان
دوره 21، شماره 3 ، مهر 1398، ، صفحه 393-400
چکیده
اثر مکمل کردن محیط کشت با غلظت های مختلف اسید فولیک (ویتامین B9) بر بلوغ برون تنی تخمک های گاو در قالب دو آزمایش بررسی شد. بهینه سازی محیط کشت بلوغ تخمک گاوی از راهبردهایی است که با اثر بر کیفیت بلوغ و باروری، در نهایت منجر به افزایش کیفیت رویان تولیدی گاو می شود. در آزمایش اول برای تعیین غلظت اسید فولیک و هموسیستئین، فولیکول ها به دو دسته ...
بیشتر
اثر مکمل کردن محیط کشت با غلظت های مختلف اسید فولیک (ویتامین B9) بر بلوغ برون تنی تخمک های گاو در قالب دو آزمایش بررسی شد. بهینه سازی محیط کشت بلوغ تخمک گاوی از راهبردهایی است که با اثر بر کیفیت بلوغ و باروری، در نهایت منجر به افزایش کیفیت رویان تولیدی گاو می شود. در آزمایش اول برای تعیین غلظت اسید فولیک و هموسیستئین، فولیکول ها به دو دسته کمتر و بیشتر از هشت میلی متر تقسیم بندی شدند. سپس غلظت اسید فولیک و هموسیستئین در هر دو گروه فولیکولی و همچنین در محیط کشت تجاری اندازه گیری شد. در آزمایش دوم، بلافاصله پس از کشتار، تخمدان ها به آزمایشگاه منتقل و با آسپیره کردن کمپلکس های تخمک -کولوموس از فولیکول های دو تا هشت میلی متری استحصال شد. تخمک ها به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم، و بر اساس نتایج آزمایش نخست، غلظت های مختلف اسید فولیک (صفر، 10، 100 و 1000 نانوگرم در میلی لیتر) به محیط کشت بلوغ اضافه شد. پس از گرم خانه گذاری تخمک ها، درصد تخمک های بالغ شده با استفاده از رنگ آمیزی هوخست تعیین شد. غلظت اسید فولیک و هموسیستئین در فولیکول های با قطر کمتر از هشت میلی متر، بیشتر از فولیکول های بزرگ تر از هشت میلی متر و همچنین بیشتر از غلظت آن ها در محیط بلوغ بود. مکمل کردن محیط بلوغ با 100 نانوگرم اسید فولیک/میلی لیتر نسبت به گروه شاهد، موجب افزایش درصد تخمک های مرحله متافاز دو شد (0/05 >P). نتایج نشان داد که افزودن اسید فولیک با توجه به غلظت اسید فولیک و هموسیستئین محیط کشت، بلوغ برون تنی تخمک های گاوی را بهبود می بخشد.
مهدی حیدری عمله؛ احمد زارع شحنه؛ مجتبی زاغری
دوره 21، شماره 3 ، مهر 1398، ، صفحه 401-407
چکیده
اثر دو ترکیب گیاهی و سنتتیک پیوگلیتازون و کورکومین بر متابولیسم چربی و فراسنجه‌های خونی مرغهای مادر گوشتی با استفاده از60 قطعه مرغ مادر در سن 45 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار به‌مدت10 هفته بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1. تیمار شاهد( جیره پایه)؛ 2. افزودن پیوگلیتازون به میزان20 میلی‌گرم به ازای هر پرنده ...
بیشتر
اثر دو ترکیب گیاهی و سنتتیک پیوگلیتازون و کورکومین بر متابولیسم چربی و فراسنجه‌های خونی مرغهای مادر گوشتی با استفاده از60 قطعه مرغ مادر در سن 45 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار به‌مدت10 هفته بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1. تیمار شاهد( جیره پایه)؛ 2. افزودن پیوگلیتازون به میزان20 میلی‌گرم به ازای هر پرنده در روز به جیره؛ 3. افزودن کورکومین به میزان 20 میلی‌گرم به ازای هر پرنده در روز به جیره. در پایان آزمایش نمونه‌های خون جمع‌آوری و مرغ‌ها کشتار شدند. نتایج نشان داد که پرندگانی که پیوگلیتازون یا کورکومین در جیره دریافت نمودند تولید تخم و ضخامت پوسته بالاتری نسبت به پرندگان شاهد داشتند (p<0/05 ). با این حال وزن زرده و تخم‌مرغ در پرندگان شاهد نسبت به دو گروه دیگر بالاتر بود (p<0/05). غلظت‌های پلاسمایی گلوکز، تری‌آسیل‌گلیسرول و کلسترول پرندگانی که پیوگلیتازون و کورکومین دریافت کردند کمتر از پرندگان شاهد بود (p<0/05 ). وزن کبد و چربی شکمی و همچنین قطر آدیپوسایت‌ها در پرندگانی که پیوگلیتازون یا کورکومین دریافت کردند کمتر بود (p<0/05 ). براساس نتایج حاصل، افزودن پیوگلیتازون یا کورکومین به جیره مرغ مادر، از طریق کم کردن لیپیدهای پلاسما و متعاقباً اثرات مثبت بر بافت چربی و کبد می‌تواند تولید را در این دسته از طیور بهبود بخشد.
حمیرا همتی؛ سعید زین الدینی؛ احمد زارع شحنه؛ امین کاظمی زاده؛ علیرضا یوسفی
دوره 21، شماره 2 ، تیر 1398، ، صفحه 291-300
چکیده
روند تغییرات وزن بدن، هورمونهای تیروئیدی و برخی از متابولیتهای خونی مرغهای مادرگوشتی پس از اوج تولید بررسی شد. نمونه‌های خون تعداد 20 قطعه مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 از سن 47 تا 55 هفتگی مورد مطالعه قرار گرفت. غلظت کلسترول، تری‌گلیسرید، لیپوپروتئینهای با چگالی پایین (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) و همچنین غلظت گلوکز، ...
بیشتر
روند تغییرات وزن بدن، هورمونهای تیروئیدی و برخی از متابولیتهای خونی مرغهای مادرگوشتی پس از اوج تولید بررسی شد. نمونه‌های خون تعداد 20 قطعه مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 از سن 47 تا 55 هفتگی مورد مطالعه قرار گرفت. غلظت کلسترول، تری‌گلیسرید، لیپوپروتئینهای با چگالی پایین (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) و همچنین غلظت گلوکز، هر دو هفته یکبار و غلظت هورمونهای ترییدوتیرونین (T3) و تترایدوتیرونین (T4) و آنزیمهای کبدی آسپارتات آمینوترانسفراز (GOT) و آلانین آمینوترانسفراز (GPT) در ابتدا و انتهای آزمایش اندازهگیری شد. نتایج نشان داد با افزایش سن، وزن بدن و غلظت گلوکز خون، تری‌گلیسرید، کلسترول و LDL افزایش و غلظت HDL کاهش یافت (p<0/05). همچنین، با افزایش سن، غلظت هورمون T4 کاهش یافت (p<0/05)، اما غلظت T3 تحت تأثیر سن قرار نگرفت. غلظت آنزیمهای GOT و GPT در طول دوره آزمایش افزایش یافت (p<0/05). بهطورکلی، افزایش سن مرغهای مادر گوشتی که با افزایش وزن آن‌ها همراه است موجب تغییرات شایانی در متابولیتهای خونی و هورمونهای متابولیکی میشود که می‌تواند تولید و عملکرد تولیدمثلی را کاهش دهد.
امین کاظمی زاده؛ احمد زارع شحنه؛ علیرضا یوسفی؛ حسن مهربانی یگانه؛ زربخت انصاری پیرسرایی
دوره 20، شماره 3 ، آبان 1397، ، صفحه 487-498
چکیده
پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثر کورکومین خوراکی بر فراسنجه‌های بافت‌شناسی بیضه خروس‌های مسن مادر گوشتی سویه راس 308 انجام شد. برای همین منظور از تعداد 12 قطعه خروس مادر گوشتی در سن 48 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار به‌مدت 13 هفته استفاده شد. تیمارها شامل عدم تغذیۀ کورکومین (تیمار شاهد)و تغذیۀ روزانه 10، 20 و یا ...
بیشتر
پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثر کورکومین خوراکی بر فراسنجه‌های بافت‌شناسی بیضه خروس‌های مسن مادر گوشتی سویه راس 308 انجام شد. برای همین منظور از تعداد 12 قطعه خروس مادر گوشتی در سن 48 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار به‌مدت 13 هفته استفاده شد. تیمارها شامل عدم تغذیۀ کورکومین (تیمار شاهد)و تغذیۀ روزانه 10، 20 و یا 30 میلی‌گرم کورکومین به‌ازای هر پرنده به‌صورت مخلوط در جیره پایه بودند. در پایان دوره آزمایش، همۀ خروس‌ها کشتار و از بافت بیضه آن‌ها نمونه‌برداری شد. میانگین وزن بیضه در خروس‌های که روزانه 30 میلی‌گرم کورکومین دریافت کردند، نسبت به گروه شاهد بیشتر بود (05/0P<). تغذیه روزانه 20 و 30 میلی‌گرم کورکومین باعث افزایش میانگین قطر لوله‌های اسپرم‌ساز نسبت به گروه شاهد شد (05/0P<). ضخامت بافت پوششی لوله‌های اسپرم‌ساز با افزایش سطح تغذیه کورکومین به‌طور خطی افزایش یافت (05/0P<). تعداد یاخته‌های اسپرماتوگونی در خروس‌های تغذیه‌شده با کورکومین بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<). همچنین، تعداد یاخته‌های لایدیگ در بیضه پرندگانی که روزانه 20 و یا 30 میلی‌گرم کورکومین دریافت کردند، بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<). تیمارهای آزمایشی بر تعداد رگ‌های خونی بیضه تأثیری نداشتند (05/0P>). بر اساس نتایج این پژوهش، تغذیۀ روزانه 30 میلی‌گرم کورکومین فراسنجه‌های بافت‌شناسی بیضه خروس‌های مادر گوشتی مسن را بهبود می‌بخشد.
مولا محمدی آرخلو؛ آرمین توحیدی؛ حسین مروج مروج؛ احمد زارع شحنه
دوره 18، شماره 2 ، تیر 1395، ، صفحه 359-366
چکیده
این پژوهش به منظور ارزیابی تأثیر زیلپاترول هیدرو کلراید بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و برخی فراسنجه‌های خونی با استفاده از 128 جوجه بلدرچین نر 26 روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و هشت پرنده در هر تکرار انجام شد. پرنده‌ها تا 47 روزگی با جیره‌های حاوی سطوح صفر، 2/0، 225/0 و 25/0 (میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن زنده) زیلپاترول ...
بیشتر
این پژوهش به منظور ارزیابی تأثیر زیلپاترول هیدرو کلراید بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و برخی فراسنجه‌های خونی با استفاده از 128 جوجه بلدرچین نر 26 روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و هشت پرنده در هر تکرار انجام شد. پرنده‌ها تا 47 روزگی با جیره‌های حاوی سطوح صفر، 2/0، 225/0 و 25/0 (میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن زنده) زیلپاترول هیدروکلراید تغذیه شدند. در 50 روزگی، دو پرنده به ازای هر تکرار برای تفکیک و آنالیز شیمیایی لاشه پس از سه روز عدم مصرف زیلپاترول کشتار شدند. زیلپاترول هیدروکلراید سبب بهبود ضریب تبدیل بلدرچینها شد (05/0>P)، ولی بر خوراک مصرفی و افزایش وزن آن‌ها تأثیری نداشت. همچنین، زیلپاترول هیدروکلراید باعث افزایش غلظت گلوکز و تریگلیسیرید پلاسما در مقایسه با گروه شاهد شد (05/0>P). استفاده از زیلپاترول در جیره اثری بر ترکیب شیمیایی لاشه (پروتئین خام، چربی و کلسترول)، بازده لاشه و وزن نسبی ران و ساق، سینه، کبد و چربی حفره بطنی نداشت. بهطورکلی، میتوان نتیجه گرفت که زیلپاترول هیدروکلراید ضریب تبدیل را در بلدرچینهای ژاپنی نر بهبود میدهد.