فاطمه احمدی؛ حمید امانلو؛ نجمه اسلامیان فارسونی؛ طاهره امیرآبادی فراهانی
دوره 23، شماره 3 ، مهر 1400، ، صفحه 363-374
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر کاهش سطح پروتئین خام جیره با افزودن متیونین (pMet) و لیزین محافظت‌شده شکمبهای (pLys) بر مصرف خوراک، تولید شیر، وضعیت متابولیکی و قابلیت هضم مواد مغذی گاوهای تازه‌زای هلشتاین بود. تعداد 16 رأس گاو هلشتاین تازهزا با وضعیت امتیاز بدنی و تعداد زایش مشابه بلافاصله پس از زایش به‌صورت تصادفی به دو جیره ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر کاهش سطح پروتئین خام جیره با افزودن متیونین (pMet) و لیزین محافظت‌شده شکمبهای (pLys) بر مصرف خوراک، تولید شیر، وضعیت متابولیکی و قابلیت هضم مواد مغذی گاوهای تازه‌زای هلشتاین بود. تعداد 16 رأس گاو هلشتاین تازهزا با وضعیت امتیاز بدنی و تعداد زایش مشابه بلافاصله پس از زایش به‌صورت تصادفی به دو جیره آزمایشی اختصاص یافتند. جیره‌ها مقادیر برابری از لیزین (131 گرم در روز) و متیونین (40 گرم در روز) را فراهم کردند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از تیمار با سطح بالای پروتئین حاوی 18/35 درصد پروتئین بدون افزودن pMet و pLys وتیمار با سطح پایین پروتئین حاوی 16/45 درصد پروتئین حاوی pMet و pLys (LPML). خوراک مصرفی و تولید شیر طی دوره تازهزا ثبت شدند. نمونه‌های خون در روز زایش، سه، هفت، 14 و 21 پس از زایش جهت اندازه‌گیری مواد معدنی و متابولیتهای سرم جمعآوری شدند. خوراک مصرفی تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. اما تولید شیر در گاوهای HP در مقایسه با LPML بالاتر بود (0/01>P). مقدار پروتئین، لاکتوز، چربی و MUN در گاوهای HP در مقایسه با LPML بالاتر بود (0/05>P). گاوها در LPML غلظتهای پایینتری از نیتروژن اورهای خون و غلظتهای بالاتری از پروتئین کل و گلوبولین سرم در مقایسه با گاوهای HP داشتند (0/01>P). براساس نتایج حاصل، کاهش سطح پروتئین جیره گاوهای تازهزا همراه با حفظ عرضه اسیدهای آمینه محدودکننده، عملکرد تولیدی و بازده استفاده از خوراک را کاهش می‌دهد.
محمد حسین شهیر؛ افشین حیدری نیا؛ حمیدرضا طاهری؛ عبداله حسینی
دوره 15، شماره 1 ، تیر 1392، ، صفحه 55-64
چکیده
به‌منظور تعیین مناسبترین سطح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده در مرحلۀ رشد (49-28 روزگی) بوقلمونهای نر گوشتی، 160 قطعه بوقلمون در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار (هشت سطح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده، 15/1 (جیرۀ پایه)، 225/1، 3/1، 375/1، 45/1، 525/1، 6/1، و 675/1 درصد) در چهار تکرار و پنج قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شدند. افزایش ...
بیشتر
به‌منظور تعیین مناسبترین سطح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده در مرحلۀ رشد (49-28 روزگی) بوقلمونهای نر گوشتی، 160 قطعه بوقلمون در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار (هشت سطح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده، 15/1 (جیرۀ پایه)، 225/1، 3/1، 375/1، 45/1، 525/1، 6/1، و 675/1 درصد) در چهار تکرار و پنج قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شدند. افزایش سطوح لیزین هضم‌شدنی باعث افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل غذایی گردید. گروه آزمایشی حاوی 6/1 درصد لیزین هضم‌شدنی، بیشترین افزایش وزن بدن و کمترین ضریب تبدیل غذایی را داشت که با جیرۀ پایۀ (15/1 درصد لیزین هضم‌شدنی) تفاوت معنیداری نشان داد (05/0P<). با برازش مدلهای رگرسیون خط شکسته، منحنی درجۀ دو، و خط شکستۀ درجۀ دو میزان نیاز لیزین هضم‌شدنی، بهترتیب برای افزایش وزن بدن 11/0 ± 47/1، 04/0 ± 57/1 و 05/0 ± 49/1 درصد تخمین زده شد. نیاز لیزین هضم‌شدنی بااستفاده از مدلهای فوق برای بهترین ضریب تبدیل غذایی بهترتیب 17/0 ± 57/1، 02/0 ± 61/1، و 08/0 ± 59/1 درصد تعیین شد. باتوجه به نتایج تحقیق حاضر، نیاز لیزین هضم‌شدنی بوقلمونهای نر گوشتی در دورۀ رشد برای افزایش وزن بدن در دامنۀ 47/1 تا 57/1 و برای ضریب تبدیل غذایی در دامنۀ 57/1 تا 61/1 درصد توصیه میشود.