حمیرا همتی؛ سعید زین الدینی؛ احمد زارع شحنه؛ امین کاظمی زاده؛ علیرضا یوسفی
دوره 21، شماره 2 ، تیر 1398، ، صفحه 291-300
چکیده
روند تغییرات وزن بدن، هورمونهای تیروئیدی و برخی از متابولیتهای خونی مرغهای مادرگوشتی پس از اوج تولید بررسی شد. نمونههای خون تعداد 20 قطعه مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 از سن 47 تا 55 هفتگی مورد مطالعه قرار گرفت. غلظت کلسترول، تریگلیسرید، لیپوپروتئینهای با چگالی پایین (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) و همچنین غلظت گلوکز، ...
بیشتر
روند تغییرات وزن بدن، هورمونهای تیروئیدی و برخی از متابولیتهای خونی مرغهای مادرگوشتی پس از اوج تولید بررسی شد. نمونههای خون تعداد 20 قطعه مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 از سن 47 تا 55 هفتگی مورد مطالعه قرار گرفت. غلظت کلسترول، تریگلیسرید، لیپوپروتئینهای با چگالی پایین (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) و همچنین غلظت گلوکز، هر دو هفته یکبار و غلظت هورمونهای ترییدوتیرونین (T3) و تترایدوتیرونین (T4) و آنزیمهای کبدی آسپارتات آمینوترانسفراز (GOT) و آلانین آمینوترانسفراز (GPT) در ابتدا و انتهای آزمایش اندازهگیری شد. نتایج نشان داد با افزایش سن، وزن بدن و غلظت گلوکز خون، تریگلیسرید، کلسترول و LDL افزایش و غلظت HDL کاهش یافت (p<0/05). همچنین، با افزایش سن، غلظت هورمون T4 کاهش یافت (p<0/05)، اما غلظت T3 تحت تأثیر سن قرار نگرفت. غلظت آنزیمهای GOT و GPT در طول دوره آزمایش افزایش یافت (p<0/05). بهطورکلی، افزایش سن مرغهای مادر گوشتی که با افزایش وزن آنها همراه است موجب تغییرات شایانی در متابولیتهای خونی و هورمونهای متابولیکی میشود که میتواند تولید و عملکرد تولیدمثلی را کاهش دهد.
امین کاظمی زاده؛ احمد زارع شحنه؛ علیرضا یوسفی؛ حسن مهربانی یگانه؛ زربخت انصاری پیرسرایی
دوره 20، شماره 3 ، آبان 1397، ، صفحه 487-498
چکیده
پژوهش حاضر بهمنظور بررسی اثر کورکومین خوراکی بر فراسنجههای بافتشناسی بیضه خروسهای مسن مادر گوشتی سویه راس 308 انجام شد. برای همین منظور از تعداد 12 قطعه خروس مادر گوشتی در سن 48 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار بهمدت 13 هفته استفاده شد. تیمارها شامل عدم تغذیۀ کورکومین (تیمار شاهد)و تغذیۀ روزانه 10، 20 و یا ...
بیشتر
پژوهش حاضر بهمنظور بررسی اثر کورکومین خوراکی بر فراسنجههای بافتشناسی بیضه خروسهای مسن مادر گوشتی سویه راس 308 انجام شد. برای همین منظور از تعداد 12 قطعه خروس مادر گوشتی در سن 48 هفتگی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار بهمدت 13 هفته استفاده شد. تیمارها شامل عدم تغذیۀ کورکومین (تیمار شاهد)و تغذیۀ روزانه 10، 20 و یا 30 میلیگرم کورکومین بهازای هر پرنده بهصورت مخلوط در جیره پایه بودند. در پایان دوره آزمایش، همۀ خروسها کشتار و از بافت بیضه آنها نمونهبرداری شد. میانگین وزن بیضه در خروسهای که روزانه 30 میلیگرم کورکومین دریافت کردند، نسبت به گروه شاهد بیشتر بود (05/0P<). تغذیه روزانه 20 و 30 میلیگرم کورکومین باعث افزایش میانگین قطر لولههای اسپرمساز نسبت به گروه شاهد شد (05/0P<). ضخامت بافت پوششی لولههای اسپرمساز با افزایش سطح تغذیه کورکومین بهطور خطی افزایش یافت (05/0P<). تعداد یاختههای اسپرماتوگونی در خروسهای تغذیهشده با کورکومین بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<). همچنین، تعداد یاختههای لایدیگ در بیضه پرندگانی که روزانه 20 و یا 30 میلیگرم کورکومین دریافت کردند، بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0P<). تیمارهای آزمایشی بر تعداد رگهای خونی بیضه تأثیری نداشتند (05/0P>). بر اساس نتایج این پژوهش، تغذیۀ روزانه 30 میلیگرم کورکومین فراسنجههای بافتشناسی بیضه خروسهای مادر گوشتی مسن را بهبود میبخشد.