آرزو طوقی؛ غلامرضا داشاب؛ علی مقصودی؛ محمد رکوعی
دوره 24، شماره 2 ، تیر 1401، ، صفحه 127-138
چکیده
هدف از این مطالعه، بررسی میزان تفرق ژنتیکی نژادهای مختلف شتر استان سیستان و بلوچستان با استفاده از نشانگرهای ریزماهوارهای انجام شد. بدین منظور از تعداد 70 نفرشتر از دو نژاد جمازه و بلوچی بهصورت تصادفی انتخاب و از آنها از ورید وداجی در لولههای هپاررینهخونگیری شد. DNA در نمونههای خون بهروش نمکی-دترجنت استخراج شد.تعداد ...
بیشتر
هدف از این مطالعه، بررسی میزان تفرق ژنتیکی نژادهای مختلف شتر استان سیستان و بلوچستان با استفاده از نشانگرهای ریزماهوارهای انجام شد. بدین منظور از تعداد 70 نفرشتر از دو نژاد جمازه و بلوچی بهصورت تصادفی انتخاب و از آنها از ورید وداجی در لولههای هپاررینهخونگیری شد. DNA در نمونههای خون بهروش نمکی-دترجنت استخراج شد.تعداد پنج نشانگر ریزماهوارهای از ژنوم شتر انتخاب و با آغازگرهای اختصاصی تکثیر و الگوهای باندی بر روی ژل آگارز پنج درصد نمایانسازی شدند. ساختارهای ژنتیکی و جمعیتی با نرمافزارPOPGENE نسخه 1/31 تجزیه و تحلیل شدند. تعداد آللها در پنج جایگاه نشانگری در دو نژاد جمازه و بلوچی در دامنه یک تا شش آلل متغیر بودند. تعداد آللها در پنج نشانگر CVRLO6، VOLP32، LCV66، WYLLO و CMS17 در نژاد جمازه بهترتیب برابر با سه، دو، سه، چهار و یک آلل و در نژاد بلوچی بهترتیب برابر با دو، چهار، دو، پنج و یک آلل بودند. دامنه هتروزیگوسیتی مشاهدهشده در جایگاههای مورد مطالعه در دو نژاد جمازه و بلوچی در محدوده 0/29تا 0/52 قرار داشت.نتایجتجزیه آماره FST نشان داد که دو نژاد شباهت بیش از ۹۶ درصد و میزان تفرق بین آنها سه درصد است. نتایج این پژوهش بیانگر میزان چندشکلی پایین در جایگاههای مورد مطالعه بود و جهت حفظ نژادها و تطابقپذیری بیشتر به شرایط محیطی نیازمند توجه بیشتر و کنترل آمیزشها میباشد.