میثم تمیزی جونقانی؛ شکوفه غضنفری؛ علیرضا آقاشاهی؛ سید داوود شریفی؛ سید عبدالله حسینی
دوره 18، شماره 3 ، آبان 1395، ، صفحه 501-512
چکیده
به منظور تعیین تأثیر سطوح مختلف اسانس رازک به عنوان جایگزین آنتیبیوتیک و آنتیاکسیدان بر عملکرد تولیدی، پایداری لیپیدها در گوشت و جمعیت میکروبی ایلئوم در جوجههای گوشتی، آزمایشی با استفاده از 625 قطعه جوجه یک روزه سویه آرین در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار (200 و 400 میلیگرم در کیلوگرم اسانس رازک، 100 میلیگرم در کیلوگرم ...
بیشتر
به منظور تعیین تأثیر سطوح مختلف اسانس رازک به عنوان جایگزین آنتیبیوتیک و آنتیاکسیدان بر عملکرد تولیدی، پایداری لیپیدها در گوشت و جمعیت میکروبی ایلئوم در جوجههای گوشتی، آزمایشی با استفاده از 625 قطعه جوجه یک روزه سویه آرین در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار (200 و 400 میلیگرم در کیلوگرم اسانس رازک، 100 میلیگرم در کیلوگرم آنتیبیوتیک آویلامایسین و 150 میلیگرم در کیلوگرم پروبیوتیک پروتکسینو شاهد) و پنج تکرار و هر تکرار 25 قطعه جوجه از سن 1 تا 42روزگی انجام شد. در کل دوره، پرندگانی که از جیره حاوی400 میلیگرم در کیلوگرم اسانس رازک و یا آنتیبیوتیک مصرف کردند، در مقایسه با پرندگان دریافتکننده 200 میلیگرم در کیلوگرم اسانس رازک، مصرف خوراک بیشتری داشتند (05/0P<). بهترین شاخص تولید مربوط به مرغهای تغذیه شده با 200 میلیگرم در کیلوگرم اسانس رازک و پروبیوتیک در مقایسه با مرغهای تغذیه شده با 400 میلیگرم در کیلوگرم اسانس رازک بودند (05/0P<). افزودن اسانس رازک به جیره در سطوح 200 و 400 میلیگرم در کیلوگرم باعث کاهش معنیدار غلظت مالوندیآلدئید در گوشت ران در مقایسه با تیمارهای شاهد، آنتیبیوتیک و پروبیوتیک شد (01/0P<). مرغهای تغذیه شده با جیره حاوی اسانس رازک (400 میلیگرم در کیلوگرم) جمعیت لاکتوباسیل بیشتری در مقایسه با سایر تیمارها داشتند (05/0P<). بنابراین، افزودن اسانس رازک به میزان 200 میلیگرم در کیلوگرم جیره موجب بهبود شاخص تولیدی و سطح 400 میلیگرم در کیلوگرم جیره اسانس رازک باعث بهبود جمعیت میکروبی ایلئوم و کیفیت گوشت جوجههای گوشتی میشود.
مهدی عابدینی سانیجی؛ فرید شریعتمداری؛ محمد امیر کریمی ترشیزی
دوره 13، شماره 2 ، اسفند 1390، ، صفحه 19-27
چکیده
به منظور مقایسه اثر گیاهان دارویی، اسید آلی و آنتی یوتیک در جیره حاوی جو و آنزیم بر عملکرد، سیستم ایمنی، فاکتورهای خونی و مورفولوژی روده جوجه های گوشتی، آزمایشی با 400 قطعه جوجه ماده راس در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار به مدت 42 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره حاوی 20 درصد جو (به عنوان شاهد جو)، 2) شاهد جو + 1/0 ...
بیشتر
به منظور مقایسه اثر گیاهان دارویی، اسید آلی و آنتی یوتیک در جیره حاوی جو و آنزیم بر عملکرد، سیستم ایمنی، فاکتورهای خونی و مورفولوژی روده جوجه های گوشتی، آزمایشی با 400 قطعه جوجه ماده راس در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار و چهار تکرار به مدت 42 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره حاوی 20 درصد جو (به عنوان شاهد جو)، 2) شاهد جو + 1/0 درصد مخلوط گیاهان دارویی (آنتی بیوفین)، 3) شاهد جو + 2/0 درصد اسید آلی (فرمایسین)، 4) شاهد جو + (ppm 15) آنتی بیوتیک (ویرجینامایسین) و 5) یک جیره بر پایه ذرت و سویا به عنوان شاهد ذرت در نظر گرفته شد. در تمامی جیره های حاوی جو از آنزیم استفاده شد. میزان افزایش وزن در 42 روزگی و ضریب تبدیل غذا معنی دار بود (05/0 >P). تفاوت عیار آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند بین تیمارها در نوبت دوم خون گیری معنی داری بود (05/0 >P). تیمارهای حاوی آنتی بیوتیک وگیاهان دارویی به ترتیب بالاترین و کمترین مقدار کلسترول و تری گلیسرید خون را داشتند. اثر افزودنی ها مختلف بر ارتفاع پرزهای روده در قسمت های دئودنوم و ژژنوم معنی دار بود (05/0 >P). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد می توان با کاربرد افزودنی هایی نظیر گیاهان دارویی و اسید آلی در جیره حاوی جو به عملکردی مشابه با عملکرد جیره های ذرت دست یافت.
سید داود شریفی؛ امین دیبامهر؛ هوشنگ لطف الهیان
دوره 13، شماره 1 ، شهریور 1390، ، صفحه 7-16
چکیده
تأثیر پروبیوتیک پروتکسین، آنتی بیوتیک فلاوومایسین و نوع چربی جیره بر عملکرد جوجه های گوشتی با استفاده از تعداد 900 قطعه جوجه سویه تجاری رأس در یک آزمایش فاکتوریل (3 × 3) با سه منبع چربی (بدون چربی، سه درصد اسید چرب و سه درصد روغن سویا) و سه افزودنی (بدون افزودنی، فلاوومایسین و پروتکسین) با چهار تکرار درقالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. ...
بیشتر
تأثیر پروبیوتیک پروتکسین، آنتی بیوتیک فلاوومایسین و نوع چربی جیره بر عملکرد جوجه های گوشتی با استفاده از تعداد 900 قطعه جوجه سویه تجاری رأس در یک آزمایش فاکتوریل (3 × 3) با سه منبع چربی (بدون چربی، سه درصد اسید چرب و سه درصد روغن سویا) و سه افزودنی (بدون افزودنی، فلاوومایسین و پروتکسین) با چهار تکرار درقالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. اثر چربی و نوع آن بر افزایش وزن روزانه معنی دار و رشد جوجه های مربوط به جیره های حاوی روغن سویا بیشتر بود (05/ >P). با استفاده از فلاومایسین در جیره، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذا بهبود یافت (05/0 >P). اثر متقابل نوع چربی × نوع افزودنی بر عملکرد معنیدار بود (05/0 >P). در تمام دوره های پرورش، مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های تغذیه شده با جیرههای حاوی روغن سویا و فلاوومایسین بیشترین و در جوجه هایی مربوط به جیرههای حاوی چربی و پروتکسین، کمترین مقدار بود (01/0 >P). وزن نسبی کبد جوجه های تیمار چربی (اسید چرب و یا روغن سویا) بیشتر بود. وزن نسبی دستگاه گوارش جوجه های مربوط به جیره حاوی پروتکسین بیشتر بود (05/0>P). نتایج حاصل نشان داد که استفاده از پروتکسین در جیره های حاوی چربی تأثیر منفی بر مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های گوشتی دارد.
سید داود شریفی؛ احسان تواضعی؛ علی اکبر خادم؛ عباس برین
دوره 12، شماره 2 ، مهر 1389، ، صفحه 11-20
چکیده
برای بررسی اثر دو سطح چربی (سه و شش درصد) و سه نوع افزودنی (بدون افزودنی، فلاوومایسین و پروتکسین) بر عملکرد و صفات بیوشیمیایی خون از 288 قطعه جوجه یک روزه نر سویه تجاری راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل (3 × 2) در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. پرندگان به طور تصادفی در شش تیمار و با چهار تکرار و 12 پرنده در هر تکرار توزیع شدند. نتایج نشان داد ...
بیشتر
برای بررسی اثر دو سطح چربی (سه و شش درصد) و سه نوع افزودنی (بدون افزودنی، فلاوومایسین و پروتکسین) بر عملکرد و صفات بیوشیمیایی خون از 288 قطعه جوجه یک روزه نر سویه تجاری راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل (3 × 2) در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. پرندگان به طور تصادفی در شش تیمار و با چهار تکرار و 12 پرنده در هر تکرار توزیع شدند. نتایج نشان داد که مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های تیمار حاوی چربی + فلاوومایسین بیشتر از جوجه های تیمارهای حاوی چربی + پروتکسین بود (P< 0.05). غلظت کلسترول، HDL و LDL سرم خون جوجه هایی که با جیره حاوی شش درصد چربی تغذیه شدند، بیشتر بود و غلظت HDL و LDL و کلسترول جوجه هایی که پروتکسین دریافت نمودند، کمترین مقدار بود (P< 0.05). نتایج نشان داد که استفاده از پروتکسین در جیره های حاوی چربی سبب کاهش مصرف خوراک و میزان افزایش وزن جوجه های گوشتی شده و کاهش رشد با افزایش سطح چربی در جیره شدیدتر می شود.