وحیدالله چرخی؛ فردین هژبری؛ هادی حجاریان
دوره 26، شماره 1 ، فروردین 1403، ، صفحه 15-31
چکیده
این پژوهش با هدف افزودن مخلوط سه گیاه دارویی به جیره میش‌های شیرده و تاثیر آن بر عملکرد و فراسنجه‌های خون بره‌های شیرخوار با استفاده از 48 رأس بره با میانگین وزن ۴۴/۰±۳۴/۳ کیلوگرم همراه 24 رأس میش شیرده با میانگین تولید شیر 25/122±03/1107 گرم در روز در قالب طرح کاملاً تصادفی برای 65 روز در جایگاه‌های انفرادی انجام شد. گروه‌های آزمایشی ...
بیشتر
این پژوهش با هدف افزودن مخلوط سه گیاه دارویی به جیره میش‌های شیرده و تاثیر آن بر عملکرد و فراسنجه‌های خون بره‌های شیرخوار با استفاده از 48 رأس بره با میانگین وزن ۴۴/۰±۳۴/۳ کیلوگرم همراه 24 رأس میش شیرده با میانگین تولید شیر 25/122±03/1107 گرم در روز در قالب طرح کاملاً تصادفی برای 65 روز در جایگاه‌های انفرادی انجام شد. گروه‌های آزمایشی میش‌های مادر شامل: گروه شاهد (جیرة پایه)، تیمارهای اول، دوم و سوم علاوه بر جیرة پایه روزانه 15 گرم پودر مخلوط زیرۀ سبز، گشنیز و نعناع فلفلی به ترتیب با نسبت‌های 10:30:60؛ 10:45:45 و 10:60:30 درصد دریافت کردند. بره‌ها، دوهفتگی توزین و در انتهای دوره، از رگ گردن خونگیری شدند. وزن نهایی و افزایش وزن روزانه بره‌های تیمار اول نسبت به گروه‌های دیگر بیشتر بود (05/0>P). غلظت گلبول‌های قرمز و درصد هماتوکریت بره‌های تیمار سوم کمترین و تیمار اول بیشترین بود، ولی تفاوت معنی‌داری با شاهد نداشت. ضریب پراکندگی گلبول‌های قرمز و پلاکت‌ها در تیمار اول کمتر از شاهد بود (05/0>P). تفاوتی بین تیمارها از لحاظ تعداد گلبول‌های سفید، درصدهای لنفوسیت‌ها و گرانولوسیت‌ها وجود نداشت. غلظت گلوکز خون بره‌های تیمار دوم نسبت به شاهد کمتر بود (05/0>P). ظرفیت آنتی‌اکسیدانی بره‌های میش‌های دریافت‌کنندۀ مکمل نسبت به شاهد افزایش یافت و مالوندیآلدئید نسبت به شاهد پایینتر بود (05/0>P). نتایج نشان داد استفاده از مخلوط گیاهان زیره، گشنیز و نعناع فلفلی در جیرة میش‌های مادر سبب افزایش ظرفیت آنتی‌اکسیدانی و کاهش مالوندیآلدئید در بره‌های شیرخوار شد، هرچند بهبود در افزایش وزن روزانه قابل‌توجه نبود.
سید محسن حسینی؛ جواد رضائی؛ یوسف روزبهان
دوره 21، شماره 4 ، دی 1398، ، صفحه 461-473
چکیده
مطالعه حاضر به‌منظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجه‌های تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برون‌تنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روش‌های استاندارد اندازه‌گیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برون‌تنی ...
بیشتر
مطالعه حاضر به‌منظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجه‌های تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برون‌تنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روش‌های استاندارد اندازه‌گیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برون‌تنی با هفت تیمار (جیره شاهد، جیره‌های حاوی 15، 30 یا 45 درصد خوشاریزه، و جیره‌های حاوی 15، 30 یا 45 درصد پولیکاریا) و سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین خام و قابلیت هضم ماده آلی خوشاریزه (به‌ترتیب 10/4 و 61/8 درصد) بیشتر از پولیکاریا (به‌ترتیب 7/85و 52/5 درصد) بود (0/05>P). گنجاندن خوشاریزه در جیره، قابلیت هضم ماده آلی و انرژی قابل سوخت و ساز را افزایش داد، در صورتی که مصرف پولیکاریا فراسنجه‌های مذکور را کاهش داد (0/05>P). غلظت آمونیاک شکمبه‌ای با مصرف خوشاریزه در جیره کاهش یافت (0/05>P)، اما تحت تأثیر پولیکاریا قرار نگرفت. گنجاندن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره، جمعیت پروتوزوا و تولید متان را کاهش داد (0/05>P). ظرفیت آنتی‌اکسیدانی شیرابه شکمبه با وارد نمودن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره افزایش یافت (0/05>P). بر اساس نتایج حاصل، استفاده از خوشاریزه تا 45 درصد، و پولیکاریا تا 30 درصد ماده خشک در جیره نشخوارکنندگان قابل توصیه است. به هر حال، در زمان تغذیه پولیکاریا در دام‌های پر تولید، نسبت علوفه به کنسانتره باید کاهش داده شود. از سوی دیگر، مصرف خوشاریزه و پولیکاریا موجب بهبود ظرفیت آنتی‌اکسیدانی شکمبه و کاهش آزادسازی متان به محیط زیست می‌شود.