الهام بیرانوند؛ محمد رضا سنجابی؛ محمد زندی؛ حمیده افقی
دوره 19، شماره 2 ، مرداد 1396، ، صفحه 493-506
چکیده
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر عصاره زنجبیل و ویتامین E بر عملکرد سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی گوسفند بود. برای این منظور غلظت‌های مختلف از عصاره‌های آبی و هیدروالکی زنجبیل و ویتامین E بر زنده‌مانی، تشکیل کلونی و بیان ژن‌های مهار کننده (bcl2 و bcl2l1) و پیش برنده آپوپتوز (bax) در سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی آزمایش شدند. سلول‌های بنیادی ...
بیشتر
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر عصاره زنجبیل و ویتامین E بر عملکرد سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی گوسفند بود. برای این منظور غلظت‌های مختلف از عصاره‌های آبی و هیدروالکی زنجبیل و ویتامین E بر زنده‌مانی، تشکیل کلونی و بیان ژن‌های مهار کننده (bcl2 و bcl2l1) و پیش برنده آپوپتوز (bax) در سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی آزمایش شدند. سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی از بیضه گوسفندان کشتار شده با استفاده از روش هضم آنزیمی دو مرحله‌ای استحصال و به روش حذف تمایزی خالص سازی شدند. سپس با استفاده از رنگ آمیزی آلکالین فسفاتاز و بیان شناساگرهای اختصاصی oct-4 و c-kit شناسایی شدند. نتایج نشان داد زنده‌مانی سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی در محیط کشت حاوی سطوح بالاتر از 800 میکروگرم بر میلی‌لیتر از عصاره هیدروالکلی زنجبیل بطور معنی‌داری در مقایسه با شاهد کاهش یافت (05/0>P). در حالی که بیشترین زنده‌مانی سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی هنگام استفاده که 800 میکروگرم بر میلی‌لیتر از عصاره آبی زنجبیل بود و با افزایش غلظت ویتامین E (تا 100 میکروگرم بر میلی‌لیتر) زنده‌مانی سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی افزایش یافت. بیان ژن bax در غلظت‌های موثر عصاره آبی زنجبیل (150 میکروگرم بر میلی‌لیتر) و ویتامین E (50 میکروگرم بر میلی‌لیتر) کاهش یافت در حالی که عصاره هیدروالکلی زنجبیل (150 میکروگرم بر میلی‌لیتر) و غلظت‌های بالای عصاره آبی (بیشتر از800 میکروگرم بر میلی‌لیتر) بیان این ژن را افزایش دادند. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه می‌توان از غلظت‌های 150 میکروگرم بر میلی‌لیتر از عصاره آبی زنجبیل و یا 50 میکروگرم بر میلی‌لیتر از ویتامین E به منظور بهبود شرایط کشت سلول‌های بنیادی اسپرماتوگونی گوسفند استفاده نمود.
جواد محمدمرادی؛ علی اکبر خادم؛ سید احمد حسینی؛ آرش وشکینی؛ علی اسدی الموتی؛ عبدالله محمدی سنگ چشمه
دوره 16، شماره 2 ، مهر 1393، ، صفحه 75-83
چکیده
غلظت‌های صفر تا 200 میکرومولار اسید آلفا-لینولنیک (آلفالین) برای مطالعة اثر این اسید چرب بر بلوغ هسته‌ای اووسایت‌ها تعیین شد. اووسایت‌های بز در حضور غلظت‌های صفر (شاهد)، 10، 50، 100 و 200 میکرومولار آلفالین برای بلوغ کشت داده شدند. بیشترین درصد بلوغ برون‌تنی با افزودن 50 میکرومولار آلفالین به محیط کشت اووسایت‌ها حاصل شد (05/0P<). پس از پارتنوژنز/ ...
بیشتر
غلظت‌های صفر تا 200 میکرومولار اسید آلفا-لینولنیک (آلفالین) برای مطالعة اثر این اسید چرب بر بلوغ هسته‌ای اووسایت‌ها تعیین شد. اووسایت‌های بز در حضور غلظت‌های صفر (شاهد)، 10، 50، 100 و 200 میکرومولار آلفالین برای بلوغ کشت داده شدند. بیشترین درصد بلوغ برون‌تنی با افزودن 50 میکرومولار آلفالین به محیط کشت اووسایت‌ها حاصل شد (05/0P<). پس از پارتنوژنز/ لقاح برون‌تنی اووسایت‌ها، درصد تسهیم و درصد تولید بلاستوسیست اووسایت‌ها نیز در روزهای سوم و هشتم پس از کشت ثبت شد. میزان آپاپتوز سلول‌های بلاستوسیست نیز ارزیابی شد. پس از پارتنوژنز، درصد تسهیم اووسایت‌هایی که محیط کشت آن‌ها حاوی50 میکرومولار آلفالین بود تفاوتی با شاهد نداشت، ولی درصد تولید بلاستوسیست‌ها در این گروه بالاتر بود (05/0P<). پس از لقاح برون‌تنی، درصد تسهیم و درصد تولید بلاستوسیست گروه 50 میکرومولار آلفالین بیشتر از گروه شاهد بود (05/0P<). همچنین، بلاستوسیست‌های گروه 50 میکرومولار آلفالین، سلول‌های بیشتر و آپوپتوز سلولی کمتری در مقایسه با گروه شاهد داشتند (05/0P<). نتایج این پژوهش نشان داد که اضافه کردن 50 میکرومولار آلفالین به محیط کشت بلوغ برون‌تنی اووسایت‌های بز راندمان بلوغ هسته‌ای، درصد تسهیم، درصد تولید بلاستوسیست و کیفیت آن‌ها را افزایش می‌دهد.