فاطمه میر؛ محمد رکوعی؛ غلام رضا داشاب؛ هادی فرجی آروق
دوره 17، شماره 2 ، مهر 1394، ، صفحه 161-170
چکیده
هدف از انجام تحقیق حاضر، کمک به طراحی برنامۀ بهگزینی پایه برای گاوهای سیستانی با استفاده از شبیهسازی تصادفی بود. بدینمنظور سه اندازۀ جمعیت (500، 1000، و 2000 رأس)، سه سطح تعداد گله (5، 10، و 20)، دو سطح شدت انتخاب (زیاد و کم)، و دو سطح روش آمیزش (تصادفی و حداقل همتباری) با هم ترکیب و درمجموع 36 راهبرد در مدت 30 سال شبیهسازی مقایسه شد. ...
بیشتر
هدف از انجام تحقیق حاضر، کمک به طراحی برنامۀ بهگزینی پایه برای گاوهای سیستانی با استفاده از شبیهسازی تصادفی بود. بدینمنظور سه اندازۀ جمعیت (500، 1000، و 2000 رأس)، سه سطح تعداد گله (5، 10، و 20)، دو سطح شدت انتخاب (زیاد و کم)، و دو سطح روش آمیزش (تصادفی و حداقل همتباری) با هم ترکیب و درمجموع 36 راهبرد در مدت 30 سال شبیهسازی مقایسه شد. نتایج نشان داد که اثر همۀ عوامل بر پیشرفت ژنتیکی سالانه برای شایستگی کل، پیشرفت ژنتیکی سالانۀ وزن تولد (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب) و وزن یکسالگی، تغییر سالانۀ همخونی (به استثنای تعداد گله)، فاصلۀ نسل (به استثنای روش آمیزش و شدت انتخاب)، و صحت انتخاب نرها و مادهها معنیدار بود (01/0P<). پیشرفت ژنتیکی سالانه در حالت شدت انتخاب زیاد، اندازۀ جمعیت 2000، و تعداد گلۀ کم (5 گله) در مقایسه با شدت انتخاب کم، اندازۀ جمعیت 500، و تعداد گلۀ بیشتر (20 گله) بهترتیب 5/8، 2/93، و 38درصد بیشتر بود. در آمیزش با حداقل همتباری باوجود کمتربودن پیشرفت ژنتیکی (11درصد)، افزایش سالانۀ همخونی در مقایسه با آمیزش تصادفی کمتر بود. نتایج تحقیق نشان میدهد که در برنامههای بهگزینی گاو سیستانی باید تعداد گلۀ کم، اندازۀ جمعیت بزرگ، و شدت انتخاب زیاد باشد و برای کنترل همخونی جمعیت، آمیزش با روش حداقل همتباری انجام گیرد.