مصطفی اکبری علایی؛ جواد رضائی؛ یوسف روزبهان
دوره 25، شماره 4 ، دی 1402، ، صفحه 357-373
چکیده
این پژوهش بهمنظور مقایسه تأثیر منابع مختلف روی بر جمعیتهای میکروبی، آنزیمهای هیدرولیتیک و فراوردههای تخمیر برونتنی شکمبه گوسفند اجرا شد. پنج جیرۀ بدون مکمل روی (شاهد) یا حاوی سولفات روی، اکسید روی، نانواکسید روی و روی-متیونین ارزیابی شدند. آزمونهای گاز 24 و 72 ساعته در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد و جمعیتهای میکروبی، ...
بیشتر
این پژوهش بهمنظور مقایسه تأثیر منابع مختلف روی بر جمعیتهای میکروبی، آنزیمهای هیدرولیتیک و فراوردههای تخمیر برونتنی شکمبه گوسفند اجرا شد. پنج جیرۀ بدون مکمل روی (شاهد) یا حاوی سولفات روی، اکسید روی، نانواکسید روی و روی-متیونین ارزیابی شدند. آزمونهای گاز 24 و 72 ساعته در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد و جمعیتهای میکروبی، آنزیمهای هیدرولیتیک، متان، فعالیت آنتیاکسیدانی، هضمپذیری ماده آلی (OMD)، انرژی قابل سوختوساز (ME)، سوبسترای تجزیهشده حقیقی (TDS)، توده میکروبی، ضریب تفکیکپذیری (PF) و اسیدهای چرب فرار (VFA) تعیین گردیدند. تعداد کل باکتریهای پروتئولیتیک و فعالیت پروتئاز در اثر مصرف منابع آلی، معدنی و نانوذرات روی کاهش یافت (0/05>P). مصرف منابع متیونین، اکسید و سولفات روی موجب افزایش فعالیت آلفاآمیلاز شد (0/05>P). تعداد کل پروتوزوآ در انکوباسیون 24 ساعته در اثر منابع روی جیرهای روند کاهشی نشان داد. کل باکتریهای سلولولیتیک، کربوکسیمتیل سلولاز، میکروکریستالین سلولاز، فعالیت تجزیهکنندگی کاغذ صافی، ظرفیت آنتیاکسیدانی، توده میکروبی و PF بین تیمارها یکسان بود. مکملهای متیونین، اکسید و سولفات روی موجب افزایش OMD، ME، TDS و کل VFA شدند، درحالیکه آمونیاک و نسبت استات:پروپیونات را کاهش دادند (0/05>P). تولید متان 24 ساعته نیز با مصرف مکملهای روی کاهش یافت (0/05>P). درمجموع، افزودن مکملهای سولفات، اکسید و متیونین-روی به جیره (30 میلیگرم روی در کیلوگرم ماده خشک) با هدف بهبود فعالیت آلفاآمیلاز و قابلیت هضم و کاهش فعالیت پروتئولیتیک، تجمع آمونیاک و متان قابل توصیه است اما تغذیه نانواکسید روی توصیه نمیشود. تحقیقات بیشتری در مورد اثر منابع روی بر میکروبها و آنزیمهای شکمبه در شرایط جیرهای متفاوت نیاز است.
سید محسن حسینی؛ جواد رضائی؛ یوسف روزبهان
دوره 21، شماره 4 ، دی 1398، ، صفحه 461-473
چکیده
مطالعه حاضر بهمنظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجههای تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برونتنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روشهای استاندارد اندازهگیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برونتنی ...
بیشتر
مطالعه حاضر بهمنظور تعیین ترکیب شیمیایی خوشاریزه (گونه sibthorpiana) و پولیکاریا (گونه dysenterica)، و تأثیر گنجاندن گیاهان مذکور در جیره بر فراسنجههای تخمیر شکمبه و قابلیت هضم با روش برونتنی انجام شد. ترکیب شیمیایی گیاهان مورد مطالعه با روشهای استاندارد اندازهگیری، و سطوح مختلف هر گیاه در جیره گنجانده شد. آزمون تولید گاز برونتنی با هفت تیمار (جیره شاهد، جیرههای حاوی 15، 30 یا 45 درصد خوشاریزه، و جیرههای حاوی 15، 30 یا 45 درصد پولیکاریا) و سه تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین خام و قابلیت هضم ماده آلی خوشاریزه (بهترتیب 10/4 و 61/8 درصد) بیشتر از پولیکاریا (بهترتیب 7/85و 52/5 درصد) بود (0/05>P). گنجاندن خوشاریزه در جیره، قابلیت هضم ماده آلی و انرژی قابل سوخت و ساز را افزایش داد، در صورتی که مصرف پولیکاریا فراسنجههای مذکور را کاهش داد (0/05>P). غلظت آمونیاک شکمبهای با مصرف خوشاریزه در جیره کاهش یافت (0/05>P)، اما تحت تأثیر پولیکاریا قرار نگرفت. گنجاندن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره، جمعیت پروتوزوا و تولید متان را کاهش داد (0/05>P). ظرفیت آنتیاکسیدانی شیرابه شکمبه با وارد نمودن خوشاریزه و پولیکاریا در جیره افزایش یافت (0/05>P). بر اساس نتایج حاصل، استفاده از خوشاریزه تا 45 درصد، و پولیکاریا تا 30 درصد ماده خشک در جیره نشخوارکنندگان قابل توصیه است. به هر حال، در زمان تغذیه پولیکاریا در دامهای پر تولید، نسبت علوفه به کنسانتره باید کاهش داده شود. از سوی دیگر، مصرف خوشاریزه و پولیکاریا موجب بهبود ظرفیت آنتیاکسیدانی شکمبه و کاهش آزادسازی متان به محیط زیست میشود.
سیده فروغ حسینی وردنجانی؛ جواد رضائی؛ سعید کریمی دهکردی؛ یوسف روزبهان
دوره 20، شماره 4 ، بهمن 1397، ، صفحه 539-551
چکیده
در این پژوهش، تأثیر سطوح مختلف اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی در جیرههای پیش و پس از زایش، بر ﻣﺼﺮف خوراک، جذب روی، پروتئین میکروبی، و متابولیتها و ایمونوگلوبولینهای G، M و A در خون و آغوز میش و برههای شیرخوار بررسی شد. آزمایش از 50 روز پیش تا 30 روز پس از زایش اجرا شد. تعداد 60 رأس میش آبستن کردی خراسان در شش گروه آزمایشی (10 ...
بیشتر
در این پژوهش، تأثیر سطوح مختلف اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی در جیرههای پیش و پس از زایش، بر ﻣﺼﺮف خوراک، جذب روی، پروتئین میکروبی، و متابولیتها و ایمونوگلوبولینهای G، M و A در خون و آغوز میش و برههای شیرخوار بررسی شد. آزمایش از 50 روز پیش تا 30 روز پس از زایش اجرا شد. تعداد 60 رأس میش آبستن کردی خراسان در شش گروه آزمایشی (10 تکرار) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی تقسیم شدند. جیرههای آزمایشی حاوی اکسید روی، نانواکسید روی و متیونین روی معادل با میزان پیشنهادی NRC، و همچنین بیش از نیاز NRC بودند. جایگزینی اکسید روی با نانواکسید روی یا متیونین روی تأثیری بر صفات مختلف در میش نداشت، اما افزایش سطح روی در جیره میش موجب افزایش مصرف روزانه روی، کاهش ضریب جذب روی، و افزایش دفع روی از مدفوع شد (05/0>P). تغذیه میشهای مادر با منابع مختلف روی تأثیری بر متابولیتها و ایمونوگلوبولینهای خون برههای شیرخوار نداشت. در مجموع، نانواکسید روی تأثیر منفی یا مثبت بر میش و برههای شیرخوار نداشت و مصرف متیونین روی به جای اکسید روی نیز موجب بهبود وضعیت متابولیکی دام نشد. از سوی دیگر، افزایش غلظت روی در جیره میزان دفع روی به محیط را افزایش داد. در عمل، استفاده از شکل مرسوم اکسید روی در سطح توصیه NRC برای تأمین نیاز و حفظ ایمنی میشها در دوره پیش و پس از زایش کافی است و نیازی به روی اضافی از منابع دیگر نمیباشد.