لیلا میرعیسی خانی؛ حمیدرضا طاهری
دوره 24، شماره 1 ، فروردین 1401، ، صفحه 81-95
چکیده
اثر سطوح مختلف کلسیم (0.6 و 0.3 درصد)، آنزیم فیتاز (صفر و 1500 واحد) و اسیدسیتریک (صفر و یک درصد) در جیرههای حاوی 0.15 درصد فسفر غیرفیتات، بر عملکرد رشد، صفات لاشه و خصوصیات شیمیایی استخوان با استفاده از 882 قطعه جوجه گوشتی نر 10روزه از سن 11 تا 40 روزگی در یک آرایش فاکتوریل 2×2×2 در قالب طرح کاملا تصادفی با نه تیمار (کنترل مثبت و هشت جیره بدون ...
بیشتر
اثر سطوح مختلف کلسیم (0.6 و 0.3 درصد)، آنزیم فیتاز (صفر و 1500 واحد) و اسیدسیتریک (صفر و یک درصد) در جیرههای حاوی 0.15 درصد فسفر غیرفیتات، بر عملکرد رشد، صفات لاشه و خصوصیات شیمیایی استخوان با استفاده از 882 قطعه جوجه گوشتی نر 10روزه از سن 11 تا 40 روزگی در یک آرایش فاکتوریل 2×2×2 در قالب طرح کاملا تصادفی با نه تیمار (کنترل مثبت و هشت جیره بدون منبع معدنی فسفر) و هفت تکرار بررسی شد. افزودن فیتاز افزایش وزن روزانه و بازده خوراک را افزایش داد؛ اما اثر فیتاز در جوجههای دریافت کننده جیره حاوی 0.6 درصد کلسیم در 25 تا 40 روزگی آشکارتر بود (0.01>P). با کاهش غلظت کلسیم، افزایش وزن روزانه (24ـ11روزگی) و بازده خوراک (24ـ11 و 42ـ25 روزگی) کاهش یافت. همچنین استفاده از اسیدسیتریک در جیرههای حاوی 0.3 درصد کلسیم تاثیر منفی بر این صفات داشت (0.01>P). افزودن همزمان فیتاز و اسیدسیتریک به جیره حاوی 0.6 درصد کلسیم در مقایسه با جیره 0.3 درصد بازده خوراک را افزایش داد (0.01>P). افزودن فیتاز به جیره، سبب افزایش درصد خاکستر انگشتان و سدیم استخوان و کاهش غلظت کلسیم و فسفر استخوان شد (0.01>P). با کاهش سطح کلسیم و افزودن فیتاز، فسفر استخوان کاهش یافت (0.01>P). وزن نسبی قلب و پانکراس با افزودن فیتاز به جیره کاهش یافت (0.05>P). با کاهش سطح کلسیم، وزن نسبی کبد و پانکراس افزایش و درصد چربی شکمی و قلب کاهش یافت (0.05>P). بر اساس نتایج حاصل، افزودن فیتاز و اسیدسیتریک به جیره حاوی 0.6 درصد کلسیم، سبب بهبود عملکرد رشد جوجههای گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی فسفر غیرفیتات پایین میشود.
محمد حسین شهیر؛ افشین حیدری نیا؛ حمیدرضا طاهری؛ عبداله حسینی
دوره 15، شماره 1 ، تیر 1392، ، صفحه 55-64
چکیده
بهمنظور تعیین مناسبترین سطح لیزین هضمشدنی ایلئومی استانداردشده در مرحلۀ رشد (49-28 روزگی) بوقلمونهای نر گوشتی، 160 قطعه بوقلمون در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار (هشت سطح لیزین هضمشدنی ایلئومی استانداردشده، 15/1 (جیرۀ پایه)، 225/1، 3/1، 375/1، 45/1، 525/1، 6/1، و 675/1 درصد) در چهار تکرار و پنج قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شدند. افزایش ...
بیشتر
بهمنظور تعیین مناسبترین سطح لیزین هضمشدنی ایلئومی استانداردشده در مرحلۀ رشد (49-28 روزگی) بوقلمونهای نر گوشتی، 160 قطعه بوقلمون در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار (هشت سطح لیزین هضمشدنی ایلئومی استانداردشده، 15/1 (جیرۀ پایه)، 225/1، 3/1، 375/1، 45/1، 525/1، 6/1، و 675/1 درصد) در چهار تکرار و پنج قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شدند. افزایش سطوح لیزین هضمشدنی باعث افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل غذایی گردید. گروه آزمایشی حاوی 6/1 درصد لیزین هضمشدنی، بیشترین افزایش وزن بدن و کمترین ضریب تبدیل غذایی را داشت که با جیرۀ پایۀ (15/1 درصد لیزین هضمشدنی) تفاوت معنیداری نشان داد (05/0P<). با برازش مدلهای رگرسیون خط شکسته، منحنی درجۀ دو، و خط شکستۀ درجۀ دو میزان نیاز لیزین هضمشدنی، بهترتیب برای افزایش وزن بدن 11/0 ± 47/1، 04/0 ± 57/1 و 05/0 ± 49/1 درصد تخمین زده شد. نیاز لیزین هضمشدنی بااستفاده از مدلهای فوق برای بهترین ضریب تبدیل غذایی بهترتیب 17/0 ± 57/1، 02/0 ± 61/1، و 08/0 ± 59/1 درصد تعیین شد. باتوجه به نتایج تحقیق حاضر، نیاز لیزین هضمشدنی بوقلمونهای نر گوشتی در دورۀ رشد برای افزایش وزن بدن در دامنۀ 47/1 تا 57/1 و برای ضریب تبدیل غذایی در دامنۀ 57/1 تا 61/1 درصد توصیه میشود.